دوستی خاله خرسه

سلام

 

یکی از داستانای بچگی داستان خاله خرسه بود که به طور خلاصه این بود که

 

یه نفر با یه خرسه دوست میشه و یه بار که طرف دراز کشیده بوده استراحت کنه، یه مگس روی سرش میشینه

خرسه برای این که یه لطفی بکنه بهش میخواد مگس رو برونه ازش و یه تیکه سنگ خیلی بزرگ بر میداره و میزنه تو سرش. 

پایان

 

این داستان رو خیلی طول کشید تا متوجه بشم. جواب به سوال اینه که آیا فقط نیت مهمه؟

درسته که اگه نیتمون خیر رسوندن به یه نفر دیگه بود هر کاری به ذهنمون رسید کنیم؟

مورد دیگه ای که این داستان بیان میکنه دوست بودن با کسیه که ضریب هوشی بسیار پایینی داره و این به خودی خود مشکلی نیست. مشکل ضریب هوشی کم و عدم خودآگاهیه. 

 

که بخشیش درس خودشناسیه، که ماها بدونیم که تو هر صحنه ای الزاما جوابی که بنظرمون میرسه جواب درستی نیست و باید حتما بهش فکر کرد. چون یا جواب درستی میشه یا درس عبرت برای طرف مقابل که با ما وقت بگذرونه یا خیر. هر جفتش هم درسته. یعنی ما الزاما تو این داستان اون کسی که تو سرش سنگ خورده نیستیم. ما خود خاله خرسه هستیم!

 

شبیه این اتفاق برای بچه ها و پدر و مادر زیاد میفته. چون بچه ها به طور طبیعی به قدرت آزار رسوندن خودشون آگاه نیستن و پدر و مادرم نمیتونن بچه رو بندازن دور و باید تحملش کنن. برای همین بچه هه دوست داره پدر و مادر رو ولی ممکنه یهویی مداد شمعی برداره روی یه چیزی که براشون خیلی با ارزشه براشون نقاشی بکشه. یا بهشون یه چیزی بگه که آزارشون بده. که البته اینا اشکالی نداره چون هر چیزی که آزارمون بده یه درس زندگیه که یه اشتباهی رو بهمون گوشزد کنه. بگه برای چیزی ارزش قاِئلیم که بی ارزشه یا از خودمون فرار میکنیم و وقتی یه واقعیتی راجع به خودمون بهمون گفته میشه تحمل شنیدنش رو نداریم.

 

ولی تو دوستا و آدمای اطراف این معنی دار تره.