زیبایی سادگی

سلام

 

یکی از رفتارایی که بین دوستای ایرانیم دیدم اینه که تو غذاهاشون همه جیز میریزن.

مثلا میخواد املت درست کنه، پیاز و فلفل دلمه و قارچ و رب و ...

میخواد ماکارونی درست کنه پیاز و فلفل دلمه و قارچ و رب و زردچوبه

میخواد لازانیا درست کنه همون

میخواد پیتزا درست کنه همون.

...

تازه قاطی کردن ذرت و نخود سبز هم جزوشه اگه داشته باشن.

 

و همیشه همه ی غذاهاشون یه مزه میده.

و مزه ی هیچ کدوم از موادش رو نمیشه حس کرد.

 

مخصوصا علاقه شدید به پوشوندن بوی گوشت با زردچوبه و ادویه های فراوون. نه بوی زحم، کلا نابود کردن بو منظورمه.

 

نمیدونم چرا چشیدن طعم واقعی غذا ها برامون سخته. انگار واقعیت به اندازه کافی جالب نیست و چیزی که ماها ازش انتظار داریم رو باید ازش بسازیم تا قابل قبول بشه برامون

یا مثلا فکر میکنیم با پیچیده کردن و ریختن همه چیز تو کاری که میخوایم بکنیم فکر میکنیم میتونیم عدم تسلطمون رو تو اون کار پنهون کنیم.(اگه متوجه عدم تسلطمون باشیم)

 

و بنظرم زیبایی قضیه اونجاست که واقعا بدونیم هر چیزی به خودی خود چه مزه ای به غذا میده. 

 

مثلا یه رفتار دیگه اینه که از هر ادویه ای یه ذره میریزن و در نهایت مزه ی هیچ کدومشونم تو غذا حس نمیشه انقدر کم میریزن ولی حس میکنن اگه همه ی ادویه ها رو بریزن یه مزه ی خوب درست میشه.

 

بعد از چند بار تکرار شدنش این پست رو نوشتم و دیدم چند نفر تکرارش کردن. 

 

بنظرم رفتار جالبیه تو کسایی که تو یه موضوع آماتور هستن ولی احساس مسلط بودن میکنن.

که از دقت نکردن به کاری که میکنن میاد. چون نمیتونن پیچیدگی کار بقیه رو درک کنن و از اون طرفم روی خودشون نمیخوان وقت بزارن.