Imagine

سلام

 

آهنگ Imagine از John Lennon رو خیلی وقته میشناسم. اینم یکی از آهنگایی بود که تو FTP دانشگاه تهران بود و من ازش خوشم نمیومد. 

آهنگیه که توش داره یه جایی رو تصور میکنه. یه مدینه فاضله ای رو داره تصور میکنه.

 

برای این ازش بدم میومد که یه جاییش میگفت تصور کن حتی دینی هم نباشه. که اون موقع به فهم خودم حس میکردم که چیز بدی میگه.

 

 

Imagine there's no heaven

تصور کن هیچ بهشتی نیست

It's easy if you try

خیلی هم سخت نیست اگه امتحان کنی (تصور نبودن چیزی که هیچ وقت ندیدیمش سخت هم نیست)

No hell below us

هیچ جهنمی هم زیرمون نیست (یه برداشت این بوده که جهنم زیر زمینه و سقوط میکنیم زیر زمین یا به عرش میریم)

Above us only sky

فقط آسمون بالا سرمون هست

Imagine all the people

تصور کن که همه مردم

Living for today... Aha-ah...

برای امروز زندگی میکردن

 

Imagine there's no countries

تصور کن که هیچ کشوری نیست

It isn't hard to do

سخت نیست که تصور کنی

Nothing to kill or die for

چیزی برای کشتن و کشته شدن تیست

And no religion, too

و هیچ دینی هم نیست

Imagine all the people

تصور کن که همه مردم

Living life in peace... You...

در صلح زندگی میکنن.

 

You may say I'm a dreamer

شاید بگی من یه آدم خیال پردازم

But I'm not the only one

ولی فقط من نیستم

I hope someday you'll join us

امیدوارم یک روز تو هم به ما بپیوندی

And the world will be as one

و دنیا به شکل یک پارچه زندگی خواهد کرد

 

Imagine no possessions

تصور کن که هیچ دارایی ای نیست

I wonder if you can

نمیدونم میتونی یا نه

No need for greed or hunger

به طمع و گشنگی نیازی نیست

A brotherhood of man

یک گروه برادرانه انسان ها

Imagine all the people

تصور کن همه مردم

Sharing all the world... You...

دنیا رو با هم به اشتراک میزارن

You may say I'm a dreamer

شاید بگی که من خیال پردازم

But I'm not the only one

ولی من فقط نیستم

I hope someday you'll join us

امیدوارم یک روز به ما ملحق بشی

And the world will live as one

و دنیا یکپارچه زندگی خواهد کرد

 

که من اخیرا فهمیدم که نیازی نیست که من قبول کنم که حرفش درسته یا نه. مهم اینه که جان لنون توی این بهشتی که توصیف میکنه زندگی میکرده. و این چیزی که میگه کار میکرده. فقط اومده این شعر رو برای ما خونده که شاید ما هم یه روزی متوجه بشیم که میتونیم تو همچین دنیایی زندگی کنیم. دنیایی که همون بهشتی که خودمون انتظار داریمه. که اگه نگاه بکنیم تصورمون هم از بهشت همچین چیزیه.

 

(اگه اون چیزایی که تو کتابامون گفتن رو ببینیم خیلی توصیف مادی ای کرده بهشت رو -- بهشتی که تو ابعاد بالاتر و غیر قابل فهم برای ماها باشه بحثش جداست. اون بهشتی که دنبالشیم همینجا باید ساخته بشه)

 

لذت و دغدعه

سورس عکس

 

سلام

 

بنظرم آدم باید بتونه عمق میدان دیدش رو عوض کنه. باید بتونه تو شرایطی فقط خودش رو ببینه، یا چند نفر رو ببینه یا کل دنیا رو برای یه تصمیمی در نظر بگیره.

 

اگه بخوایم همیشه فقط خودمون رو تو ذهنمون داشته باشیم، یعنی همه ی لذت ها رو برای خودمون بخوایم و دغدغه های خودمون فقط تو نظرمون باشه، کاملا اوکیه. میتونیم پیشرفت کنیم و جلو بریم ولی نتیجه اش میشه یه کشوری مثل آمریکا که رفاه خوبی دارن شهرونداش ولی بخاطر اینکه این رفاه رو درست کنه یه هرم قدرت درست کرده که کشور های دیگه در مقابلش هیچ هستن و کاملا هر کاری بخواد میکنه. یه سری هم بخاطر این که بالانس این رفاه تامین بشه باید زجر بکشن. که اوکیه. چون همه چیز تصمیم خودمونه. ولی کلا در نظر گرفتن بقیه به صلح نزدیک تره اگه دوست داشته باشیم.

 

اگه بخوایم همیشه کل دنیا رو برای تصمیم هامون در نظر بگیریم هم کار نمیکنه. آدم باید تو هر شرایطی بلد باشه حال کنه. دنیا رو هر وقت نگاه کنیم یه گوشه اش آتیش گرفته. برای همینه که اخبار نباید دید. چون خبر های بد همیشه وجود دارن و داریم عذاب بقیه رو وارد زندگی خودمون میکنیم. 

آدم اگه تو یه اتاق تنهاست باید بتونه با خودش وقت بگذرونه و بدون هیچ توجهی به بقیه دنیا بتونه از زمانش استفاده کنه و هر کاری که بهش حال میده رو انجام بده و نهایت لذت رو ببره. ماها باید قدر نعمت ها رو با لذت بردن و تشکر از نعمت ها بدونیم تا بهمون بیشتر بدن.

آدم اگه تو یه جایی با یک نفر دیگه آدم هست هم باید بتونه تفریحی که برای جفتشون مشترکه رو انجام بده و جفتشون حال کنن. برای هر کسی و هر آدمی هم ممکنه یه چیز مشترک کاملا مجزا باشه.

اگه تو یه جایی هست که یه گروه آدم زیر دستش هستن باید بتونه منافع همشون رو ببره جلو تا کارشون جلو بره.

و ...

 

کلا زندگی یادگرفتن رفتار تو این صحنه های مختلفه که نقشمون رو درست بتونیم بازی کنیم. 

برای درست نقش بازی کردن هم باید اشتباه زیاد انجام داد، باید تجربه کرد، و هیچ کسی تو تلاش اولش بهترین نیست. همه باید شروع کنن و از یجایی یاد بگیرن. بنظرم بزرگسالی و بزرگ شدن و پیر شدن همین تکامل شخصیت آدمه که چه موقعی چی کار کنه.

 

که شروعش با آگاه شدن به کارایی که تو هر لحظه انجام میدیمه. یعنی هر لحظه از خودمون بپرسیم داریم چی کار میکنیم. اینجوری کم کم آگاه میشیم به خودمون. وقتی آگاه بشیم و رفتار های اشتباهمون رو بشناسیم میتونیم نیت کنیم که تو یه بازه زمانی شروع به تغییر کنیم و یه روزی بشه که بیدار بشیم و تو دنیایی باشیم که دیگه اون رفتار رو نداشته باشیم.

 

همه چیز تدریجی و آرومه و از وقتی شروعش کنیم شروع میشه. برای همینم نباید گیر داد به چیزی. چون همه چیز پشت هم تو صف قرار میشه داده بشه و خود دنیا انجام شدنش رو دستش میگیره.

 

زیادی رفتن به سمت بی نظمی و دور شدن از ساختار هایی که داریم میتونه به جایی برسه که آدم خودش رو نشناسه و ندونه چی کار داره میکنه. برای همینه که میگن تو این چیزا عجله نباید کرد.

 

درنهایت آدم میتونه یاد بگیره که چجوری باید رفتار کنه که مجموعه ای از رفتار با خودش/ رفتار با بقیه انسان ها/ رفتار با بقیه دنیا و نعمت هایی که بهش داده شده/ تشخیص عذاب هایی که گرفتارشون هست و ... است.

 

که شناختن هر کدوم یه قدم به سمت درست شدن زندگی میبره آدم رو.

از رفتار های این آدم ها

سلام

 

داشتم فکر میکردم اگه میخواستم رفتار آدما رو برای فضایی ها توضیح بدم یه بخشش حتما موسیقی میبود.

 

میگفتم که آدمایی که خیلی احساساتشون رو عمیق میکنن و شروع میکنن زندگی رو درک کردن، بعضی وقتا یه صحنه هایی تو زندگی بهشون میخوره که احساسات عمیقی رو تجربه میکنن.

 

اون کسی که بهش این فرصت داده میشه که اون احساسات رو تجربه کنه تو اون صحنه از زندگی بازی کرده و میتونه برای بقیه یه شعر یا یه آهنگ بیاره

 

که شاید

 

که بقیه شاید بتونن کمی حس کنن که چی حس کرده.

 

و میاد و روی استیج وای میسته و شروع میکنه برای بقیه خوندن. میخونه از حسی که تجربه کرده.

 

این اتفاق انقدر نادره بین آدما و آدمایی که انقدر خوش شانس باشن انقدر کم هستن که معمولا چند صد تا چند هزار نفر جلوی استیج وای میستن تا بتونن کمی از اون احساسات رو درک کنن.

 

که شاید بتونن آرزو کنن که صحنه ای شبیه اون اتفاق بیفته و اونا هم بتونن تجربه اش کنن.

 

باید براشون جالب باشه.

 

داشتم به این آهنگ گوش میدادم دیشب که این پست به ذهنم رسید.

Wonderful Tonight - Eric Clapton

 

که شاید بتونن... شاید بتونن احساسات مشابهی تجربه کنن.

من نبودم

سلام

 

چرا انقدر سخت شد که آدما انقدر سخت زندگی کنن؟

 

مگه سخت بود که عامل خوشحالی رو تو خودشون پیدا کنن و تو سطح جامعه تعمیمش بدن؟

 

مگه چند تا چیز هست که به ما حس خوب میده؟

 

انقدر سخته؟

 

خدا اگه این پایین اومده بود میگفت که آخه این چه گندیه که کشیدید به نظام خلقت من

 

یه اختیار بهتون دادم و سعی کردید جای من باشید. من بهتون اجازه ندادم که صفات منو داشته باشید. من بهتون گفته بودم بنده های خوبی باشید ولی شما سعی کردید خدا باشید

 

سعی کردید صاحب همه چیز بشید. سعی کردید قانون مشخص کنید. سعی کردید مغرور باشید و ... اینا برای من بود

 

وظیفه شما خواستن بود و سر خم کردن. 

 

هیچ کسی اجازه نداره درست و غلط رو بهتون بگه

 

چون وجود نداره

 

درست و غلط وجود نداره چون خدا چیز اشتباهی خلق نمیکنه. اگه چیزی اشتباه بره به سمت نابودی میره - خود به خود -

 

وظیفه ما نیست که خط درست و غلط رو بکشیم. 

 

چیزی که اشتباه باشه خودش نابود میشه

 

تمدن مصر به اون بزرگی، که حتی نزدیکشم نشدید دست از پا خطا کرد و نابودش کردم، شما که چیزی نیستید

 

پس چرا وظیفه خودتون میدونید که تو سر همدیگه بزنید و درست و غلط رو به همدیگه بفهمونید.

 

اگه میفهمید رعایتش کنید و کمکتون میکنم.

 

برای چی کاسه داغ تر از آش میشید؟؟

 

مگه من خدا نیستم؟ چرا میاید جای من؟ چرا سعی میکنید که وظیفه من رو اجرا کنید؟ من خودم شما رو خلق کردم و خودم میدونم چجوری جلوی اشتباه رو بگیرم

 

هر کسی مسئول کار خودشه و حروم ترین کار گیر دادن به بقیه است. 

Atlas

 

سلام

 

داستان اطلس رو من نخوندم و دقیقا به جز این تصویر چیز دیگه ای ازش تو ذهنم ندارم.

 

ولی اینو میدونم که هر کدوم از ما اطلس هستیم. 

 

ذهن ما دنیا رو تغییر میده و دنیای اطراف هر کدوم از ما بازتاب درون خود ماست.

 

برای همینه که برای تغییر دنیا باید از خودمون شروع کنیم چون هیچ چیزی به جز خودمون وجود نداره

 

بیاید با خودتون امتحان کنیم، مگه تاحالا بجز روی سطح بدنتون / پوست / زبان / چشم / سنسور های توی بینی / ... و داخل بدن چیزی حس کردید؟ پس همینه، اگه دنیای بیرون هیچ حسی نداره دلیلش اینه که فقط خود ما هستیم که معنی داریم. بقیه چیزا بازتاب درون ماست.

 

اگه رفتاری از یه انسان میبینیم، بازتاب رفتار درون ماست. اگه یه نفر کار خوبی انجام میده یا کار بدی انجام میده، دلیلش اینه که خود ما اون کارو انجام میدیم.

 

توجه به هرچیزی اون رو کامل میکنه و کمال میده. اگه از چیزی بدمون میاد و بنظرمون جا برای بهتر شدن داره، باید باهاش وقت بگذرونیم و درکش کنیم تا درست بشه. ماها وظیفمون فقط فکر کردن و نگاه کردنه. ماها وظیفمون درست کردن خودمونه. بیرون از این بدن هیچ چیزی قابل تغییر نیست مگر این که خودمون تغییر کنیم.  (==کیمیاگری)

 

دنیا روی دوش هر کدوم از ماهاست و ماها باید در نهایت انقدر تو این دنیا بمونیم تا خدا بشیم. خدا شدن یک وضعیت ذهنیه که هرکسی مجبوره تجربه کنه. وگرنه باید زندگی کنه.

 

 

بیست یک بیست بیست و یک

سلام

 

تصمیم گرفتم یکم خودم رو جمع و جور کنم.

 

دنیا عوض شده و ما هم جزوی ازش هستیم. حس میکنم بازی هایی که قبلا بازی میکردیم دارن از مد میفتن و بازی های جدید تری دارن میان که اگه بخوایم توشون برنده باشیم باید خیلی رو خودمون کار کنیم.

 

آرزو میکنم که بازیگرهای خوبی باشیم.

 

ماها متوجه میشیم که ماها توی هر صحنه ای مناسب اون صحنه و میزان جا افتادگی/قوام شخصیت خودمون، خودمون رو نشون میدیم. یه شخصیت ثابت نداریم و تو هر جایی باید انعطاف داشته باشیم که فیت پازل اون صحنه بشیم.

 

ناراحت  شدن از اشتباها معنی نداره چون همون چیزی که خودمون خواستیم همیشه اتفاق میفته. 

 

هر چیزی که بخوایم اتفاق میفته و ذهن ماست که در طول زمان دنیا رو تغییر میده.

 

مهم اینه که بخوایم و چیز درستی رو بخوایم.

 

امیدوارم چیزای والایی رو بخوایم.

 

خدا منتظره که ازش بخوایم.