بعضی چیزا

سلام

 

از یه جایی ببعد سکون و گرمای عشقشه...

 

همون نور سفیدی که بعد مرگ میبینیم.

 

یه جایی که متوجه میشیم شاید بزرگترین خواسته امون تو این دنیا سکون بوده. که یک لحظه بتونیم آرامش داشته باشیم. انقدر نفس نکشیم. انقدر قلبمون نزنه. انقدر حس نکنیم. بتونیم فقط باشیم. باشیم بدون این که لازم داشته باشیم این بدن ها رو یدک بکشیم

 

که همیشه اینجا بوده. همیشه اینجا بودیم ولی این لایه های خیالی واقعیت نمیزاره ببینیمش.

 

که ناراحت کننده است. اظهر من الشمس باشه و نشه دیدش. 

 

خیلی وقتا همین خورشید بالاسرمون رو هم نمیبینیم