پایان من

در روز پایان به عقب باز خواهم گشت و خواهم خواست که شاید میتوانستم بیشتر و بهتر با تو وقت بگذرانم. با نگاهی عادلانه خواهم دید که اگر میتوانستم بهترین را انجام میدادم ولی خودم نیازمند محبت تو بودم. زندگی دوباره با تو در قالبی دیگر انگیزه ی خروجم خواهد بود و ایمان خواهم آورد به زندگی دیگر. میدانم که در زندگی بعد نیز فراموش کار خواهم بود، همان گونه که در این زندگی فقط لحظه هایی از آنچه پیموده ام را به صحنه ی افکارم آوردم.

در زندگی بعد بیشتر خواهم بود و کمتر خواهم اندیشید. بدنم به معبدی تبدیل خواهد شد که در آن الف خدا را به خود اضافه خواهم کرد و واو آن را خواهم بخشید. 

احساساتم قطب نمایی خواهد شد که صورت خدایی ام را از آنچه در لایه های عمیق وجودم نهاده شده به چشم سرم متصل خواهد کرد و شک و تردیدم کمتر خواهد شد. نگران آنچه که نیست نخواهم بود و نگران آنچه ای کاش میبود نمیباشم. نگاهم آنچه هست را استفاده خواهد کرد و فکر های پردازش شده ام امواجی به دنیا متصاعد خواهد کرد که در ذهن هایی که فکرشان تسلیم به جریان است گیرنده ی آن خواهند بود. تفکر نوین من نه برای خلق اثر یا پول بلکه برای ساختن یک طبقه بالاتر برای نزدیک تر شدن به خورشید خواهد بود. پیروزی من در سوختن و ناپدید شدن در شعله های سوزان حقیقت خواهد بود. 

دفعه ی بعد بهتر میدانم که ضعف من در کمبود عشق بود و برای پایداری ساقه ام، ریشه های عمیق تر و غنی تری خواهم زد. وابستگی ام کمتر خواهد بود و از آنچه دارم در زمانی که دارم استفاده خواهم کرد، با دانستن این که هرچه که هست موقتی است و دستی که طنابی را محکم گرفته به طول آن طناب محدود است.

خواهم دانست که از خود گذشتگی من مرا ضعیف تر خواهد کرد و من فقط به اندازه ای که برای خود ارزش قائل هستم می‌توانم برای دنیای اطراف موثر باشم. به خود بیشتر توجه می‌کنم و نگاهم را از ذهنم به سینه و شکمم متمرکز می‌کنم.

برای تغییر کسی تلاش نخواهم کرد و آنچه از دیگران میخواهم را خودم انجام خواهم داد. 

به جای فکر به ساختن چیزی، مشتری آنچه که هست خواهم بود