مطهری

سلام 

 

داشتم به آقای مطهری فکر میکردم ناظم دبیرستان. و آقای فیضی، معاونشون.

با وجود این که دبیرستان و نظام آموزشی یک ساختار انسان ساخته و مصنوعی هست، ولی نقش ها و کارهایی که درونش باید انجام میشد کاملا واضح بود. 

طوری که انگار همونطور که اثر انگشت های دست جزوی از خلقت هستند، دبیرستان هم همینطور. همون طور که دربار پادشاهان یک روزگاری وجود داشته.

داشتم فکر میکردم که آقای مطهری پادشاه اون دبیرستان بود و آقای فیضی وزیر.

ما بچه ها هم عوام و مردم اون سرزمین بودیم.

در این سرزمین، سیستم مجازات وجود داشت. باید یک گلدون به ازای کار های اشتباهمون به دبیرستان می آوردیم. 

برای همین حیاط کوچک مدرسه پر از گلدون بود.

متوجه نمیشدیم، همونطور که انتظار میره، و قدرت رو مسخره میکردیم

آقای مطهری رو عصبانی میکردیم و فکر میکردیم از آقای فیضی باهوش تر هستیم

چون که از چشمان کوته بین ما،

اون ها کسانی نبودند که از دانشگاه فلان و فلان برای ما صحبت کنند

مردم عادی بودند. عادی تر از کسانی که برایمان معادلات سخت سخت حل میکردند

و فرمول های شیمیایی رو به ما یاد میدادند

چیزی برای واو گفتن نشان نمیدادند

ولی الان که فکر میکنم، نظم نامرئی بسیار ارزشمند هست

نظم نامرئی میتواند کاری کند که چیزی که در طبیعت نیست به نظر واقعی بیاید

در کتاب اجتماعی نظم این بود که هر چیزی سر جای خودش قرار بگیرد

در حال حاضر، بنظرم، نظم پیش از این تعریف، قبولاندن این است که جایگاهی هست که چیزی باید آنجا قرار بگیرد

وگرنه انسان ها از زمانی آمده اند که باید هم گردن گرگ و ببر بین قلمرو خودشان و غذا خط کشی میکردند

و خیلی وقت نیست که در چهارچوب های مکعب و مستطیلی قرار دارند

نبود نظم برای ما که نظم را تجربه کرده ایم سخت است

ولی ویژگی انسان این است که میتواند خودش را با شرایط وفق دهد.