ساختمان

انسان های امروز، ساختمان های فردا

 

واکاوی گونه ی بشر از دید انسان امری ناعادلانه است در حق فکر به وسعت این ایده

دلیل آن این است که زاویه دیدی که لازم است برای دیدن چند هزار سال،

در ذهنی که توانایی در برگرفتن چند ده سال را دارد

ناخودآگاه مشمول ساده سازی هایی میشود که جزییات بسیاری از این ایده را نادیده میگیرد

ولی از محدودیت ابزار که بگذریم، واقعیت این است که بخش مهمی از بودن در قالب بشر

فکر کردن به آنچه نمیتوان بود است

تخیل، دروازه ی فکر به سوی نادیدنی است 

و این، دست های انسان است که آنچه توسط فکر و چشم و چشم فکر دیده شده است را

به دنیای فیزیکی تحویل دهد

در این حین، زمان، یک هم دست خواهد بود

تا در پیدایش دم و بازدم لحظه ها از نبودن تا در هم فشردن و واشکفتن همراه ما باشد

 

آنچه تفکرش برای ما ممکن است در هر زندگی

وابسته به دنیای اطرافمان است.

در اتاق های مکعبی میتوان مکعب فکر کرد

 

انسان هایی که از بین ما میروند به ساختمان های آینده تبدیل میشوند

قلعه ها برج هایی دارند که روزگاری مردان سربلند که محافظ و دیده بان آنچه درون است بودند

دیوار های قلعه سربازانی بودند که سینه سپر کردند به آنچه بیرون است

و در قلعه آن کسی بوده است که به دنیای بیرون اجازه ی ورود داده است

ساختمان های درون قلعه و پیچ در پیچ بودن راه رو های درون 

پله پله ی فکری بوده است که در دنیایی قدیم اندیشیده است

 

انسان های قدیم، ساختمان هایی میشوند که دنیای جدید درونش فکر خواهد کرد

و به دنیای آینده خواهد اندیشید

فکر انسان در قدم اول به ساختمانی که درونش است تبدیل میشود 

و سپس میتواند به دیگر شدن فکر کند

 

اندیشه ی معماران ترجمه ی چگالش سال های سال زندگی و ارتباط انسان ها

به ساختمان هایی است که اکنون را شکل میدهند، نوعی کتاب تاریخ

تاریخی نوشته شده در سه بعد مکان