حق

سلام

توی این 3-4 روز اخیر طی 2 تا ضربه اساسی ای که بهم وارد شد حس کردم که مقدار بسیار زیادی سرم کلاه رفته. خیلی زیاد. 

چندین تجربه خیلی مهم بدست اوردم که مینویسم..

اولین تجربه اینه که به آدم بی تجربه نباید پول داد. یا بهتر بگم باید پول رو ازش گرفت. تجربه من این بود که سر بی خاصیتی و بی توجهی حداقل 7 میلیون پول یه گروهی که توش بودم کاملا میتونم بگم دود شدش. تو دانشگاهم این پول واقعا گرفتنش راحت نیست که اینا حرومش کردن اونم سر چیزایی که من یکی که تو اون زمینه تخصصی ندارم میتونستم از قبل بگم که معلومه اشتباهه. حتی داداشم که پیش دانشگاهیه و هیچ دید مهندسی ای نداشتش میتونه بگه. حتی اون گربهه که دم سلف میشینه هم اینو جلوش میزاشتی پا میشد میرفت. 

دومین تجربه این که رشته ای مثل رشته مکانیک، نیاز به واقعا تجربه ی حداقل یکی دوساله میخواد که شخص مورد نظر بتونه یه چیز ساده ای رو جمع کنه طوری که بدون باگ باشه. آدمی هم که متعهد و متخصص باشه تو همچین رشته ای پپیدا میتونم بگم خیلی کم میشه. من تو این شاید 40 نفر مکانیکی که دیدم شاید 3-4 نفر کلا اینجوری بودن.

سومین تجربه این که حمالی کردن برای دیگران بخاطر علاقه ای که به جلو رفتن یه کاری داری جوابگو نیست، تا یه مدتی جواب میده بعدش دیگه نه از علاقه هه چیزی میمونه نه این که طرف مقابل کوتاه میاد.

چهارمین موضوع این که کسی که قراره مدیریت کاری رو به عهده بگیره باید قدر یه پشیز کار کرده باشه وگرنه کار با کله رو زمین خورده.،دکتر مهدی امیری میگفت که دلیل موفقیت ما توی پروژه های اولمون مدیر با تجربمون بود.

پنجمین چیز این که بیخیالی جوابگو نیست و بعضی وقتا تو عصبانیت یکم آدم مغزش سر جاش میاد. 

ششمین چیز این که هر چیزی ارزش وقت گزاشتن رو نداره و نباید هر کاری رو به هر قیمتی ارزون تموم کرد...

خلاصه این که کیلومتر ها در جهل مرکب غوطه ور بودم یعنی خودم نمیخواستم بدونم تا این که عصبانیت امشبم دیگه سد رو شکست

این پست قبلیه هم اگه نخوندید جالبه ، خاطراته یه بنده خداییه سه ساعت پیش گزاشتم