خداحافظی
سلام
یک ماه پیش خیلی این تایم بنظر دورتر میومد. وقت رفتنه دیگه بنظر. 7 اردیبهشت 97 یا 27 آپریل 2018...
از بعضیا قبلا حضوری یا خصوصی یا... خداحافظی کردم و اگه هنوز خداحافظی نکردم از شما دیگه این پست رو به اون عنوان بپذیرید.
من مادرم یه چیزی بهم یاد داده که واقعا دوستش دارم. تو خیابون مثلا میگفت بستنی نخور ممکنه کسی دوست داشته باشه ولی تو اون زمان بستنی نداشته باشه و دلش بخواد... قدیما البته همه همینو میگفتن الان سیستم طوریه که هرکی هرچی بیشتر به رخ بکشه تو اینستا و چشم در بیاره بهتره. از صحبتم دور نشم، خواستم بگم که خیلی به این موضوع پایبندم و سعی میکنم چیزی قابل ذکر دیدم حتما برای شما هم بگم تا همسفر مجازی من باشید و خوبی و بدی رو ببینید و بنویسم تا مجازی تجربه کنید. خلاصه یک یک مساوی بشیم.
دومین یا سومین چیز هم این که نمیخوامم مثل اون کانال تلگرام فلانی تو فلان جا بشینم عین راننده تاکسی کل سرتا پای جامعه رو جامعه شناسی کنم و اظهار فضل کنم. هر وقت حس کردید دارم به همچین سمت آزار دهنده ای میرم حتما گوشزد کنید.
خدارو شکر وبلاگ خوبیش اینه که مخاطبش محدوده و دور همیه و همونطور که تا الان بوده هر صحبتی چیزی بود با ایمیل یا پیام خصوصی در خدمتم
پنجمین چیز هم این که خیلی دوست داشتم یه آهنگ خداحافظی برای این پست وبلاگ بزارم و خیلی هم روش فکر کردم. این که قدیمی باشه جدید باشه ایرانی یا خارجی باشه زبونش چی باشه.
خیلی آهنگ با این مضمون زیاده. ولی خب تو فیلم the fault... تیتراژش یه آهنگی از ed sheeran هست که شاید نادیده بگیریدش چون انتهای فیلمه. ولی خیل اهنگ جالبیه. اهنگش بیشتر بهش میخوره از زبون پدر خونواده لنکستر باشه شاید چون تو فیلم خیلی بهش توجه نشده بود ولی تو کتاب خیلی نقش عاطفی ای داشت یه اهنگ از زبون اون گزاشتن! نمیدونما ولی به لحاظ معنایی میخوره.
اهنگ عجیبیه. دوسش دارم. خوشم نمیاد ازشا ولی حرفای جالبی میزنه.
