تعریف

سلام

 

نمیشه بریم و از متن های قدیمی که دین هامون رو شکل میدن ایراد پیدا کنیم و بگیم برای همین خدایی وجود نداره.

کلا نمیشه هیچ جوره نتیجه بگیریم که یه موجود بزرگتر که به ما احاطه داره و جزیی ازش هستیم وجود نداره. یعنی منطقی نگاه کنیم وقتی تو یه چیزی هستیم نمیتونیم بگیم نیست.

 

هر کاری میخوایم بکنیم، بکنیم. ولی در نهایت باید بودن رو توجیه کنیم. که چی شد که هستیم. و اگر هستیم جزوی از چی هستیم؟ و اون چیز بزرگتر محدوده یا نامحدود؟ 

 

حتی جواب اونو اگه پیدا کنیم، مثلا با نگاه کردن به دور دست ها و پهنه ی گیتی و دیدن گذشته کیهان نتیجه بگیریم که 13.8 میلیارد ساله که اینجاست و قطرشم 90 میلیارد سال نوریه، باز کمکی نمیکنه.

باید بتونیم جواب بدیم اون جزوی از چی هست؟ و چرا هست؟ و اصلا یعنی چی که هست!؟

 

خود کلمه ی بودن یکی از وحشتناک ترین و عجیب غریب ترین چیزاییه که میشه بهش فکر کرد. 

 

یعنی چی که هستیم؟ این که داریم خودمون رو میبینیم و هر روز بیدار میشیم و تو یه فضای محدود (بزرگ ولی محدود) گیر افتادیم یعنی چی؟ قبلش چی بوده و بعدش چی میشه؟

 

و سوال پیش میاد که اگه یه موجودی بینهایت بزرگ باشه. یعنی کل گیتی رو در بر بگیره و حتی multiverse رو در بر بگیره. یعنی بینهایت دنیای دیگه رو هم در بر بگیره چرا  باید این کارو کنه؟

 

دلیلش اینه که تنها کاری که میتونه بکنه همینه. همینه که بشینه و آفرینش کنه و خودش رو در خواب گم شدن در آفرینش خودش فرو ببره و خودش رو مشغول به انجام یه زندگی کنه. به صورت یه شخص زندگی اینجا رو تجربه کنه. به شکل یه گونه زندگی کنه. ممکنه تو یه سیاره یا یه دنیا با فیزیک متفاوت دوست داشته باشه وجود داشته باشه.

این تنها کاریه که معنی داره که انجام بده. همین که از تو این چشما و دست ها تو وبلاگ بنویسه است که بودنش رو ارضا میکنه و از تنهایی خودش فرار میکنه. 

 

خدا بودن، پیدا کردن یه موجود گنده و ریشو نیست. خدا بودن دانلود کردن یه سری کتاب تو سر یه سری آدم و بازی کردن باهاشون نیست. خدا بودن همین انسان بودنه. خدا بودن پیدا کردن خودمه. خدا بودن فهمیدن اینه که منم که این دنیا رو آفریدم و من مرکز این دنیا هستم و خودمو اینجا گیر انداختم که حس کنم تنها نیستم. خدا بودن تجربه ی این زندگی چند ده ساله اینجاست و باید یه جوری ازش لذت برد. 

چون هدف سرگرمی من بوده. هدف غرق شدن تو آفرینش خودم بوده. 

خدا بودن یک وضعیت فکری هست که هر انسانی توانایی دسترسی بهش رو داره اگه بخواد. البته برای رسیدن به اون وضعیت فکری باید خودش رو از دست خودش نجات بده و احساس دوگانگی اش (جدا بودنش از بقیه ی هستی) رو در خودش حل کنه و متوجه بشه که هرچیزی که هست خودشه و هر چیزی در دنیای بیرونش میگذره بازتاب خودشه. اتم به اتم بازتاب خودشه. باید بفهمه هدف همین تجربه ی زندگیه و نه داشتن چیز اضافه ای. اونجاست که داستان خودش رو پیدا میکنه و تو مسیر خودش بودن قرار میگیره. اون موقع هر نفسی که بکشه پرستش خودشه و به بیشتر بودنش و بیشتر فهمیدنش می انجامه. 

 

کلا قضیه اینه که خدایی نیست. منی هم نیست. من همینم که هست. همین که همه چیز وجود داره یعنی من هستم و همین که من هستم هست که همه چیز رو به وجود اوردم. 

حتی یه جورای خاصی میشه تجربه ی Nothingness رو کرد. که آدم متوجه میشه هیچ چیزی در واقع وجود نداره. وجود نداشتن هیچ چیز دقیقا معنیش همینه که توش هستیم.

 

اگه آسون بود N هزار سال طول نمیکشید متوجهش بشیم.