بهانه

داشتم به دکلمه ی آنشرلی با صدای نصرالله مدقالچی گوش میدادم

به زبان دیگر، به گذشت زمان و صدا و کلام بزرگان گوش میدادم

کسانی که بزرگی و دل بزرگ و چشمان روشنشان 

در نگاه آفریدگار چنان بود که لایق شنیده شدن توسط کودکان نسل های بعد از خود شدند

کسانی که در ذهن میلیون ها نفر صدای خود را نشاندند، بذر امید را،

که شکوفایی و روزهای روشن در انتظارشان است

خدا میداند با کدامین دست ها به قلم دست بردند تا بنویسند،

شاید آنچه برای آنه نوشتند، آرزوی روزهای کودکی خود بود،

و چشمان دیدن آن را داشتند که اگر فرصت نشد که تنهایی دستان خود را پر کنند،

برای آنه آرزو کنند که شاید خالقش برای او بخواهد که شکوفا شود.