خالق

ذهن توانایی خلق یک اثر را دارد ولی پس از خلق، تحمل اثر بسیار دشوار است. در نقطه ی مقابل، اثر های عمیق زمانی میتوانند خلق شوند که نقش آن آثار بر وجود خالق تصویر شده باشد. برای خالق، این با رنج بسیار همراه است. 

بنابراین قدم اولیه برای خلق یک اثر به طرز پارادوکسیکالی خلق یک اثر است. 

بیان این صحبت به گونه ی دیگر این است که خالق برای خلق اثر خود ابتدا باید زندانی خلق کند و خود را در آن محبوس کند تا رگه های اثر در وجودش نهفته شود و در قدم بعد، با مرگ خود در زندان، تن به آفرینشی دیگر دهد که تین آفرینش با جزییات بیشتری همراه است.

این مرگ و آفرینش استعاری است و برای مثال در تبدیل کرم به پروانه با زندانی شدن در پیله، همانند این سیر تجربه میشود.

این استعاره می‌تواند گسترده تر شود و تا حدودی که در شرق دور به مرگ نگاه شود پیش میرود. نگاهی که در آن مرگ با آفرینشی دیگر در همین دنیا همراه خواهد بود. در تناسخ، یک روح با مرگ با نیستی یکی میشود و به هستی بازمیگردد در حالی که تجربه ی تجربه شده اش در بودنش ریشه ای برای بودن بعدی اش خواهد شد.

در میان این دو حد زندگی عادی انسان تجربه میشود. زندگی ای که با یک مرگ حقیقی همراه نیست ولی گذر دوره ها میتواند همانند مرگ و زندگی دوباره برای انسان تجربه شود. این گزاره حامل خلاقیتی است که در آن شخصیت انسان به شکل دیگری خلق میشود.

کمی عادی تر، خلق اثر است.

انسان که در شکل آفریدگار خلق شده است، قابلیت تجربه ی آفرینش را در کمال محدودیت خود دارد.

تجربه ای که در آن این بار زندان، ذهن انسان است و با درون سپاری تجربیات و پردازش آن ها با به فراموشی سپردن آن که در واقع با سپردن آنها به ناخودآگاه است، اطلاعات دریافتی مرگی تجربه میکنند و به گونه ای دیگر خود را در زمان دیگر در رفتار یا آثار انسان نشان خواهند داد.

دیدن رویا یکی از قابل لمس ترین مثال هایی است که در این مورد میتوان تجربه کرد زیرا که دیدن رویا نوعی تبلور اطلاعات دریافتی ذهن درون فضای دیگری است که با ماده فاصله ی زیادی دارد و در آن فضا با محدودیت های کمتری که ناشی از بدون چارچوب بودن تجربه است، تجربیات زندگی بالاتری را از خود نشان میدهند. برای همین است که کلمه ی رویایی، کلمه ای است که برای توصیف چیزی به کار میرود که از عادت خارج است و به سمت کمال تمایل دارد.