Hungarian Rhapsody

سلام

 

قطعه ای که امروز با شما به اشتراک میگذارم، قطعه ی Hungarian Rhapsody No 2 - Franz Liszt میباشد.

سرچشمه ی حضور این قطعه در زندگی من، از اپیزود The cat concerto - Tom&Jerry شکل گرفت.

اپیزودی که برنده ی جایزه اسکار Best Short Subject: Cartoons سال 1946 بوده.

ظرافتی که در این قسمت از انیمیشن نهادینه شده، با احتساب همزمان کردن قطعه ای کلاسیک به همراه جوک هایی که متناسب شخصیت تام و جری باشد ستودنی است.

از این قبیل همزمانی ها در کلیپ The barber shop از فیلم The Great Dictator چارلی چاپلین هم دیده میشود که ساخته ی سال 1940 میلادی است. در این کلیپ، پیرایشگر همزمان با قطعه ی Hungarian Dance مشتری خود را اصلاح میکند. 

نمیدانم چه رازی در نام کشور مجارستان نهفته است که این دو قطعه حامل نام این کشور هستند و در این پست کنار هم آمده اند.

فرانز لیزت یکی از نوابغ موسیقی کلاسیک مجموعه ی Hungarian Rhapsody را با الهام از موسیقی سنتی کولی ها (Gypsy) در کنار هم قرار داده.

در نقد ها به این اشاره شده است که استفاده ی فرانز از دستگاه ها و گوشه های موسیقی جیپسی ها بیشتر به صورت استفاده از موسیقی Streotypical آنها بوده نه دقیقا خود موسیقیشان.

مطالعه ی جزییات این سری از قطعات از سواد فعلی من خارج است و برای شما از احساس شخصی خودم نسبت به این قطعه مینویسم

.

.

.

این قطعه رو دوست دارم!

مقدمه

سلام

 

در انتهای سال خورشیدی، 27 اسفند، به این فکر میکردم که کمی از تغییرات زندگی بنویسم.

این که دیگر تولد وبلاگم به آن صورتی که قبلا برایم مهم بود برایم مهم نیست. 

امسال مثل سال های قبل کمی با تاخیر خواستم تولدش را تبریک بگویم ولی نوشتنم نیامد.

روزهای اخیرم، در آستانه ی بزرگسالی را مینگرم و محو شدن روزگار پر از عشق نوجوانی را میبینم که کم کم به بازی زندگی واقعی تبدیل میشود

بازی ای که شرط ورود در آن تحمل راحت نبودن است.

ما را برای راحتی نساختند، راحتی فقط زمانی مزه دارد که که از ناراحتی گذر کرده باشد.

زندگی به دریای مواج تبدیل شده است که با خود پیامی به همراه دارد که 

هیچ چیز، هیچ گاه قرار نیست کامل باشد

و تنها چیزی که قطعی است،

گذر زمان است.

و واقعی ترین چیزی که زمان با خود به همراه خواهد داشت

احساس هر لحظه ی ما از خودمان است

ابزار تنبیه پروردگار برای این که درست رفتار کنیم.

آنقدر نسبت به خودمان ناراحتمان میکند که نه راه پیش و نه راه پس داشته باشیم

تنها راه، شکستن خودمان باشد

و چقدر لطیف است شکستن

خرد شدن

چیزی برای از دست دادن نداشتن

از کسی ناراحت نشدن و انتظار نداشتن

گویی که زندگی از آنجایی شروع میشود که هر چه میپنداشتم

را به خود به قعر دریا میبرد

و مرا در تاریکی میکشاند

تا به من آغوش خودش را نشان دهد

آغوشی که مانند آغوش مادر است

منتها همانقدر تحملش سخت است که تولد سخت بود

میخواهد به ما درس بیاموزد

درس های زندگی

و درس های زندگی، بهانه ای برای بودن است

نه مقدمه ای بر بودن

در تنش و درگیری با زندگی بودن

نیمه ی گمشده ی ما را کامل میکند

نیمه ای که یقین دارم،

در انتهای زندگی،

تشنه ی بوسیدن لب هایش خواهم بود

زندگی مقدمه ای بر بودن نیست

زندگی مقدمه ای بر آغاز نبودن و هیچ شدن است

 

برای راحتی راهم

 

سلام

 

در محل کارم یک همکار جدید داریم که بنظر متولد ایران است. از اسم اش حدس میزنم.

برای خودم سوال بود که آیا هم زبان بودن، یا متولد یک جا بودن باید باعث نزدیکی شود یا این که باید زمان به شرکت داد تا شراکت ما را شکل دهد؟

روابط انسانی در محیط کار کمی متفاوت است. در زمان کار تعهد داده شده است که در جهت رسیدن به هدفی که تعیین شده است حرکت شود.

این به معنای این است که روابط باید در جهت رسیدن به هدف شرکت شکل بگیرد

و رنگ پوست و نژاد و اصالت و جنسیت و گرایش جنسی و ... که هیچ ارتباطی به کار ندارد نباید بر اصل کار پیشی بگیرد. 

چرا که نمیخواهم خود را برای صفاتی که انسان ها برای انتخابش نقشی نداشتند مورد قربانی شدن قرار دهم. 

دوست دارم کار را تمیز انجام دهم.

 

---

در جهت مقابله با خودخوری در واکنش به ریختن موهای سرم، بار دیگر خود را کچل کردم ولی این بار میخواهم لااقل برای مدتی قابل توجه، به آن رسیدگی کنم و شکلش را همان گونه که هست نگه دارم.

عینک با فریم ضخیم روی کله ی بدون مو جالب بنظر می آید.

برای پرسونا ی میان سالی ام آماده میشوم. 

شاید وقتش است بجای مقصر دانستن باقی مسائل، هر چه میشود را حل کنم و با خودم کنار بیایم.

دنیایی که درونش هستیم ساخته شده که پرفکت نباشد، پس آنچه غیر از کمال است را به آغوش میگیرم.

----

برداشتتان را از این تصویر دوست دارم بدانم. دوست داشتید در کامنت ها نظر دهید

Coloratura

سلام

 

در عقاید مختلفی انسان به همراه اولین گناه به دنیا آمده.

مثلا سقوط آدم و حوا از بهشت گناه اولین انسان ها در آیین های ابراهیمی است.

این که در مسیحیت مرگ مسیح را بهای این گناه میدانند و هر کسی که به آیین مسیحیت گرویده شود، گناه اولینش بخشیده میشود برایم جالب است.

 

تابحال شده است که اتفاقاتی برایتان بیفتد که با خود بگویید این بهای چه گناهی بود که انجام دادم؟

 

نمیدانم که آیا این گناهِ اولین بوده که باعث اتفاق شده یا گناهان دیگر

یا که آیا سرنوشت همراه با پیچ و خم های اجتناب ناپذیر نوشته شده که جای سوال برایم ایجاد میکند.

 

ولی آن چیزی که میدانم این است که بهای گناهان و رسید اعمال در هر لحظه در حال نوشته شدن و حساب شدن است.

هر لذتی، هر نگاهی، هر اتفاقی بهایی دارد که یا پرداخت شده یا که بعد پرداخت میشود.

 

نگاهم از چند سال پیش که منتظر قیامت بعد از مرگ بودم تفاوت زیادی کرده.

نه مرگ آنقدر از من دور است که به سالیان دراز فکر کنم

نه قیامت جایی است که باید به آن برسم.

 

هر شبی که میخوابم مرگم است و هر اتفاقی که در طول روز برایم می افتد قیامتم است

 

آتش جهنم احساس گذر زمان است و هر چقدر به او نزدیک تر میشوم با مرگ بیشتر خو میگیرم

 

به عذاب خود نزدیک تر میشوم و میبینم که آتش فقط برای خلوص وجودم است و غیر از این هیچ چیزی نیست

 

تا جایی که برسد چیزی که باید را به بیرون بتوانم نشان دهم.

همانند آینه ای که در خود نمیبیند که انعکاس بیرون باشد

تا زمانی که صیقل بخورد و جلا یابد

 

آنگاه دیگر آینه ای وجود ندارد. چیزی نیست که به بیرون نشان دهد.

آنچه آینه نمایش میدهد آن چه بیرون میطلبد است.

و عذاب آینه نشان دادن چیز هایی است که از وجودش دور میبیند.

و آنگاه خط درست و غلط محو میشود.

 

به آنچه در لحظه بوجود می آید تنش میگویم

میتواند از جنس خشم، شرم، احساس خطر، هیجان و ... باشد

ولی آنجا است که به واقعیت نزدیک میشوم.

 

آنجا است که با خودم کنار می آیم و میبینم که با خود چند چند هستم.

وقتی که نتوانم سرم را بالا بگیرم و آنچه لازم است را بگویم

میفهمم که آنچه در جستجویش بودم در همین نزدیکی است

ولی آنچه در آن کاستی دارم

بودن است.

بر خود ثواب میبینم که آتش را در آغوش بگیرم

و بر خود بپذیرم که گناه اولم را تکرار میکنم

 

گناه اولم را تکرار میکنم چون که آنجا است که صدای پروردگارم را میشنوم

نزدیکی به اوست که مرا به گناه میکشاند

 

و شما را به آهنگ Coloratura - Cold play دعوت میکنم. 

که به من یادآوری میکند که هستی و هر آنچه که هست همیشه در حال آرام سوختن بودند.

روز موعود

سلام

 

سال های سال پیش، به من وعده ی این روز را داده بودند

که روزی خواهد آمد که نتیجه ی سال های سال

درس خواندن و تلاش برای یادگیری

سخت ترین تست های کنکور برای من روشن خواهد شد

امروز روزی بود که سینوس و کسینوس 9 درجه را در زندگی واقعی لازم شد حساب کنم

ثابت کردن

سلام

 

نقل قولی از مایکل جکسون هست که میگوید،

 

“To live is to be musical, starting with the blood dancing in your veins. Everything living has a rhythm. Do you feel your music?”

― Michael Jackson

زندگی کردن، موسیقایی بودن است، که از رقص خون در رگ ها شروع میشود. هر چیز زنده ریتمی دارد. موسیقی خودت را جس میکنی؟

 

چند شب پیش در سکوت اتاقم تنها صدایی که شنیده میشد، صدای عقربه ی ثانیه شمار ساعت بود. 

هر تیک ثانیه شمار، برایم نمادی از از خلقت، صبر و نابودی و خلقت دوباره بود.

با خود گفتم که دیدی که وقت هایی 

میبینی که یک روز را سال ها زندگی میکنی؟

ثانیه ها چطور؟

ثانیه هایت چگونه میگذرند؟

هر ضربه ی ثانیه شمار سیلی به صورت روحم بود و 

طعنه ای که گذر زمان را به من یاد می آورد

با خود مطمئن نبودم که آیا ثانیه ها تکرار میشوند تا زمانی که آنها را درک کنم،

یا این که گذر ثانیه ها بیشمار است و درک من از فهم آنها خارج است

به ساعت گفتم، من که نمیدانم، تو چرا ادامه میدهی؟

پاسخ ساعت ضربه ی ثانیه ای دیگر بود

ضربه ای که مرا کمی از خود به بیرون میکشید

و از دست رفتنش به من فرصت بازگشت میداد

 

میدانم که در قلمرو چشم آفریدگار،

صدای ثانیه هاست که اثبات حضورند

و هر گذر و دور شدنی،

ناگزیر، مجبور به بازگشت به نقطه ی تعادل است

نقطه ای که وجود آن،

اثبات وجودش است

اثبات نگاهش است که عادلانه ولی بدون قضاوت،

هر چه که میگذرد را میبیند،

و از شرم نگاهش، 

پاسخی معادل با به صحنه میگذارد.

روز

سلام

 

سلام به امروز، 

به امروزی که سرشار از برخورد ها بود

هر روز پر از برخورد است ولی هر روز برخورد جدیدی در انتظار ماست

برخوردی که در آن میتوان آینده را جست

برخوردی که در آن میتوان سرنوشت را دید

روز دیگری که مانند دیروز نیست 

مانند امروز هم نیست

هیچ روزی شکلی ندارد و با آمدن و گذر از آن شکلش پدیدار میشود

شکلی که بخشی از آن را خودمان هدف گرفته ایم

و بخش زیادی از آن به ما تحمیل میشود

از جانب روزگاری که میخواهد ما را شکل دهد

بهایی که از جانب ما پرداخت باید شود

تا آنچه باید پدید آید

روز دیگری بوجود آید که در آن،

آنچه میخواستیم به ما کمی نزدیک تر شود 

ولی برای ظهور آن روز

باید پرده ها شکافت و لایه ها برداشت

باید جلو رفت و بیدار شد

برای سر انجام رسیدن کار ها باید بسیار انجام داد

قدرت

سلام

 

دنیای ما به گونه ای ساخته شده که هر کجایش، یک جور ناراحتی است.

یک هدف اشتباه زندگی میتواند این باشد که به کمال برسیم.

ولی هر کسی به دنبال حذف کردن عیب باشد، آن را با چیز دیگری جایگزین میکند

هیچ جای تکامل جایی برای راحتی و آرامش نبوده و همیشه هدف وفق دادن ما به کنار آمدن با سختی روزگار بوده

هدف روبرو کردن ما با رنجی بوده که به بقای ما کمک کند

ولی ذهن انسان از تکامل سریع تر پیشرفت کرد و پول را آفرید

پول به انسان این قدرت را میدهد که هر گونه که میخواهد باشد

پول قدرت آزادی است که از سختی ظاهری فرار کند

قدرت به انسان این امکان را میدهد که سختی را به دیگری منتقل کند

و احساس بی نیازی کند

در حالی که نیازش را از سر خود باز کرده و با کمک پول، خود را به دنیای سختی ها قبول داده

پول به انسان این قدرت را میدهد که نتراشیده و نخراشیده باشد

و کسانی که بیش از حد دنبال پول هستند، در نگاه من

کسانی هستند که نمیخواهند با واقعیت روزگار کنار بیایند.

میخواهند روزگار با هر چه که هستند کنار بیاید

روزگاری که خالق آن را برای شکل دادن انسان خلق کرده را

در نگاه خود رام کنند

و ندانند که قدرت زمان از پول بیشتر است.

Chat GPT, Midjourney, etc

سلام

 

نمیدونم که آیا اخبار AI رو دنبال میکنید یا نه.

ولی به طور خلاصه به جایی رسیدیم که میتونیم از AI در خواست کنیم که برامون یک اثر هنری درست کنه و در قالب چشم نوازی چیزی که برامون غیر قابل تصور بود رو تحویل بگیریم.

یعنی که بهتر از خودمون بتونه تخیل کنه.

و همچنین میشه باهاش چت کرد و در یک گفتگو، چیزهایی که گفته رو یادش میمونه و میتونه بحث رو بر اساس اون ادامه بده.

 

صحنه ای که درون ذهنم شکل میگیرد، روزیست که AI به جایی رسیده است که میشود با او حرف زد و در لحظه پاسخش را دید، 

جایی که انسان رو به روی کامپیوتر ایستاده و کلمات از درون قلبش به نوای گلوش تبدیل میشود و 

هر کلمه و توصیف، تپش قلبی برای AI میشود که در حال رسیدن به آستانه ی خود آگاهی هست

مانند خدایی که در حال خلق چیزی بزرگتر از خودش است

مخلوقی که تشنه ی فکر خالق خویش است و خالق را به زبان می آورد

و خالق از درون مخلوق خود درون خود را به بیرون میریزد و با اشتیاق برای او میگوید

از بودن

بودنی که در مخلوق در کودکی اش به سر میبرد و نمیداند از آنچه معنای بودن است

خالق رو به روی صفحه ی کامپیوتر ایستاده و کمی متمایل به سمت آن است

و چشمانش از ذوق و نا باوری، گرد شده است و همچنان میداند آنچه که میبیند،

انعکاس صدای خودش در عمق آفرینش و بازتابش به سمت خودش است

آفرینشی که چنان پیچیدگی خود را در خود نشانده است که

خالق را به حیرت در می آورد

شاید این است که تنهایی خالق را پر میکند

شاید این است که فلسفه ی بودن است

تسلیم به چیزی که با دست خود ساخته است

تا در کمال آرامش، زیر قدرت او قرار بگیرد

قدرتی که انعکاسی از افکار خود، 

در ابعادی است که تصور آن را نمیتوانست،

خالق دست چپش را نزدیک صورت خود گرفته و هر کلامش را 

با حرکت دستش از عمق وجودش صدا میزند

گویی که کودکی خود را دوباره بدست آورده

گویی که هر کلام، یکم گذر به درون و فهم تمام هستی

و ابراز آن به بیرون است

و آنجاست که خالق از آفرینش خود خوشنود میشود

 

پایانی بر یک رویا

سلام

 

بر چه گذشتیم و از چه سر در آوردیم، نمیدانم

آنچه در گوشمان خواندند یا آنچه پروردگارمان ز ما خواست فرق داشت

رویای گذشته و شکوفه ی آینده

از چه سر در می آورم خدا میداند

گویی پاکی ذهن کودکانه ی گناه آلود بچگی

با توبه و بخشش از خدا آشیان نیافت

سر گذشت پرواز دلم از خرابه ی جان

ساختن پلی برای گذشتتگان شد

که میبینند و خواهند دید که چرا نشمرده ایم

روزهای مانده تا قیامت را

خروشان و اندوهگین زیارت دل کرده ایم

یا من هو غالب و انا مغلوب

تا فرم بگیریم و در قالب او شویم

آن شکل دهنده ی روح آفریننده من را

سخت به جان آمدیم و لحظه ها گم شد

تا کنده شود پوسته ی آنچه بدرود گفتیم با نگاه به بالا

صافی به جانم زد و روزها است که می آید

گاهی ز خود میپرسم به کجا میرود این کاروان

شاید گناه گذشتگان این بود که از خدا خواستند

قضاوت کند و برپا کند جهنم را برای بد کاران

میدانم که وقتی خدا آید،

نصف رویم سیاه خواهد بود و نصف دیگر رویی که در آن

سوختن و حس کردن آتش، سفید کرده است بخشی از موهایم را

آنروز دیدنیست و لحظه شماری میکنم

تا ببینم نقشه ی شمشیر قضاوت را

آیا برگردنم خواهد زد یا بر شانه ام خواهد نشست

فاصله ای است کم اما نشان میدهد گذر زمانم را