تخیل

سلام

خیلی وقته دارم سعی میکنم ببینم وقتی به یه صحنه فکر میکنیم یا یه چیزی رو تصور میکنیم دقیقا کجا داریم میبینیمش؟! اون تصویره کجا شکل میگیره؟ اطلاعاتی که چشممون میاد چی میشن وقتی تخیل میکنیم؟

آیا اون تصویر ها رو میبینیم؟ تعریف دیدن چیه؟ چرا وقتی سعی میکنم نسبت به محیط تخیلی تو ذهنم آگاه تر بشم، یعنی مثلا روی یه چیز خاص تو اون صحنه تمرکز کنم و با دقت ببینمش یا جواب این سوالا رو بفهمم تصویره از بین میره :/

کسی تلاش کرده سر در بیاره؟؟

خدا پرستی

اینم ازون پست طولانی هاست و میخواستم ویسش کنم ولی نتونستم. کسی دوست داشت بخونه. ازون بحثای فلسفی طوره. سعی کردم ویسش کنم ولی بنظر میاد خیلی وقت میگیره. یه هفته است نوشتمش ولی منتشر نکردم. کسی دوست داشت بخونه. همون شرایط قبلی هم هست. ممکنه سوالاتی ایجاد کنه که اذیتتون کنه.بنتبراین اگه با عقایدتون راحتید نخونید. 

مثل پست قبلی هم این نظرات منه تو امروز. نظراتمم خیلی سریع عوض میشه. این فقط یه اسنپشاته از امروز.

سلام

همخونه ای جدیدام هفته پیش بالاخره اومدن و یکم از تنهایی در اومدم. ۴ نفرن، سال دوم کارشناسی، رشته های مختلف ریاضی و فلسفه و روانشناسی و یه چیز دیگه. هر چهار تاشون هم بازیکن راگبی اند. 

چند روز پیش خیلی خونه گرم بود اینا هیچ کدوم لباس تنشون نبود و احساس میکردم خیلی کوچیک ترم ازشون!. مهم تر از همه این که وقتی 4 نفر همزمان گنده تر از آدم باشن آدم خود به خود یکم تو حالت تدافعی میره ولی سعی کردم شخصیتم رو باز نگه دارم که ببینم میتونم باهاشون ارتباط بگیرم؟ و خداروشکر خیلی اجتماعی هستن.

با دوتاشون دیشب از ساعت ۱ تا حدود ۳ سر همین چیزایی که چند وقته درگیرشم حرف میزدم  و بشدت دیدگاهاشون جالب بود. تهش البته مشکلا حل نشد فقط همه تایید کردیم واقعا نمیدونم چخبره.

مخصوصا این که این ها با این که سنشون پایین هست مقادیر زیادی مواد Psychedelic مصرف کردن. خوبیش اینه که این دوتا برای موارد غیر از پارتی هم مصرف استفاده کرده بودن و میشد ازشون پرسید که چجوریه نظرشون راجع به این مواد. 

هرچی بود اینا هم خیلی اپن مایند بودن. ولی چند روز پیش با یکی دیگشون صحبت خدا و خدا شناسی شد، دیدگاهش جالب بود. این دوستمون فلسفه میخونه. گفت بدی فلسفه اینه که خودت میری ایدئولوژی های مختلف رو بررسی میکنی و خودت به یه نتیجه میرسی. بعد ممکنه یه خدای اشتباه رو پیدا کنی و خدا اصلیه بعد مرگ چوب توی آستینت می کنه.

بهش گفتم بنظر من اگه خدا خداست، اگه تو با فکر به نتیجه برسی و حتی نتیجه اشتباهی هم باشه براش ارزشمنده. 

گفت بنظرت اینجوریه؟ (یعنی نه قبول ندارم)

بعد یهو دیدم اوه اوه ما خداهامون یکی نیست.

این خداش خدای انجیله که خیلی قابل پیشبینی نیست و شبیه شخصیت یه پدر یکم غیر منطقی و سخت گیر الکی هستش. من خدام بخشندست و به فکر کردن تو همه چیز تشویقم میکنه. این باعث میشه تفکر دوگماتیک و اپن مایند از هم جدا بشه.

یعنی بنظر میاد شما طرز تفکرت با خدایی که برای خودت میتراشی رابطه خیلی تر تمیزی داره.

و این خیلی برام جالب بود

.......

جوردن پیترسن واقعا نابغه است. یه سری ویدئو داره که داستان های انجیل رو میاد مو شکافی میکنه و تو اولین ویدئو هاش، میاد سیر منطقی روند خدا شناسی تو انسان ها که با تکامل جور در میاد رو بررسی میکنه.

اگه فرض کنیم تکامل درسته، انسان ها از اون موقعی که هوشیار شدن، از همون اول دنبال خدا بودن. خدا شناسی باعث میشه بفهمیم چخبره و چه هدفی داریم و چه آزادی هایی داریم. 

بعد انسان ها همش دنبال این بودن که این ایدئولوژی خدا رو بهتر و بهتر کنن و پیشرفت ایدئولوژی رو تو تاریخ خیلی خوب میتونیم ببینیم.

مثلا قضیه پرستش ماه و ستاره و آفتاب و ... رو شنیدیم

از یه نقطه ای از تاریخ به قبل، انسان ها خودشونو زاده و آفریده طبیعت میدونستن. یه نیرویی تو آسمون که نور میده، آتیش که انرژی درست میکنه و ...

بعد از یه جایی ببعد صفات مختلف انسان ها به صورت خدا های مختلف در میاد. مثل خدای عشق archetype عشق هست و من عاشق این کلمه آرکیتایپ هستم. اخیرا باهاش آشنا شدم. معنیش اینه که شما برای تصور یه چیزی میای بهش یه داستان نمادین و تیپیکال نسبت میدی. یعنی اون خدا داستانی داره که میاد و توش نحوه ی رفتار کردن با عشق رو بیان میکنه و مصداق 100% عشق هست. و همینجوری خداهای دیگه. خدای جنگ، خدای روزی دهنده، خدای آفریننده، خدای نابود کننده.

این مدل چند خدایی تو یونان و مصر به وفور بوده و داستان هایی که این خداها دارن خیلی آموزنده اس. داستانا داره نشون میده بشر چجوری راجع به این قوا فکر می‌کرده. 

و جالبه که تو اون طرز تفکر بنده های خدا یه جورایی اسباب بازی بودن برای خداها. یهو خداهه عصبانی می‌شده می‌زده میترکونده نصف جمعیتو با طوفان یا رعد و برق. یا بنده ها میخواستن نسبت به خداهه شورش کنن و میزدن مجسمه های خداهه رو میشکوندن و قدرت خداهه کم میشده. اینجوری روحشون رو  به نوعی آزاد میکردن.

دقت کردید وقتی عصبانی میشید شاید ۹۹ درصد شخصیتتون یه شخصیت آرکیتیپیکال عصبانیه، انگار خدای عصبانیت شما رو تسخیر کرده. یا وقتی خیلی تشنه اید همه ی توجه به پیدا کردن آبه. انگار با یه شخصیت تشنگی تسخیر شدید. هر چقدر هم بیشتر تحت تاثیر تاثیر باشید قوی تر میشه. ممکنه تو عصبانیت خودتون رو کنترل کنید.انگار خدای منطقی ای اومده به خدای عصبانیت گفته بکش کنار و زورش بیشتر بوده.

یا مثلا وقتی کسی عاشق میشه منطق حالیش نیست انگار خدای عشق خدای منطق رو کشته و دیگه کاملا تحت تاثیر اونیم.

طرز تفکر زیر دست خدا ها بودن، خیلی اذیت کننده بوده برای مردم. آزادی رو ازشون میگرفته.

شاید قبل این تو شرق هم استارت خدا و جهان شناسی به نحو دیگه ای میخوره. تو شرق داستانا به این صورت میشه که تعداد خدا ها کمتر بوده ولی یه خدا به شکل های خیلی مختلفی در میومده. مثلا همین شیوا که گفتم پست قبل، خیلی حالتای عجیب غریب خیلی متفاوتی داره.

مثلا وقتی چشم سومش رو باز کنه دنیا نابود میشه به صورت وحشتناکه سناریو تیپیکال آخر الزمانی. ازون طرف جور دیگه ای که ظاهر میشه یه مرد هست که در حال مدیتیشن خیلی عمیق هست و یه جا نشسته. از یه طرف روزی دهنده است تو شکل دیگه. حالا میگم تو یه پست جدا. خلاصه که یک خدا با چند شخصیت یا نقش هم اینجا داریم. ما مسلمونا بهش میگیم صفت البته. مشابه ولی یکم متفاوت.

دلیل این چند شخصیتی اینه که انسان ها همیشه خدا رو شبیه انسان/پیچیده ترین موجود تصور میکنن. تصور یه شخصیت فرا ابعادی بزرگتر از انسان سخت بوده پس خدا به صورت های مختلف ظاهر میشده.

خط قبلی به یه نحو دیگه رو میشه اینجوری نوشت(همونه تقریبا ولی دوبار نوشتمش و نمیدونم کدوم بهتره)

موقعی که این ایدئولوژی داشته به وجود میومده، برای مردم راحت تر بوده که این موجود فرا ابعادی رو به صورت انسان ولی با شخصیت های مختلف بپذیرن. چون تصور یه Conciousness بدون بدن خیلی کار سختیه. پس الان که یه بدن داره، و این محدودش میکنه، برای نا محدود کردنش در شرایط مختلف به شکل های مختلف ظاهر میشه..

همیجوری کانچسنس بشر پیشرفت میکنه و تو گوشه های دیگه دنیا. 

دین های جدیدی میان که مردم توش آزاد ترن. به قول جوردن پیترسون، تو یه جایی از تاریخ یه اتفاق عجیبی میفته. دیگه آدما یه روح خدایی یا رو divine رو تو خودشون میبینن. دیگه اینا اسباب بازی خدا نیستن. هر انسانی ارزشمند میشه. جامعه امروزم قوانینش نسبتا همینه. اختیار یه قدر الهی هست که آدما کم کم حسش میکنن. مثالی که میزنه اینه که اصلا به یه نفر بر میخوره که اختیارش رو زیر سوال ببریم. مثلا یک اثر هنری خلق کرده و بهش بگی تو کاره ای نیستی این خودش به وجود اومده. یا این که آزادی رو از یک نفر گرفتن یکی از جالب ترین قوانینی هست که بشر برای تنبیه بوجود اورده.

بعد کم کم این وسطا توی خاور میانه، ایدئولوژی های تک خدایی بوجود میاد. که دین های سیستم ابراهیمی باشن. خوبی این ایدئولوژی اینه که آزادی خوبی داره قوانین اجتماعی داره و دردسر چند تا خدای غیر قابل پیشبینی رو نداره.

مثلا حضرت موسی ۴۰ سال تو بیابون گیر یه جامعه کوچیک بود و خودمون رو بزاریم تو اون لحظه میبینیم که یه نفر باید یه سری قانون درست میکرد تا این جامعه رو از دیوانگی و اغتشاش دور نگه داره. نظم لازم بود. این شد که حضرت موسی با ۱۰ فرمان معروفش برگشت پیش قومش و نظم رو براشون اورد. مکانیزمی که با خدا حرف زد رو فعلا صحبت نمیکنم راجع بهش ولی فعلا بپذیرید.

حضرت عیسی هم درگیر شرایط جالبی بود.

حضرت عیسی، تو حکومتی بود که خیلی حکومت دوست داشتنی ای نبود و ایشون میخواست قوانین جدید و ایدئولوژی جدید بیاره. ایشون ویژگی خیلی جالبی که داره، اینه که تو داستانش جوری به حقیقتش ایمان داره که تا تهش میره و کشته میشه.

کلا ریخته شدن خون خیلی تو تاریخ به محکم کردن ایدئولوژی ها کمک کرده. به قولی تاریخ با خون نوشته میشه.

من متن دقیق قرآن رو در مورد حضرت عیسی نمبتونم تحلیل کنم چون عربیم خوب نیست ولی قرآن میگه به یهودی ها بگو اون ها عیسی رو نکشتند. یکی میگفت از این دوتا برداشت میشه کرد. ۱ یهودی ها عیسی رو نکشتند و زنده بود. ۲. یهودی ها نکشتند و رومی ها کشتنش.که این دومی بنظرم به دیدگاه مسیحی ها نزدیک تره! و منطق. چون بالاخره اتفاقیه که بوضوح توی n تا کتاب اومده. ولی در هر حال کشته باشنش یا نه مهم داستانه که میمونه. داستان حضرت عیسی هم میشه یه archetype جدید. آرکیتایپ ایمان داشتن به هدف و تا آخر براش جنگیدن.

جوردن پیترسون میگه داستان لازم نیست حتما اتفاق بیفته. نگاه کنیم دور و برمون رو ماها رمان هایی میخونیم که شاید واقعیت نباشن ولی ازشون درس میگیریم. چیزی هم که اینجا هست اینه که یه تمدن روی این داستان بوجود اومده. که شاید بخاطر یه سری مشکلات که از طرف کلیسا بوجود اومده، خیلی هم راه رو اشتباه رفتن تو برهه هایی. ولی هست!

نگاه کنید ما هم تو اسلام مشابه این داستان رو سر امام حسین (ع) داریم

داستان ریخته شدن خون کسی که تا آخرش به راهش ایمان داشت. که خیلی خیلی مهمه. همه موافقن که حداقل شیعه رو این روی زمین نگه داشته.

و جالبه که چون داستانش حالت آرکیتایپی داره توی تئوری دین ما خیلی نقش بزرگی رو بازی میکنه. حالا دیدید چرا عاشق این کلمه شدم؟ چون خیلی خیلی کمک میکنه تو جلو بردن بحث.

حالا بگذریم و بیایم جلوتر دین های جدید رو ببینیم.

اسمش شاید دین نباشه ولی کار همون قبلیا رو میکنن

فیلمایی مثل avengers و star wars فیلمای بسیار نمادینی هستن که واقعا فرهنگ غرب رو شکل دادن. تقریبا هم همون کار دین های قبلی رو میکنن. ولی چیزی که عوض شده اینه که انسان دبگه یه پارت کوچیکیش خدا نیست. خیلی بیشتر خداست و super hero هستش. این سیر قشنگیه تو تاریخ که کانچسنس انسان ها هی داره بزرگ تر میشه. از اسباب بازی تا یه چیز شبه خدایی.

یک مدل قابل تفکر تری از خدا که اخیرا باب شده هوش کیهانی و cosmic consciousness هست که یکم مدل قابل فهم تری از خدا میده.

میگه که یه هوشی به کل این کیهان مسلطه. یه چیزی شبیه خدای اسلام خودمونه. اون هوش توی پس زمینه دنیا هست و دنیا روش ساخته شده. قضیه از کوزه همان برون تراود که در اوست هست. وقتی ما به نحوه ی تشکیل زندگی رو کره زمین نگاه میکنیم، مدل های مختلف حیات و انسان ها و قابلیت هاشون، میتونیم بگیم اینا یه چشمه ای از اون هوش کیهانی توی پس زمینه کیهان هستن. یعنی اگه میخواید بدونید خدا واقعا چه شکلیه، توی این طرز تفکر یه موجود فرا ابعادی هست که روی سطح سه بعدی اش، جهان به وجود اومده و هر چیزی که تو این جهانه رو روی هم بزارید، میتونید تقریبا بفهمید خدای پشتش چه شکلیه. 

برای همین عرفا وقتی خیلی دیگه میرفتن تو بطن قضیه، از هر چیزی شگفت زده میشدن. عاشق انسان ها میشدن. عاشق حیات میشدن. چون میدونن هر انسانی هر چیز زنده و غیر زنده ای یه چشمه از خدای توی پس زمینه اش هست.

ولی خب چیزی که جالبه اینه که الان این motivation speech ها رو آدم میبینه، توشون یه چیزایی مشترکه. میگن از کیهان یا از جهان، خواسته هاتون رو بخواید و خواسته های بزرگی هم بخواید.

اسم جهان رو بزارید خدا، از خدا خواسته هاتون رو بخواید و خواسته های بزرگی هم بخواید آشنا نیست؟ 

بله دعا و نماز هر روزمون همینه.

نماز استراکچر خیلی باحالی داره.

تو سوره حمد، خب حمد خدا رو میگیم. یعنی انرژی مثبت به جهان/خدا یی که تصور میکنیم میدیم. بعد که اون خدا رو به صورت معنوی شارژ کردیم و صفت های خوبش رو گفتیم ازش میخوایم که مارو تو راه درست هدایت کنه.

اون خدا اصلیه که نیازی به این ها نداره! 

ما داریم در واقع این خدای کوچیکی که روح خدای درونمون هست رو شارژ میکنیم!

ما داریم از جهان/خدا میخوایم به راه آدمایی که کارشون درست بوده هدایتمون کنه! خیلی جالبه. بعدم بیشترش دوباره بزرگ کردن خدایی هست که درونمونه. داریم پرستشش میکنیم. ما یکم روح خدا داریم و اون تنها چیزیه که داریم و قراره برامون بمونه. وقتی نماز میخونیم شارژش میکنیم و سعی میکنیم اون خدا رو که متصور هستیم به اندازه ی خدای اصلی بزرگ کنیم. اگه به اون اندازه بزرگ بشه ما یه کانکشنی از درون با بیرون برقرا کردیم چون این خدا همون خدا میشه.

حالا وقتی یه خدای کامل داریم درون خودمون، میتونیم ازش هرچیزی بخوایم و اون هم به ما منعکسش میکنه.

یه جورایی پیامبر ها یکی از اولین Motivational speaker ها بودن ولی متاسفانه چیزی که باقی مونده تشریفات مذهبی یا Ritual هاست. خیلی وقتا دلیلی که ریچوآل ها به وجود اومدن از بین رفته.

 

یه داستانی هست که شاید شنیدید. میگه تو یک معبدی یه گربه بوده. موقعی که این مانک ها شروع میکردن مدیتیشن کردن، گربه هه میومده و حواسشون رو پرت میکرده. کاری که میکنن این بوده که هر وقت میخواستن مدیتیشن کنن گربه رو یه جایی به یه درخت میبستنش. میگذره و میگذره و این اتفاق هر دفعه میفته و تبدیل میشه به یک سنت. به یک تشریفات مذهبی. چند صد سال بعد تو اون معبد هر وقت میخواستن مدیتیشن انجام بدن میرفتن یک گربه از یه جایی پیدا میکردن و میبستنش به درخت و بعد شروع به مدیتیشن میکردن. 

تو خیلی مذاهب و دین ها همچین وضعیتی هست. وضعیتی که دلیل یک کاری رو نمیپرسیم و از ترس اشتباه نکردن انجامش میدیم. 

بسه دیگه برای امروز.

معنویت

 

کیفیت به صرفه

 دریافت
حجم: 9.6 مگابایت

کیفیت یکم بهتر

دریافت

0:00 مقدمه

4:28 بخش اول

7:39 بخش دوم

10:24 بخش سوم

12:12 بخش چهارم

16:30 بخش پنجم

23:23 بخش پایانی

برای کم کردن اثر نویز پس زمینه این آهنگ رو هم روی ویس گذاشتم

https://www.youtube.com/watch?v=tjFgeY5gaio

خیلی پست طولانی ای شد و خیلی ویس طولانی ای هم شد!

سلام

مقدمه

هرچی این پایین نوشتم نظر بنده است در تاریخ امروز! من نظراتم هر 2-3 روز یه بار 180 درجه برمیگرده پس خیلی روش حساب نکنید.

متن هم به چند بخش تقسیم شده که ویس ها رو با اون بخش ها جدا کردم. متن بلندی هم هست که دیگه ببخشید :)

امروز نشسته بودم تو آزمایشگاه و داشتم کارام رو میکردم، دروغ نگم، کارام رو کردم تا حدی و بعد به ویدئو Alan Watts - Nature of God داشتم گوش میدادم که خلاصش کنم و یه پستش کنم ولی خب خیلی پیچیده بود و دوست داشتید ببینیدش. یهو دیدم گلن پیام داد که میخواد بره محله ی Indegionous ها یا همون سرخپوست ها(نباید بهشون گفت سرخپوست بنا به دلایلی) که برای پسرش یکم سیگار بگیره. چون اینجا سیگار بسیار گرون هست. مثلا پاکتی 13-15 دلار حداقل. ولی اگه از اونجا بگیره، چون مالیات بهش تعلق نمیگیره فکر کنم 10 پاکتش حدود 43 دلار میشه. 

به هر حال داشت میرفت و تا اونجا 45 دقیقه رانندگیه. گفت میای بریم گفتم باشه که یه حال و هوایی هم عوض بشه. 

داشتیم میرفتیم و اونم معمولا زیاد صحبت میکنه(مردم پیر میشن حرفاشون بیشتر میشه دیگه) و معمولا منم گوش میدم ولی

گفت که چرا انقدر ساکتی امروز؟ ساکت تر از حالت عادی.

گفتم که یه چیزایی هست که آدم با هر کسی نمیتونه راجع بهشون صحبت کنه و اونا ذهنم رو پر کرده. 

گفت چی؟

گفتم بهتره صحبت نکنیم چون مسائل معنوی و روحانی هست. 

گفت خب بگو صحبت کنیم.

گفتم که این بحثا یه جوری هست که معمولا خیلی ها دوست ندارن بشنون و به محض این که مواضع خودشون رو در خطر میبینن سریع گارد میگیرن.

ازون جایی که میدونم آدم لیبرالی و آزاده ای هست و سرش از سنگ نیست گفتم بزار ببینیم چی میشه و شروع کردم.

لازمه بگم قبلا هم باهاش راجع به این موضوعات حرف زده بودم. با آدم های اپن ماید و روشن فکر راحت میشه حرف زد ولی این دفعه یه حجم زیادی اطلاعات طبقه بندی نشده تو ذهنم بود که نمیدونستم اصلا باهاشون چی کار کنم. 

یه بخش قابل نوشتنی از صحبتا رو مینویسم شاید براتون جالب باشه. بعدشم یه چیزایی هست که برای خودم نوشتم که به طبقه بندیم کمک کنه. کی میدونه، شاید اونا هم جالب باشن.

من اخیرا یکم سعی کردم به وظیفه دینی ام که شناختن اصول دین باشه عمل کنم و فعلا یه 6-9 ماهی هست که دارم تو این موضوعات فرو میرم و بعد این همه وقت، خیلی از سوالام برطرف شده ولی شاید ده برابر قبل سوالام بیشتر شده. توحید و معاد و نبوت و ازین جور داستانا. 

پس اگه با عقایدتون احساس راحتی میکنید هیچ کدوم از پست های این شکلی من رو نخونید چون ممکنه تاثیر بد و جبران ناپذیر! بزاره. چیز خاصی نیستن ها ولی خب خیلی وقتا این جور مسائل آدم ها رو از منطقه امنشون دور میکنه و اگه اهل پیدا کردن مسیر برگشت نباشن گم میشن. شاید منم گم شدم... کی میدونه!؟

توجه کنید که در انتهای این متن سوالاتون کمتر نمیشه و مسئولیتشم با خودتونه. پس صحبتم رو جدی بگیرید.

سوال اصلی اینه که، جمله ی فارسی که بتونه واقعا عمق فاجعه رو برسونه پیدا نکردم ولی تو انگلیسی یه جمله خیلی ساده هست که میتونه بگه و اون سوال اینه: (شوخی!)

?What the hell is going on around the world

بزارید شروع کنم.

من یه عقیده ای دارم که شاید درست نباشه و اون اینه که اگه چیزی حقیقت محض باشه، اگه بزاریش جلوی مردم، مردم قبولش میکنن و اجبار نمیخواد.

چیزی که الان ما دور و بر دنیا میبینیم اینه که هر گوشه ای از دنیا، یه دینی هست و خیلی وقتا هم اینا همپوشانی ندارن با هم!

اگه کسی میخواد بگه که اسلام کامله کامله، بهش بگم که تو همون عقاید شیعه هست که امام زمان(ع) وقتی میاد، یه بینش جدیدی از اسلام رو میاره که حتی خیلیا مخالفت میکنن باهاش. خیلی از مسلمون ها. پس اگه شیعه هستید با من موافقید تو این زمینه.

یه پروژه کوچیکی کنار کار های خودم شروع کردم و اونم این بود که تمام دین هایی که دور و بر دنیا بوجود اومده رو سعی کنم بشناسم و ببینم چی میگن. در قدم دوم ببینم چی تو هر کدوم اشتباهه و در قدم سوم بتونم یه ایدئولوژی که همه ی قسمت های صحیح دین ها رو پوشش میده رو پیدا کنم.

بخش اول:

سوال اول اینه که مردم دنیا، به طور عمومی چقدر با هم فرق دارن. مثلا کسی که مسیحی هست با کسی که مسلمون هست کارای روزانه اش چقدر فرق داره؟ یا بودایی یا هندو یا ... ؟ آیا این که مثلا من 5 تا نماز در طول روز میخونم برتری خاصی میده به من؟ یا یه ماه روزه میگیرم؟ یا چیزایی ازین قبیل؟ 

این سوالی بود که برای من ایجاد شد. که آیا من الان مسلمون هستم؟

من نماز میخونم. روزه میگیرم. صدقه سعی میکنم بدم و کارای واجب.

ازون طرف کلیسا هم میرم. آیا این باعث میشه من مسیحی هم حساب بشم؟

ازون طرف مدیتیشن هم میکنم. آیا این باعث میشه هندو بشم؟

ازون طرف یه کارای دیگه که مربوط به چیزای دیگه هم هست میکنم. آیا باعث میشه پیرو عقاید پست مدرنیسم باشم؟

از طرف دیگه من وقتی با یه هندو دست میدم دستم رو نمیرم بشورم بخاطر نجس بودنش!.

با کسایی که تمایلات جنسی غیر هتروسکسشوال دارن مشکلی ندارم. 

با کسایی که مشروب میخورن، یه وقتایی میگردم. حتی باهاشون بار میرم و یه چیز غیر الکلی میخورم.

آیا اینا باعث میشه مسلمون نباشم؟

مسلمونی به چی هستش؟

مثلا فرق من که قبول داشته باشم یه تعدادی آدم 1300 سال پیش زندگی میکردن و یک کتابی برای من اوردن

با کسی که میگه 2000 سال پیش پسر خدا زندگی میکرده و داستان هایی که میدونید ازش

با کسی که میگه قبل انسان ها شیوا خدای هندو ها کلی داستان داشته،

یا کسایی که میگن روح اجداد ما بین ماها هست و ما اونا رو پرستش میکنیم و ازشون کمک میخوایم دقیقا چی هستش؟

همه ی این مسائل مربوط به گذشته هست که اتفاق افتادنشون خیلی به حال ربطی نداره.

این طرز تفکر باعث میشه یه نفر بیاد بگه که من آدم خوبی هستم و پیرو هیچ کدوم از این دین ها هم نیستم. که زیاد داریم ازین تفکر ها. 

از یه طرف دیگه، این فکت روانشناسیه که آدم ها به یه نحوی نیاز به معنویت یا Spirituality یا همون روحانیت دارن. حتی فروید که میگه خدا مرده، خودش به روح و هوش کیهانی اعتقاد داره به یه نحوی. کسایی هم که اعتقاد ندارن خیلی زندگی خاکستری ای دارن و چیز زیادی ازین زندگی دستگیرشون نمیشه و دچار پوچی میشن.

این باعث شد که به این نتیجه برسم که 

1- یه چیزی اون پشت هست و معنویت کاملا وجود داره.

2- هرچیزی که الان دستمون هست ناقصه. اگه کامل بودش این مشکلات روحانی رو در جوامع نداشتیم. یه نگاه به دور و برتون بندازید.

3- "احتمال" این وجود داره که بشه یه تئوری کاملی از کل این داستان ها به وجود اورد. (اگر به امام زمان (ع) اعتقاد ندارید که هیچی، باید یه راهی پیدا کنید اگه هم دارید، ایشون 1100 ساله ظهور نکردن احتمال این که توی طول عمر ما هم ظهور نکنن خیلی کم نیست پس باید حداقل خودمون به فکر باشیم.)

بخش دوم:

تاحالا پرسیدید مثلا چرا مسیحی ها مسلمون ها رو قبول ندارن؟ منظورم بزرگان دینشون هست. یا مثلا بزرگان دین ما بودایی ها رو قبول ندارن و ....؟

دلیلش خیلی واضحه. چون هر کسی روی هر مدل فکری ای سوار بشه، نتیجه میگیره. هر مدل فکری ای.

مثلا مسیحی های زیادی هستن که حضور روح مقدس رو توی خودشون حس کردن یا حضرت عیسی یه چیزی بهشون الهام کرده. کسی که یه همچین حدی از یقین رو داره رو نمیشه قانع کرد.

مثلا مسلمون های زیادی هستن که چشم برزخی دارن و یا کارای عجیب غریب میکنن یا حضرت مهدی (ع) رو حضوری دیدن و.. همچین کسی که یه همچین حدی از یقین رو داره رو نمیشه قانع کرد.

مثلا قبیله های زیادی هستن که Shaman هاشون تحت تاثیر گیاهان و مواد مختلف یا intoxication چیزای خیلی خفنی رو تجربه میکنن و مرده ها یا فرشته ها رو میبینن. حتی مردم خود قبیله هم یکم ازون نوشیدنی بخورن چیزای جالبی میبینن. حتی شما. پس همچین کسی رو که یه همچین حدی از یقین رو داره رو نمیشه قانع کرد.

مثلا بودایی ها و هندو های خیلی خیلی زیادی هستن که ساعت های بسیار زیادی مدیتیشن میکنن و جدی جدی کارای خفنی انجام میدن. یا توی معابدشون هر کسی بره شدت انرژی رو حس میکنه. که داستان های اینا رو هم خیلی شنیدیم. پس همچین کسی رو که یه همچین حدی از یقین داره رو نمیشه قانع کرد.

مساله دیگه این که من اگه تو یه دین دیگه به دنیا می اومدم، میومدم مسلمون بشم؟ یا میرفتم مسیحی بشم؟ یا ...؟

شما هم حتی میتونید یه چیز جدید، در حد عین الیقین تجربه کنید و کار سختی نیست. واقعا سخت نیست. کافیه تو دین های مختلف کارایی که گفتن رو بکنید و نتیجه بگیرید.

1- تو مسیحیت یکم طول میکشه

2- تو اسلام خیلی صبور باید باشید

3- اثرات مدیتیشن رو بعد چند ماه میشه دید

4- یا میتونید یه قلپ از چای ayahuasca بخورید یا به هر نحو دیگه ای خودتون رو تحت مواد psychedelic قرار بدید تا بهشت و جهنم و فرشته ها رو بعد یک ساعت ببینید... 

البته فکتی که هست اینه که هرچقدر سریع تر به جواب برسید سریع تر هم اثراتش از بین میره.

پس اینم میشه دلیل این که شاید همه درست میگن؟!

تا اینجاش صحبتامون رو نوشتم و صحبتام با گلن ازین جا ببعدش شخصی شد. و مربوط به مسیحیت شد که براتون مهم نیست احتمالا.

اینا یه نظمی به اطلاعاتم داد و بقیه پست رو هم سعی میکنم بنویسم.

بخش سوم:

دین ما یه ویژگی خاصی داره. اونم کتاب قرآنه. من تا یه مدت زیادی با این مشکل داشتم که دقیقا این کتاب چه ویژگی ای داره که باید خاص باشه. مثلا اون کتاب مایکرویو که یادمه 4-5 جلد قطور بود انصافا بیشتر از این قرآن توش اطلاعات نیست؟

چرا باید این کتاب رو بشینیم بخونیم. یه تعداد داستان داره. گفته آدم خوبی باشید و ... .

از اون طرف فقها ی دین ما کارشون چی بوده؟ بشینن حدیث ها رو بالا پایین کنن ببینن که مثلا با دست چپ روی دست راست آب بریزیم یا برعکس؟ چند بار لازمه این اطلاعات استخراج بشه؟ 1300 سال بس نیست؟ 

یه مدتی با یکی صحبت میکردم که آدم سن بالایی هم بود. گفت به نظرم خدا همون 1300 سال پیش از ما دل بریده و ولمون کرده به حال خودمون. با این مقدمه ای که تو بخش سوم هم گفتم بنظر همین منطقی بود.

این شد که به خدا گفتم خدایا؟ جدی جدی همین؟

من اگه خدا بودم آخرین چیزی که به بشر میدادم، خفن ترین تکنولوژی ممکن بود که باهاش بتونه همه کار بکنه و به کمال برسه. همچنین حقیقت 100% باشه. خدایی که من میشناسم یه همچین کاری "باید" بکنه.

پس اینجا دوتا حدس پیش میاد. 

1- یا قرآن تحریف شده. که خیلی راحت رد میشه. چون قرآن های خیلی قدیمی پیدا شده که 99.99% شبیه قرآن امروز هستن که خودش یه نور روشنی هست.

2- یا یه چیزی هست که ما نمیدونیم. یه چیزی هست که جلوی چشممون هست و بهتره بگم ما نمیبینیم.

بخش چهارم:

ما به عنوان شیعه ها اعتقاد داریم که قرآن و اهل بیت، با هم دینمون رو کامل میکنن. 

دقیقا چه چیزی از امام ها به زندگی الانمون رسیده؟

شاید من مطالعه ام خیلی کم بوده و آدمی نبودم که برم تو دل قضیه. ولی میدونم همین حدی که هستم خیلی بیشتر از خیلیا در جریان این دین هستم ولی با این وجود من شخصا، از تربیت خانواده ام و "خلاصه مطلب" چیزایی که تو مدرسه یاد گرفتم و یادم مونده این ها رو فهمیدم

1- امام علی(ع) آدم خوبی بود. به فقیر ها کمک میکرد. 23 سال خانه نشینی کرد. مدتی حکومت کرد. خیلی دستش به خیر میرفت و ساده زیست بود. چاه میکند و وقف میکرد و ...

2- امام حسن(ع) قضیه ی عهد کردن رو داشت که کل قضیه ای که از این امام تو هر موضوعی بهم رسیده راجع به این بوده که چرا ایشون صلح کرد و امام حسین صلح نکرد. این امام بجز این کار دیگه ای نکرده بود؟

3- امام حسین (ع) که سالی یک بار به مدت 40 روز لباس سیاه میپوشیم براشون و عزاداری هایی میکنیم که  من با خیلی هاشون مشکل دارم. چطوره که موسیقی متال شیطانیه ولی وقتی عزاداری ها رو به یه نفر خارجی نشون میدی میگه کنسرت متاله؟ یا پارتیه؟ اصلا خود موسیقی تو این دین خیلی موضوع پیچیده ای داره که اصلا نمیخوام واردش بشم.

4- یه سری امام دیگه هم هستن. مثلا امام سجاد(ع) دعا و مناجات نوشته بود و امام صادق(ع) کلی دانشجو و کتاب علمی داشت. بقیه هم همین حدود بودن.

ولی آیا این کافیه؟ 

به قول خودم خدایا؟ همین؟!

با یک تعداد دعا و یکم گریه و صدقه دادن کل دینی که برای انسان ها فرستادی حل شدش؟ تموم؟ همین؟

آیا عرفان لازمه؟ آیا خوندن همین دعا ها کافیه؟ این دعا ها چه ویژگی خاصی دارن اصلا؟ چرا من چیزی ازشون حس نمیکنم؟ مشکل از منه؟

من آدمی بودم که به شدت به علم فیزیک و علوم تجربی علاقه داشتم ولی کم کم دیدم که از اون هم برای نیاز معنوی ذهنم چیزی در نمیاد. با یکی از بچه ها صحبت میکردم گفتم خب به تهش رسیدیم دیگه. فهمیدیم تو مقایس کوآنتومی تقریبا نمیفهمیم چخبره و باید چیزای عجیبی رو قبول کنیم تا کار کنه(فاینمن میگه اگه فهمیدید کوآنتوم چیه نفهمیدید کوآنتوم چیه) تو مقایس بزرگم فهمیدیم که همه چیز به اندازه ی کافی دور هست که دستمون به هیچ جا تو کرانه ی هستی نرسه. از اون ور هم به قول یکی، علم فیزیک میگه به من یه معجزه بده، بیگ بنگ، بعد از اون رو من پیش بینی میکنم. (که هنوزم نمیتونه کامل پیش بینی کنه بدون اضافه کردن چیزایی که قابل لمس نیست و باید فقط قبول کنیم. اضافه کردن خواص موجی به ذرات و ابعاد زیاد به دنیا تا بتونه معادله هاش رو درست کنه. در نهایتم به این میرسه که دنیا خیلی به اون صورت وجود نداره تا یه observer نیاد observeش کنه). کسایی که تو این علم هستن با این طرز تفکر ها جلو میرن و خب جوابم میده. ولی برای کارای فیزیکی جواب میده ولی تو بعد معنوی فقط آدم رو نا امید میکنه که یا نمیتونه بفهمه واقعا چخبره یا این که زمان بهش اجازه نمیده.

این بود که من چند ماهی رو در افسردگی و پوچی بودم. 

تا این که دیدم مثل این که از این راه به جایی نمیشه رسید. و اتفاقاتی افتاد که منجر به نوشتن پست های Shower thoughts شدش. Shower thought اگه نمیدونید، یعنی فکر هایی که آدم زیر دوش وایساده میکنه. یه اصطلاح طنزی هست برای فکر های عمیق. که تو طبقه بندی موضوعی وبلاگم میبینیدشون. فکر کنم 10-15 تا قابل انتشار بودن. این شد که رفتم سرچ کردم و گشتم ببینم حرف حساب مردم چیه. حرفای کسایی که انواع مدرنیسم و پست مدرنیسم رو دنبال میکنن چیه و از کجا اومده. حرفای بقیه دین ها چیه. که البته چیزای خوبی هم ازش در اومد. چیزهایی که باعث شد یکم با دنیا و انسان ها آشنا بشم.  

بخش پنجم:

ازین جا ببعدش واقعا اطلاعاتم کم میشه و بیشتر بیان چیزایی هست که وجود دارن.

اطلاعاتم بسیار ناقص هستش و این لبه ی دانسته هام هست.

مقدمات:

1- چند وقت پیش یه اتفاقاتی افتاد که فهمیدم جدی جدی یه دنیای دیگه ای وجود داره، در همین جا، تو یه بعد دیگه، و ما خیلی چیزا رو نمیبینیم. اون باعث شد برم و نظر اسلام رو سرچ کنم.

2- موازی با مورد اول یه ویدئو راجع به کیمیاگری توی غرب گوش میدادم که از ترنس مککنا هم بود. 

این چیزا یه چیزی رو تو ذهنم تریگر کرد که ببینم این علمایی کهنی که ما داشتیم مثل کیمیا و ریمیا و لیمیا و سیمیا و xیمیا چیه داستانشون.

متوجه شدم که بله. جواب رو پیدا کردم. و داریم اشتباه میزنیم و بد هم اشتباه میزنیم.

3- برگردیم به اون صحبتی که داشتم راجع به این که من اگه خدا بودم، روی بهترین تکنولوژی بشر علمم رو ارائه میدادم. بهترین و بالاترین تکنولوژی بشر چیه؟ استفاده از سیلیکونه؟ فضاست؟ 

خیر، بالاترین تکنولوژی بشر که خیلی وقته داره توسعه پیدا میکنه زبان هستش. زبان. (فیلم Arrival این رو تو ذهم کاشت)

به قول ترنس مککنا، با زبان، ما داریم تله پاتی میکنیم! چیزی که تو ذهنمون هست رو توی ذهن یه نفر دیگه میکاریم! خیلی کار زیادیه. خدا هم روی این تکنولوژی قرآن رو ارائه داده.

4- یهو ذهنم رفت سمت اعجاز های ریاضی قرآن و ابجد. چیز خیلی عجیب و جالبیه. مثال هاش خیلی زیاده و چیزای خیلی عجیبی میبینید. آدم متوجه میشه که شاید این کتاب جدی جدی بیشتر از یه کتاب داستانه. مثلا یه مثالی بود که ابجد یک آیه تو یه جایی از قرآن راجع به فرشته ها با ابجد یه آیه تو جای دیگه برابر هست که اونم راجع به فرشته ها بود. ازین جور مثالا زیاده.

با ده دقیقه سرچ کردن، دیدم که گویا یه علمی وجود داره به اسم علم جفر که شما میتونی با اعمال ریاضی و کمک گرفتن از قرآن، جواب هر سوالی رو که دارید بفهمید. البته که از علوم غریبه و عجیب غریب هست و حجم بسیار زیادی محاسبات ابجد و رمز و کد کردن نیاز داره. کتاباش هست و باید با اصطلاحاتش آشنا باشید. که سخته. و خیلی ملاحظات برای شخصی که انجامش میده داره.

میگن که امام علی(ع) میتونسته اعمال جفر رو توی ذهنش انجام بده. 

یه حدیثی از یکی از امامان بود که گفته بودن اگه یه روزی حکومت کنن روی زمین، تمام قوانین رو از طوماری در میارن که پیامبر به امام علی (ع) داده بود و توش تمام علم جفر بوده. 

سرچ کنید خودتون نمیدونم  دقیقش چی بود.

شاید فقها باید میرفتن این علما رو یاد میگرفتن تا بتونن جواب هر سوالی رو بدن. نمیدونم.

جالب تر هم اینه که این داستان ابجد، مختص به عربی نیست. حتی شما میتونی انگلیسی یا فارسی یا زبون های دیگه هم استفاده کنید. البته که یکم پیچیده تر میشه. 

حالا تصور کنید که یه کسی بتونه همه ی این اعمال رو تو ذهنش انجام بده. اون شخص هر سوالی ازش پرسیده بشه جواب درست رو میتونه بهتون بده. شاید برای همین بوده که این امام ها علم بسیار زیادی داشتن. یه موضوعی هم هست راجع به به ارث رسیدن حافظه توی DNA که اونم موضع جالبیه که باید بنویسم در فرصت مناسب. در این حد که در یک آزمایش که اخیرا انجام شده روی موش ها تا 14 نسل یه چیزی که موش اول یاد گرفته منتقل شده. البته که اون اطلاعات به راحتی قابل دستیابی نیست. یا خودتون سرچ کنید یا مینویسم بعدا.

این علوم غریبه خیلی طرز تفکر جالبی دارن. طرز تفکر هایی که خیلی با علم های جدید فرق داره. 

یه مرزی رو دور مغزتون در نظر بگیرید. یه نظریه هست که معادل هر چیزی که داخل مغزتون هست، بیرون اون مرز و روی سطحش یه چیز هایی وجود داره که اینا به نحوی به هم مرتبط هستن. یعنی اطلاعات توی سه بعد داخل، میتونه روی سطح اون جسم کاملا مپ بشه. این یه برداشتی از نظریه هولوگرافیکه. 

سخت نگیرید راجع بهش و قبول کنید فعلا.

علوم دیگه هم هستن که گفتم، مثلا کیمیا رو در نظر بگیرید. چی ازش میدونیم؟

یه عده آدم میخواستن هر فلزی رو طلا کنن.

این بزرگتری دروغی هست که راجع به این علم گفتن. 

علم کیمیا طرز تفکرش اینجوریه:

میگه که مثلا هر قطره جیوه، یه جورایی یه قطره است که توش کل دنیا هست و بهش فکر آدم رو نسبت میدن. چون هیچ کسی یه قطره جیوه رو نمیتونه ببینه. چیزی که میبینه انعکاس دنیای بیرون جیوه است. یه جورایی کل علم اینجوریه که فکر رو به مواد مختلف نسبت میدن و جوابشون رو میگیرن.

مثلا کیمیاگر، سوالی داره. میخواد بدونه رابطه دو تا چیز توی ذهنش چیه. معادل مادی اون دوتا چیز رو با هم قاطی میکنه و چیزی که بوجود میاد رو به صورت معکوس به فکر تبدیل میکنه. یجورایی جوابش رو از دل طبیعت میگیره.

میشه رابطه ی ستاره شناسی باستانی رو با سرنوشت آدم ها یه جورایی مرتبط کرد. طوری که هر کدوم ازون نقاط ستاره ها روی سطح اون قطره جیوه یه نقطه میشن. پس طبق اون نظریه هولوگرافیکه، داخل جیوه با سطحش یه رابطه ای داره. معادل قطره جیوه ذهن آدم بود، پس موقعیت ستاره ها به داخل ذهن یه نفر تاثیر میتونن بزارن.

یا اگه کل دنیای درون ذهن و بیرون ذهن به هم مرتبط هستن، شما اگه بتونید تو ذهنتون به اون جاییش که معادل لیوان روی میزتونه دسترسی پیدا کنید و بلد باشید که این کار رو بکنید، میتونید لیوان رو تکون بدید.

یا علم های دعا نویسی که خیلی خیلی دیگه اراجیف قاطیش شده. که اون ها هم بر پایه زبان و کلمات هستن.

پس اینجا معلوم میشه قضیه چیه. طی سالیان اخیر، یه سری شیاد از این علوم سوء استفاده کردن و نظر عموم راجع به این علوم این هست که این علوم بیشتر خرافات هستن و بدرد خاصی نمیخورن. شاید دلیل این که تو دوران طلایی اسلام انقدر کارای مثبت انجام شده و کتاب های زیادی تالیف شده و بعدش با شیب زیادی به افول رفته همین باشه. چون این علوم کمرنگ تر شدن.

در ضمن خودتونم بی گدار نرید تو دل این علما چون اولا شوخی نیست و دوما خیلی وقت گیره فهمیدنشون.  

هدف ظهور هم لابد همینه که این علم ها کامل بشن و استفاده بشن.

اصلا میگن یکی از جدول های گم شده ی جفر دست امام زمان هست.

بخش پایانی:

سوالاتون بیشتر شد یا کمتر؟

من نیاز داشتم که اطلاعاتم رو جمع و جور کنم و ساختار بندی کنم. به احتمال بینهایت زیاد هم خیلی اشتباه هست و همون جور که اول متن گفتم، خیلی اطلاعات زیاده و نظراتم هم خیلی سریع تغییر میکنه. این پست رو برای این نوشتم که 

1- اگه کسی مثل من یکی دو سال پیش وقت این تحقیق ها رو نداشته یه سر نخی دستش بیاد

2- خودم اطلاعاتم جمع و جور بشه

3- ممکنه خواننده هایی باشن که اینا رو تا تهش رفتن

4- چند سال بعد میتونم بخندم به این متن ها بگم چقدر بچه بودی جوون.

صحبت هم زیاده. هرکدوم از این دین هایی که گفتم خیلی چیزای جالب و بدرد بخوری دارن. من احتمالا در مورد بوداییزم و هندوییزم بنویسم. راجع به شامنزیم احتمالا ننویسم چون مصرف مواد مخدر فعلا مجاز نیست و یهو دیدی وبلاگم رو پوکوندن. اینا که حساب کتاب نداره کارشون. شاید اصلا وبلاگم به جرم تشویش اذهان عمومی بلاک شد. 

آره خلاصه اینم سیر اصول دین من که هنوز به تهش نرسیده. ولی برای خودم تاحدی قابل قبوله. 

مرسی خوندید و خوش بگذره.

دوتا دیدگاه

سلام

باسری پست های انسان و روان شناسی یه نفر که هیچ تخصصی تو این زمینه نداره دوباره در خدمتیم

قبل موضوع اصلی:

یه مرز باریکی بین درونگرای واقعی بودن و برونگرای بدون مهارت های اجتماعی هست. من نمیدونم کدومم!

دو تا دیدگاه وجود داره. البته بیشتر ازینم وجود داره ولی سخت میشه. 

1. دنیا برای ما اتفاق می افته

2. ما برای دنیا اتفاق می افتیم!

دوران بچگی که همیشه خدا تقریبا دنیا برامون اتفاق می افتاد. همه چیز برنامه داشت. مدرسه و خواب و غذا و... 

ولی آیا واقعا اینجوریه؟ ما یه نقش بازی میکنیم تو این دنیا و دنیا هم محدودمون میکنه از همه طرف؟

 

یه دیدگاه دیگه اینه که نه. دنیا فیکس نیست. دنیا سیاله. این ما هستیم که دنیای خودمون رو شکل میدیم.

*البته من آدم واقع نگری هستم بنابرین باید اینم اضافه کنم که نمیشه از این چشم پوشی کرد که یه چارچوب داره که تو مختصات اون میشه حرکت کرد. مثلا من الان نمیتونم بینی شما رو فشار بدم بگم بووق چون نه زمانی نه مکانی نزدیک هم نیستیم.*

ولی مساله اینه خیلی وقتا محدودیت های چارچوبی با محدودیاتیی که خودمون ساختیم و خبر نداریم خیلی قاطی میشه. 

مثلا من خیلی راجع به نظر همه برای خودم فکر میکنم. برای همین شاید آدم خنده داری نباشم و جوک نتونم بگم چون دائم نظر بقیه رو راجع به خودم چک میکنم. و توی ذهنم چک میکنم. و تند تند هی به خودم ایراد میگیرم که وای نکنه فلانی بد فکر کنه راجع به من یا...

ولی آیا این درسته؟ 

موقعی که تو یه جمعی هستیم و یکی یه جوک میگه، و درست میگه، با اعتماد به نفس میگه، تاحالا شده راجع بهش بد فکر کنیم؟ حتی اگه جوکه خیلی جوک بدی باشه بازم تهش به خنده منتهی میشه با حداقل خندیدن به بی مزگی جوک. و هیچ وقت راجع به اون شخص حس بدی پیدا نمیکنم بخاطر جوک. 

دیروز برای دوستام یه ویدئو از جیم کری فرستادم که اخیرا خیلی متحول شده و خیلی صحبتای خفنی میکنه. میگفت که کمدین بودن یعنی همیشه رو بازی کنی. همیشه آماده ی پذیرفتن rejection باشی. کمدین ها خیلی آدمای قابل احترامی اند. تاحالا صحبتای پشت صحنه چند تاشون رو گوش دادم و باورم نمیشه اینا هم استرس میگیرن اینا هم دپرس میشن و... اتفاقا جزو ساده ترین آدمای جامعه اند که میرن رو صحنه و ego یا همون شخصیت اجتماعیشون که دور شخصیت اصلیشونه رو میزارن کنار و جوک میگن. این ایگو همون ایگو فرویدی هست و من در حد استفاده ام ازش میدونم و خیلی هم سخت نگیرید معنیش همین که گفتم میشه تقریبا. حداقل برای این پست. 

یه مرز باریکی هم بین هیچ اهمیتی به نظر مردم ندادن و توانایی پایین اوردن ego هست. آدمایی هم هستن که کلا نظر هیچ کسی براشون مهم نیست ولی خیلی کمن. هر کسی که جوکی میگه تهش انرژی دادن به بقیه براش مهم بوده که قابل احترامه.

از کل این بحث جوک میخوام نتیجه بگیرم که زیادی فکر میکنم. زیادی. مگه من چی دارم که بهم بر بخوره. تو کل این دنیا یه بدن دارم و اونم تازه زیر خاک قراره بپوسه. یه چیز بعد بالاتری به اسم consciousness هست که کلا با این دنیا و نظرای مردم کاری نداره. مثلا موقع بازی کردن بازی ای مثل GTA چقدر نظرمون راجع به مردم مهم بود؟ هر کاری میخواستیم میکردیم. چون کانچسنس رو داریم منتقل میکنیم به کاراکتر بدون ego.  این بازیا درس مهمی میتونن به آدم بدن. این که همیشه ببینیم کجای کار خودمونیم کجای کار ایگو مونه.

مثلا من، آدمی که توصیف کردم، دیروز رفتم باشگاه و یه راهرویی هست که یه میز گنده داره و همیشه 4 5 تا خانم 8/10 حداقل پشتش نشستن. یه حس فشار اجتماعی زیادی داره و هر وقت رد میشم سعی میکردم دنبال کارتم بگردم تا چشم تو چشم نشم. یه فشاری مثل استیج got talent داره!

دیروز رفتم به یکیشون گفتم یه سوال، همه مثل منن که وقتی ازین جا رد میشن میخوان zero eye contact با شماها داشته باشن یا فقط منم؟!

 سوالم رو دوباره پرسید ببینه درست متوجه شده یا نه؟ گفت ماها معمولا فقط سعی می‌کنیم مودب باشیم بعضی وقتا یه دستی تکون میدیم و... 

خندیدیم و خداحافظی کردم. 

واقعا چه انتظار دیگه ای داشتم؟ چرا همیشه نمیام این فشار های اجتماعی رو حل کنم. دلیلش مشخصه.

آدمایی مثل من میترسن سپرشون رو پایین بیارن که مبادا چیزی که پشتشه صدمه ای ببینه. یا بهتر بگم خیلی وقتا ازین میترسن که به کسی صدمه برسونن!

ولی پشتش چیه؟ پشتش همین چیزی هست که از خودت میشناسی دیگه و اون طرفم یه آدمی شبیه خودت، احتمالا تنها توی این دنیای بزرگ قرار داره.

صبح دیروز که رفتم آزمایشگاه دو تا پسر کانادیی هستن که کنارم میشینن و معمولا سرشون به کار خودشونه. اگه بتونم مثلا به پارتیشنشون یه تقه میزنم سرشون رو بیارن بالا و یه دست تکون میدم. شاید یه ربع هم حرف نزدیم. دیروز که رفتم یکم شکمم رو دادم جلو چون دیافراگم رو باز میکنه و صدا رسا تر میشه، یه what's up بلند گفتم.

همیشه میخواستم تمرکزشون رو به هم نزنم و... ولی این دفعه که اینو گفتم جفتشون با خنده سرشون رو اوردن بالا و یکم حال و احوال کردن. بعدم یکم سعیدکردم رو بازی کنم و گفتم شبا 2 3 بار بیدار میشم و اونروز هم از 4 صبح که بیدار شدم درست خوابم نبرده. بعد یکیشون گفت ا منم همینجوری ام اخیرا و چند دقیقه حرف زدیم.

بنظر میاد زندگی خیلی روون تر از اون چیزی که همیشه هست میتونه باشه وقتی آدم به خودش می قبولونه که احساس reject شدن چیز زیادی نیست. واقعا چی داری که بهت بر بخوره؟ اصلا یعنی چی بر بخوره...

برگردیم به بحث سیالیت دنیا، 

وقتی اون دیدگاه سیال بودن دنیا رو آدم داره دیگه درگیر این چارچوب های الکی نیست. دیگه خودش رو تو یه بازی میبینه که خیلی زود تر از اون چیزی هم که فکر میکنیم تموم میشه. فقط باید بهترین رو ازش بسازه. 

روح آدم آزاد میشه

نمیدونم علی. ب هنوز اینجا رو میخونه یا نه ولی یه آدم ایده آل گرای پر از رویا بود که من همیشه تو دلم میگفتم چقدر زیادی رویا پردازی میکنه. میخواد دنیا رو متحول کنه و... 

ولی الان میبینم چه روح آزادی داشت. چه روح بزرگی داشت. ژنتیکی بود یا تربیتی رو کاری ندارم ولی هرچی بود هیچ اهمیتی به نظر بقیه نمیداد چون من یا هرکس دیگه یا کل دنیا براش اتفاق نمی افتاد. اون برای دنیا اتفاق می افتاد. 

همه ی این آدمای بزرگم همینو میگن میگن بزرگ رویا پردازی کنید. میگن اگه از خدا چیزی میخواید چیز بزرگی بخواید. دیگه این همه آدم چرند که نمیگن. 

...... 

شاید بخاطر همین باشه که همه ی دوستای نزدیکم درونگرا هستن. بیشترشون. چون درونگرا ها کاری به کار آدم ندارن و معمولا نایسن. من احساس امنیت میکنم مقابلشون. حتی rejection هاشون رو به خودم نمیگیرم. به شخصیت خودشون میگیرم که شاید راحت نیستن مثلا بریم بیرون یا با من وقت بگذرونن یا...

خیلی زندگی عجیبه! 

....... 

فکر کنم 3 4 سال پیش جمال بهم گفت کتاب کیمیاگر alchemist رو بخون. تو ماشین بودیم از ساوه برمیگشتیم تهران و یادمه خاکسپاری پدربزرگ یکی از دوستام بود. شب جالبی بود و من اون کتاب رو نخوندم:)

دیروز پریروز در پی یه سری اتفاقات عجیب غریب که تو دو سه هفته اخیر افتادن یهو دوباره بحث کیمیاگر شد. این دفعه رفتم و pdf کتاب رو گرفتم و شروع کردم خوندنش و عججججببب کتابیه. من اهل کتاب خوندن نیستم خیلی. با افتخارم نمیگم. دلیلم اینه که کتابایی که خودم بجز یکی دو تا نتونسته بود میخکوبم کنه پشت کتاب. ولی این کتاب اون قدرت رو داره و کلیشو همین دیروز خوندم. 

معنی زندگی

سلام

چند وقتی بود که داشتم به زندگی فکر میکردم. زندگی چیه؟ هدفش چیه؟ و الان همه چیز برام معنی داره. میدونم دقیقا چه خبره. مینویسم براتون، شاید موافق باشید شاید نباشید. 

اول با چیزای بیسیک شروع میکنم. 

چه موقعی احساس خوشحالی میکنیم؟ 

موقعی احساس خوشحالی میکنیم که چیزی رو دوست داشته باشیم. این دنیا هم یه جگری ساخته شده که انواع خیلی زیادی از دوست داشتن رو میشه توش تجربه کرد. 

یک مدل دوست داشتن، دوستی بین دو نفره

یک مدل دوست داشتن کمک کردن به بقیه است

یک مدل دوست داشتن دوست داشتن یه دختر/پسر به حالت رمانتیکه

یک مدل دوست داشتن دوست داشتن یه هدفه. یه هدفی که تو زمان گزاشتیم و میخوایم بهش برسیم. 

یک مدل دوست داشتن دوست داشتن فرزنده

یه مدل دوست داشتن، دوست داشتن یه گیاهه که کاشتیم. 

یک مدل دوست داشتن دوست داشتن یه خداست. 

و خیلی مدلای دیگه

اینا همشون چیزای مثب این دنیا اند و میتونیم قبول کنیم که هر کسی که چیزی مخالف اینا رو داره ناراحت حساب میشه. پس اولین درس اینه که کارای خوب و مثبت رو بدونیم چی هستن و هر لحظه خودمون رو بررسی کنیم ببینیم این کاری که میکنیم باهاش خوشحالی میاد یا نه.

 کسی که بتونه تمام این چیزا رو داشته باشه، میتونه درکی  از صفت مهربانی خداوند داشته باشه. که رحمانیت و رحیمیت خداست. که به ترتیب یعنی چیز مثبت رسوندن به همه و به اشخاص خاص.

..... 

بزارید یکم دقیق تر ببینیم ماها چی هستیم.

اگه بخوایم واقع نگرانه بررسی کنیم، ماها یه سری حیوون هستیم که یه فرق خیلی زیادی با حیوون های دیگه دارن. ما ها consciousness داریم. من اسمش رو میزارم روح خدا. اثبات های زیادی هم دارم که روح وجود داره. همین که میتونیم out of body experience انجام بدیم و کامال های انرژی تو بدن وجود دارن و چیزای دیگه، خودش دست رد به همه ی دیدگاه های متریالیستی میزنه. پس روح وجود داره و اسم این روح رو میشه کانچسنس گزاشت یا خدا.

برای این که یکم از جلوه های دیگه ی رفتار خدا ببینیم، میخوام یاد آوری کنم که خدا هیچ محدودیتی نداره به لحاظ ابعادی ولی به خاطر این که بتونه ما رو با صفات خودش آشنا کنه، قید سه بعد رو برای این دنیا گزاشته و یه جورایی قسمتی از روح خودش رو اینجا اسیر کرده. کسی که هرچیزی ازش بر میاد اومده این لطف رو کرده و خودشدرو محدود کرده بخاطر ما!

هدفمون چیه حالا؟ هدفمون اینه که ما ها بتونیم شبیه خدا بشیم. ماها بتونیم زندگی ای بسازیم که وقتی که ابتدا و انتهای بعد زمان رو روی هم میزارن و این زندگی رو میزارن توی دستامون، نگاهش کنیم و ببینیم چقدر قشنگه. 

هدف اینه که از این زندگی، از این صفحه ی خالی، بهترین نقاشی ممکن رو بسازیم. 

هر تصمیمی تو زندگی یه تیکه از این نقاشیه. عشق ورزیدن، بزرگی کردن، تواضع کردن، چیزای دیگه هرکدوم میشن یه گل خوشگل تو این نقاشی.

وقتی که این عمر تموم میشه این تابلو رو که توش تک تک ثانیه های زندگی نقش های قشنگ یا زشت توش درست کردن رو دستمون میدن و میگن این ثمره زندگیته. 

این چیزی میشه که میزاریم روی قلب روحمون و جذب روحمون میکنیم و کاری میکنه که  تا حدی شبیه خدا بشیم. حالا هرچقدر توی این جسم زیبا زیبایی بیشتری داشته باشیم، روحمون قابلیت های بیشتری پیدا میکنه و هرچقدر سیاه  تر باشه. روحمون زشت تر میشه. 

درخت خیلی چیز مقدسیه. هر جا رو نگاه کنیم درخت ها و میبینیم. حتی روی خود یه درخت، وقتی از بدنش میریم بالاتر هر کدوم از شاخه هاش یه درخت کوچیکن. رو خود درخت. 

انسان ها هم یه نوع درختن. 

تو جامعه انسان ها خانم ها بدنه درختن و مرد ها روحی هستن که باعث زنده موندن اون درخت  میشه. از خانم ها جوونه های زندگی بوجود میاد و مرد ها هم باعث حفظ و بوجود اومدن اون زندگی میشن.

طبیعت یه جوری ساخته شده که این دوتا سمبل رو به هم جذب کنه. عموما مرد ها قدرت دارن و تشنه ی زیبایی اند و زن ها زیبایی دارن و قدرت جذبشون میکنه. اینجوری به همدیگه جذب میشن. 

مهم اینه که بدونیم یه فرقی با درخت داریم، ما ها به تنهایی درختمون ناقصه و نیاز داریم نیمه ی ناقصمون رو پر کنیم. و بعد این که یه نفر اونجا قرار گرفت باید باید باید باید به اون نفر انرژی بدیم. چون یه زن و مرد یه ارگانیسم میشن و لحظه ای که هر کدوم به اون یکی صدمه بزنه، به خودش صدمه زده. 

بعد سال های این درخته جوونه میزنه و مینی درخت های کوچیک ازش در میان و زندگی ادامه پیدا میکنه ولی چیزی که مهمه اینه که وقتی به چروک های روی بدنه این درخت نگاه کردیم، وقتی پیر شدیم، باید یه جوری باشن که افتخار کنیم به تک تکشون. چون هر چی بوده تابلوی زندگی خودم بوده. 

ماها مسئولیم. ماها مسئولیم در قبال خودمون در قبال بقیه درخت ها. اگه درخت کسی نیاز به چیزی داره و از ما کمک برمیاد، باید بهش کمک کنیم. این دنیا طوری ساخته شده که کسی از دادن به بقیه چیزی ازش کم نمیشه. موقتا کم میشه ولی تو زمان بیشتر از اون براش برمیگرده. 

هرچیزی که تنفر ایجاد میکنه اشتباهه. ما ها حق داریم اگه تنفر دیدیم در برابرش از خومون دفاع کنیم ولی هر کسی رو که دیدیم داره تنفر ایجاد میکنه، بدیهی باید باشه برامونه داره زندگی خودش رو خراب میکنه. هیچ کسی از تنفر زیبایی ندیده. کسی که تنفر داره درخت زندگیش مسموم شده و یا باید کاری براش بکنه یا متاسفم. 

هرکاری باید یه هدف داشته باشه. اگه داریم پول در میاریم که یه کاری کنیم بقیه حس بد کنن، تو تابلو زندگیمون داریم چیز زشتی نقاشی میکنیم. اگه داریم پول در میاریم که به بقیه کمک کنیم، کار مقدس و قشنگیه. 

در نهایت موقع مردن، میدونید چی بیشترین درد رو داره؟ این دنیا رو miss میکنیم. لمس کردن رو. دیدن رو. شنیدن رو. قدم زدن روی چمن رو. توی فضای محدود بودن رو میس میکنیم. چیز قشنگیه برای خودش. مثل بچه ای که تو شکم مادرش بودن رو میس میکنه. بعد مرگ پشیمون نیستیم که چرا دیگه تو این ابعاد محدود نیستیم ولی خب خاطره است.

شک

سلام

یه ویدئو از ترنس مککنا Terence McKenna هست که میگه یکی از داستانای مورد علاقه من توی انجیل، داستان توماس شکاک هست. (خودش موافق مسیحیت نیست ولی داستانای توی انجیل بعضا چیزای جالبی اند)

داستان اینه که حضرت عیسی وقتی که به صلیب کشیده میشه، بعد چند روز برمیگرده پیش حواریون. همه بودن بجز توماس. چند وقت بعد توماس رو میبینن و میگن که نبودی که حضرت عیسی برگشته بود. میگه شماها مثل این که خیلی ازین سیگارایی که از لبنان اومده کشیدید و توهم زدید. همین شکش باعث میشه حضرت عیسی یه بار دیگه برگرده. وقتی حضرت عیسی رو میبینه میگه من باورم نمیشه تا دست نزنم به جای زخم ها و اونا رو حس نکنم. برای همین حضرت عیسی اجازه میده بهش که به بدنش دست بزنه. 

میگه شک توماس باعث شد که تنها کسی باشه که بهش اجازه بدن به بدن بعد از ressurection که یعنی دوباره زنده شدن دست بزنه.

قبول نکردن حرف هر کسی و شک کردن، و دنبال جواب بودن باعث میشه که جوابای درست تری آدم پیدا کنه. 

چیزی که پیش میاد اینه که کسایی که دروغ میگن رو میشه شناخت و حقیقت رو دقیق تر پیدا کرد. 

یه چیزی که تو مسیحیت هست و مشکل زیادی ایجاد میکنه اینه که متدینینش، بیشتر ایمان دارن تا با منطق جلو رفته باشن. چون کل قضیه توی پایه خودش غیر منطقیه. برای همینه که دینشون دیگه کم کم داره جواب نمیده. Faith داشتن یعنی که امید داشتن به این که یه چیزی درسته. بهش فقط ایمان داشتن. چیزی که اگه مستقیم بهش نگاه کنی معنی ای نداره ولی اگه بهش ایمان داشته باشی میتونی عشق رو توش حس کنی.

کسایی که دنبال جوابن بنظرم نباید تو این دام بیفتن. وگرنه اگه فقط ایمان داشته باشیم، نخوایم فکر کنیم، فرقمون با کسی که دین هندو داره یا چیز دیگه هیچ چیزی نیست. همونقدر که حس میکنیم اونا داستانن، اونا هم همین حس رو راجع به دین ما دارن.

به کسایی که شک میکنن اجازه میدن به بدن بعد Ressurection دست بزنن. حقیقت لازم نداره پوشیده بشه. حقیقت لازم نداره فورس بشه به کسی. حقیقت حقیقته

اریجینالیتی

سلام

*اصلاح غلط املایی!*

یکی از کارایی که اخیرا انجام میدم، چک کردن اینه که چقدر فکرام فکرای اریجینال هست و چقدرش فکرای بقیه است؟ چند وقت پیش انجام دادم و به رقمی نزدیک 100 درصد فکر بقیه رسیدم. شاید بجز موضوع تزم که چیز چرندی هم هست، باحاله البته، و یکی دو تا چیز دیگه تو یک سال فکر جدید و نو نکرده بودم. فکری که ناشی از تفکرات بقیه یا فکر بقیه نبوده باشه.

از وقتی بهش آگاه تر شدم یکم جدی تر گرفتم خودمو که چرند بود هر فکری که تو ذهنم میاد رو بررسی کنم. چون که دلیلی نداره طرز تفکر هیچ کسی تو این دنیا صد در صد درست باشه.

مخصوصا کسایی که شروع میکنن ایدولوژی خودشون رو منتشر میکنن به یه جایی رسیدن که تهه توانایی مغزشون تو ساخت و پرداخت اون قضیه است. بنابراین دنبال اصلاحش معمولا نیستن و این خطرناکه. 

هر تئوری که میشنویم باید یه سری پیش بینی کنه و قابل تست باشه. هر چیزی که قابل تست نباشه بدرد لا جرز دیوارم نمیخوره. و ازین تئوری ها بسیار زیاده. حتی یه سری علم ها بر اساس چیزای غیر قابل تست هستند که بدبختی بشریت رو نشون میده. بنظرم

البته که دونستن نظر بقیه مهمه ولی باید هر چیزی رو به قول اینا with a grain of salt یعنی با یکم شک پذیرفت. میشه از نظر بقیه برای بزرگ تر کردن فضای ذهنی استفاده کرد ولی اگه شروع کنیم با نظرای بقیه تو بحثا شرکت کنیم... بنظرم ناراحت کنندست اصلا. 

که البته اینا نظر شخصی بندس و هیچ تحمیلی رو بقیه نمیکنم. 

دوربین

سلام

قدیما دوربین یه منزلت بیشتری داشت نسبت به الان. فکر کنید مثلا پدر بزرگامون موقعی که عکس میگرفتن، اون عکس واقعا تنها چیزی بود که ازون دوران جا میموند. میشد یه آلبوم که هر صفحش یکسال با قبلیش عکساش فاصله زمانی داشتن. و اگه نمیگرفتن اون عکس رو اون سال ها آز تاریخ به طور خیلی جدی حذف شیفت دیلیت میشد. چه اون ستاپی که توش عکس میگرفتن اهمیتی داشته که مثلا از 2 سال پیش تا یه سال بعد تنها اسنپ شات خانواده آقای فلانیه مثلا.

و آلبوما هم توی عکس به عکسش تفاوت قد بچه ها معلوم بود.

الان انقدر پیوسته عکس و فیلم از خودمون میگیریم که دیگه تو عکسا گذر زمان رو نمیبینیم. 

مدل

سلام

تو وبلاگ blogydiaries تو همین پستی که لینک کردم، یه موضوعی رو اشاره کرده بودن که منو یاد یه چیزی انداخت که چند وقت پیش خیلی بهش فکر میکردم.

و برام خیلی عجیب و جالب بود.

شاید براتون موضوع عادی ای باشه ولی انصافا تو این بیست و چند سال خیلی دقیق توش نرفته بودم.

فعل ها رو هم اول شخص نوشتم چون شخص با شخص فرق داره ولی بنظرم چیز عمومی ایه در کل. 

مثلا وقتی میخوام با یه نفر حرف خیلی جدی بزنم، میشینم تو ذهنم اون رو جلو خودم میارم و شروع میکنم باهاش حرف زدن. بعد با دیالوگ های مختلف میرم جلو و شرایط مختلف رو بررسی میکنم و چیزایی که ممکنه بگه رو حدس میزنم و با اونا دیالوگ (یا تو همین بلاگی دایریز بهتر میگه مونولوگ)  رو جلو میبرم.

این باعث میشه شرایط مختلفی به وجود بیاد که نمونش همین داستانی که تو وبلاگه گفته شده که شروع میکنم با این شخص "غیر واقعی" بحث جدی میکنم و بحث خیلی جدی میشه و به یه چیزی شبیه همین داستان که محاکمه کردن طرفه یا دعوا کردن باهاشه ختم میشه. یا این که اگه صحبت در جهت دوستی تره به یه جاهای نا معلومی ازونطرف ختم میشه.

حالا صحبتم این نیست که این عمل رو بگم خوبه یا بده.

صرفا این که من الان توی ذهنم "یک دونه مدل"از آقا یا خانم X دارم که وقتی باهاش حرف میزنم جواب میده خیلی خیلی بنظرم باحاله! یکم عمیق تر نگاهش کنیم! این شخص توی ذهن من فقط زندگی میکنه و چیزایی که داره برداشت های من از شخص واقعیه Y هست. یه برداشت های محدود و از منظر خودم یه سری نمونه برداری از صحبت/ چهره / رفتار Y کرده و ذهنم یدونه آدم مجازی ازش ساخته. خیلی خفنه بنظرم. 

---VVV--- این تیکه رو نخوندیدم نخوندید حرفم هرچی بود همین بالا بود

ازون طرف بخوایم فلسفی طورش کنیم، ببریمش همین سمتای علوم شناختی طوری، وقتی با شخص Y حرف میزنیم، بازم خود شخص Y خیلی واقعی نیست. چون اطلاعات سنسوری ما از محیط پیرامون وقتی به صورت فیزیکی به یه انسان دیگه ای نزدیک هستیم، یه چیزایی ازش دریافت میکنه. مثلا چشممون قیافش رو میبینه گوشمون صداش رو میشنوه. هر چی که هست اینا وارد مغز میشه و طبق فهممون، یه چیزی ساخته میشه ازون شخص که میبینیم و میشنویمش. که برای همه ی دنیا همینطوره. چیزی که ازش درک میکنیم همین محدوده ی مرئی الکترومغناطیسی نور و صداست و چند تا حس دیگه. خیلی چیز بیشتری نمیفهمیم عموما.

---^^^^----

کلا باحاله.

عکسه هم ربطی به موضوع خیلی نداره میخواستم یه چیزی پیدا کنم که جزییات کمی از صورت یه آدم رو نشون بده ولی یاد این صحنه از ethernal sunshine of  a spotless mind افتادم. حس کردم خوبه بزارمش.

خوب و بد

سلام

یه فکری بود که خیلی بهش فکر میکردم. میگفتم مثلا این همه آدم خوب هست و این همه آدم بد، چی میشد همه ی این آدم بد ها رو یه جایی ایزوله میکردیم که برای خودشون باشن و آدم خوبا هم در صلح و آرامش با هم زندگی کنن.

چون لپتاپم نیست دست به قلم شدم. 

ایده ی جالبیه دیگه. ولی یه مشکلی داره که عملی نیست. داشتم یه ویدیو تو یوتیوب میدیدم. حدودا راجع به همین موضوع صحبت میکرد. تقریبا میگفت که نه تنها این ایده ی چرتیه، بلکه به اشتباه به صورت زیر پیاده میشه.

که یه سری گروه/حزب یا هرچی اسمشو میشه گزاشت درست میشن که با یه سری گروه دیگه موافقن و کارای حزب مقابل رو کلا اشتباه میبینن. با برچسب گزاشتن روی همدیگه. یعنی کاری نداره حرف طرف مقابل چیه، دقیقا بخاطر این که جزو اون گروهه و برچسب اون گروه رو رو خودش داره، در قدم اول مخالفت میکنه

مشکل این هست که جامعه از افراد خوب و بد درست نشده. همه یه مقدار خوبی و یه مقدار بدی تو خودشون دارن. و جامعه اینجوری نیست که بشه یه خطی کشید و این افراد رو از هم جدا کرد، این خط از وسط خود افرادش میگذره که از حداقل واحد یه جامعه که یه فرد باشه کوچیکتره.