Scorpions - Wind of Change

سلام

 

این آهنگ یکی از اولین آهنگای راکی بود که گوش دادم. توی FTP دانشکده یکی یه فولدر از 1000 تا آهنگ برتر قرن قبل رو گذاشته بود و این جزو 20 تای اول بود که تقریبا اونا رو بیشتر از همه گوش دادم.

یه حس قشنگی داره آهنگش. حس تغییر و بهتر شدن رو داره و مهم تر از همه یه گیتار سولوی وحشتناک قشنگ داره.

 

https://www.youtube.com/watch?v=XjFsZj1aHow

 

 

I follow the Moskva

موسکوا یه رود هست تو روسیه. بیشتر داره صحنه رو توصیف میکنه. میگه رود موسکوا رو دنبال میکنم

Down to Gorky Park

رود رو تا گورکی پارک دنبال میکنم

Listening to the wind of change

و به نسیم تغییر گوش میدم

An August summer night

یه شب تابستونی در ماه آگست

Soldiers passing by

سربازا دارن رد میشن

Listening to the wind of change

دارن به نسیم تغییر گوش میدن

 

The world is closing in

دنیا داره تموم میشه. فکر نمیکنم منظورش تموم شدن باشه. تموم شدن یه صحنه و شروع صحنه ی بعد بنظرم منظورشه.

Did you ever think

تاحالا فکر کرده بودی که

That we could be so close, like brothers

ماها بتونیم انقدر به هم نزدیک بشیم مثل دوتا برادر

The future's in the air

آینده رو میشه مثل هوا حس کرد که

I can feel it everywhere

میتونم همه جا حسش کنم

Blowing with the wind of change

که داره با نسیم تغییر داره میاد

 

Take me to the magic of the moment

منو با خودت ببر به جادوی لحظه

On a glory night

تو یه شب افتخار آمیز

Where the children of tomorrow dream away (dream away)

که بچه های فردا رویا پردازی میکنن

In the wind of change

تو نسیم تغییر

 

Walking down the street

در حال قدم زدن تو خیابون

Distant memories

در حالی که خاطرات خیلی دور 

Are buried in the past forever

در گذشته دفن شدن

I follow the Moskva

رود موسکوا رو دنبال میکنم

Down to Gorky Park

تا برسم به گورکی پارک

Listening to the wind of change

در حالی که به نسیم تغییر گوش میدم

 

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow share their dreams (share their dreams)

With you and me

Take me to the magic of the moment

On a glory night (the glory night)

Where the children of tomorrow dream away (dream away)

In the wind of change (the wind of change)

 

The wind of change

نسیم تغییر

Blows straight into the face of time

مستقیم به صورت زمان میخوره

Like a stormwind that will ring the freedom bell

مثل یک باد طوفانی که زنگوله ی آزادی رو تکون میده و صداش رو در میاره

For peace of mind

برای آرامش ذهن

Let your balalaika sing

 بزار بالالایکات بخونه (یه ساز سنتی برای اون منطقه)

What my guitar wants to say

چیزی که گیتار من میخواد بگه رو (این گیتار الکریک یه ساز جدید هست. میگه ببین گیتار من چی میخواد بگه و با فرهنگ خودت صدایی که من دارم ازش حرف میزنم رو در بیار ) و اینجاست که اون گیتار سولوی افسانه ایش شروع میشه

 

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow share their dreams (share their dreams)

With you and me (with you and me)

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow dream away (dream away)

In the wind of change (in the wind of change)

 

این دوستمون کاور همین آهنگ رو فقط با گیتار الکتریک انجام داده و اونم خیلی قشنگه.

https://www.youtube.com/watch?v=zFGjpx9QS3g

عددایی که دوست دارم

سلام

 

شاید حس کنید دقیقا مثل همون سخن معروف که قافیه چو تنگ آید شاعر به جفنگ آید، این بنده خدا هم ایده نداره و دیگه به چرت پرت نوشتن افتاده.

ولی

اینطور نیست! 

خیلی به عددا علاقه دارم و همش میگردم دنبال عدد های زیبا. شده رو پلاک ماشین ها، عددای روی ساختمونا، ساعت و. ...

براتون عدد های زیبا به نظر خودم رو میگم و شاید برای شما هم پیش بیاد که بهشون علاقه مند بشید!

 

سری اول عددا

مثلا ساعت 11:11، 22:22، 1:11

تکرار یا قرینه میتونه اینجوری هم باشه مثلا 12:12، 11:44، 12:21، 484، 121، ...

 

سری دوم:

چیزایی که 6 و 9 و 3 و 1  رو دارن. 6 و 9 باید تقریبا حتما باشن تو عدد.

396، 963، 639، 619، 96، 69، 196، 916 و ...

اگه 6 و 9 باشن و یه عدد دیگه هم قبوله: 609، 629، 649، 659، 679، 689

 

سری سوم:

عددایی که پشت هم هستن یا فیبوناچی یا سری های دیگه میسازن

مثل شماره ی این پست که 1123 هست. 1234، 1248، 1124

اینجا چیزایی مثل 1243 رو هم قبول میکنم. درسته بهم ریخته هست ولی همه ی عددا رو داره.

 

سری چهارم:

عددایی که به خودی خود زیبا هستن

47، 42، 49

اگه این دوتا رقم و یه رقم دیگه هم باشه قبوله: 420 :)، 407 و ... البته 49 خودش  فقط خوبه چون 7*7 هست صرفا.

 

سری پنجم:

رقم هایی که تو سن ها برام مهم هستن

22، 23، 33، 40، 44، 55، 56، 60، 63

 

سری شیشم:

عددای سه رقمی که دو رقمشون با یه عمل ریاضی به اون رقم دیگه تبدیل میشن

329: سه به توان دو میشه 9

248

238

516

 

سری هفتم: 

عددایی که به 3 بخش پذیر هستن.(فقط برای عددای بزرگ که صرفا یه چیزی براشون داشته باشم)

 

فعلا همینا رو یادمه

رسوای زمانه

سلام

 

اون قضیه که اگه آدم زندگی رو درست انجام بده باید با هر آهنگی بتونه ارتباط برقرار کنه رو یادتونه؟

اگه یادتون نیست که

یه کامنت تو یه ویدئو یوتیوب بود که زیرش اینو نوشته بود. که اگه زندگی رو درست انجام بدیم با هر آهنگی میشه ارتباط برقرار کرد. که خب توضیح بدرد بخوری نبود.

توضیح بدرد بخور اینه که چون شاعر هر شعری و آهنگ ساز هر آهنگی از یه احساسی الهام گرفته، اگه همون حس و فضای فکری که اون هنرمند از توش رد شده تا شعرش رو بگه رو اگه کسی تجربه کنه، 120% اون آهنگ رو میفهمه و میتونه بین بیت ها رو بخونه و بفهمه. 

حالا یه سوال که برام پیش اومده بود اینه که آدم باید چی کار کنه که این شعر رو بتونه درک کنه:

نی حدیث راه پر خون می کند
قصه های عشق مجنون می کند

نی نماد عاشقه که تو خالیه. وقتی از نیستان جداش کردن از اصلش جدا شده. ولی وقتی توش کسی فوت کنه احساس ازش میاد بیرون و ناله میکنه. 

پس 

1- داره خودش رو به نی تشبیه میکنه و این آهنگ رو ناله ی نی میدونه

2- شاعر عاشقه و حواسمون باشه که عشق زبون فارسی بیشتر شبیه خود آزاری و افسردگیه تا یه داستان گل و بلبل.

3- شاعر داره میگه که این چیزی که الان براتون میگم، همون حدیث راه پرخونیه که ازش گذشته و تجربه شخصیشه.

4- تو زبون فارسی نمیدونم چرا مستقیم حرف نمیزنیم. اینم یه مدل خیلی جالب از مستقیم و با استعاره حرف زدنه.

5- نی بعضی وقتا میسوزه و با نیست شدنش آزاد میشه. البته تو این یکی شعر این اتفاق میفته. اون موقع است که تو خالی بودنش تبدیل به شعله میشه و معنی دار میشه.

 

در غم ما روزها ، بی گاه شد
روزها با سوزها همراه شد

آه و ناله میکنه و تو ذهنش روز های سختی رو که بهش گذشته رو مرور میکنه. انقدر تو خودش رفته که زمان از دستش رفته. روزهاش به سختی گذشته. ولی سوال اینه که چرا اگه عشق انقدر درد داره باید یه نفر انجامش بده تا انقدر ناله کنه؟ 

داستان اینه که دقیقا نکته همینه. کسی میتونه شعر بنویسه و حسش رو بیان کنه که یه مدت زیادی رو تو یه حس مونده باشه. مخصوصا حس دردناکی که نرسیدن به معشوقش براش داشته. برای همین این دوستان میرفتن تو فاز عشق و سعی میکردن میلیمتر به میلیمترش رو حس کنن و روزها رو توش بگذرونن و درد بکشن. چون یه کاریه که میشه کرد!

روزها گر رفت ، گو رو ، باک نیست
تو بمان ، تو بمان ، ای آن که چون تو پاک نیست

تو بمان ، ای آن که چون تو پاک نیست

داره قبل از این که کسی بگه به خودش جواب میده که روز ها اگر رفتن هم بگو برن مهم نیست. به عشق میگه که تو بمون چون جز اون چیز پاک تری رو تجربه نکرده. گویا حسی هست که بین همه ی تجربه های زندگیش انتخابش کرده.

شمع و پروانه منم ، مست می خانه منم

شمع و پروانه منم. یعنی هم شمع خودمم هم پروانه. این همون خود درگیری ای هست که به خودآزاری میرسه و عشق رو درست میکنه. یعنی خودش هم موقعی که آروم میشه دوباره به معشوقش فکر میکنه و دوباره آتیشش رو زیاد میکنه. بعد که آتیشش زیاد شد خودش رو میزنه به آتیش و میسوزه

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

کسی که همچین سبک زندگی ای داشته باشه و شروع کنه احساساتش رو داد بزنه. رسوای زمانه میشه. شفاف زندگی کردن هم دنیایی داره. مخصوصا تو همچین مدل زندگی ای که همش یار پیمانه و آواره ی میخانه است. مردم بهش یه جور دیگه نگاه میکنن.

یار پیمانه منم ، از خود بیگانه منم

الکل به عنوان یه ماده depressant خیلی خوراک خوبی برای این جور آدما بوده. الکل فقط آدم رو خوشحال نمیکنه. اگه آدم غم داشته باشه غمش رو هم ده برابر میکنه. یه جمله ی معروف Crying on your beer هست. که یعنی یه نفر که غم زیادی داره رفته یه لیوان آبجو گرفته و زار میزنه گوشه ی میخانه. 

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

چون باد صبا در به درم ، با عشق و جنون هم سفرم

عشق و جنون رو خیلی پیش هم دیدیم. مجنون دقیقا یعنی کسی که جنون داره ولی خیلی راجع به این حرف نمیزنیم که یه نفر که اینجوری عاشقه، به دید یه آدمی که عقلانی زندگی میکنه دیوانه شده. ادبیات فارسی بنظر میاد همش ازین جور چیزاست. که عجیبه. یه مرز باریکیه بین عقل سالم و جنون که واقعا آدم خودش نمیتونه بفهمه کدوم سمتشه. خیلی وقتا خیلی کارامون به نظر خیلیا غیر منطقی میاد. مخصوصا وقتی از دایره ی افرادی که دور و برمونن خارج میشیم، رفتارامون عجیب تر میتونه بشه. مثلا دیالوگ هایی که آدم با برادر/ خواهرش داره معمولا یه احساساتی توش هست که با هیچ کس دیگه ای نیست. و خیلی خاصه. خیلی عجیبه که با آدمای دیگه متفاوتیم. آگاه شدن به این که چند تا شخصیت داریم میتونه ترسناک باشه که بفهمیم یه نفر آدم نیستیم. و این که تو تنهاییمون کدومش هستیم عجیب ترینشه.

یه تحقیق که دارم رو خودم میکنم اینه که نوشته های خودم یا ویس هایی که به خودم یا بقیه میفرستم رو بررسی کنم ببینم اون آدم کیه که داره حرف میزنه. 

ویس خیلی پدیده ی جدید و عجیبیه. شما بدون این که حضور یه نفر دیگه رو حس کنید و استرس اجتماعی حضور اون شخص رو داشته باشید دارید باهاش حرف میزنیم. اون استرسه الزاما بد یا خوب نیست. صرفا این برام مهمه که آدم واقعا فقط خودشه که داره حرف میزنه. و خیلی متفاوت تره نسبت به صحبتای روزانه ی عادی. میتونه طولانی بشه. ما دیالوگ های طولانی خیلی کم داریم.

شمع شب بی سحرم ، از خود نبود خبرم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

بنظر میاد همین شمع و پروانه شدن باعث میشه آدم از خودش جدا بشه. چون خودش داره برای خودش شرایط رو سخت میکنه و یه جور لذت هم میبره. اینجا میگه که شب ها هم با فکرام شمع بیدار موندنمه و از خودمم خبر ندارم چی شد.

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

تو ای خدای من ، شنو نوای من

میگن خدا حرف دل شکسته رو گوش میده. الان که ابراز شکستگی دل کرد مناجات میکنه.

زمین و آسمان تو ، می لرزد به زیر پای من
مه و ستارگان تو ، می سوزد به ناله های من

اینجاها رو فکر میکنم آدم تا خودش تجربه نکنه نمیفهمه که فاز شاعر دقیقا چی بوده. ولی شاید یه حسی باشه که آدم احساس مرکز دنیا بودن کنه. حس کنه که همه ی دنیا روی سرش خراب شده و در عین حال همه ی دنیا دست به دست هم داده بوده که این داستان زندگی براش شکل بگیره و همزمان هم ناراحته هم خوشحاله.

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

 

وای از این شیدا ، دل من
مست و بی پروا ، دل من

مجنون هر صحرا ، دل من

رسوا دل من ، رسوا دل من

لاله ی تنها ، دل من
داغ حسرت ها ، دل من

سرمایه ی سودا ، دل من

رسوا دل من ، رسوا دل من

میگن تو همه ی بدبختی های انسان ها همیشه پای یک دل در میان بوده :)

حرف دلش رو گوش داده بود شاعر. و دلش اینو کشونده تو یه ورطه ای که عملا اگه بخوایم به دید منطق نگاش کنیم باید بستری اش کنن. (ولی خودش بدشم نمیاد ازین درد)

اون موقع هایی که به واقعیت برمیگرده و میبینه دچار تو ذهنش و تو دردش داشته زندگی میکرده این قسمت رو میگه.

مشخصه نسبتا ولی سرمایه ی سودا اینجا برام جالب بود که فکر میکنم سودا میشه خیال. سرمایه سودا یعنی سرمایه رویای روزانه یا day dream. که آدم یه صحنه ای رو تصور میکنه و توش میره چند ثانیه. دلش سرمایه ی day dream ش بوده.

 

 

خاک سر پروانه منم ، خون دل پیمانه منم
چون شور ترانه تویی ، چون آه شبانه منم

 

رسوای زمانه منم ، دیوانه منم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

 

آواز: علیرضا قربانی

شعر:مولانا و بهادر یگانه

آهنگساز:همایون خرم

دستگاه: سه گاه

http://mazandaran.irib.ir/-/%D8%B1%D8%B3%D9%88%D8%A7%DB%8C-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%87

نامه به صد سال بعد!

سلام

 

مرسی از فاطمه برای این چالش!

 

سلام آدمایی که از آینده اینجا رو میخونید.

نمیدونم الان این مدل نوشته ای که اینجا میبینید با زبونی که حرف میزنید چقدر فرق داره. ماها الان یه سری زبون های باستانی داریم که مردم میرن دانشگاه تا بفهمنشون. که بعد برن کتیبه های تاریخی بخونن بفهمن قدیمیا چجوری زندگی میکردن.

شماها باید کارتون راحت تر باشه چون ماها داریم تا جایی که میتونیم اینترنت رو پر میکنیم از هر چیز مهم و غیر مهمی و حسابی میتونید ببینید مردم این موقع چیا براشون مهم بود و چیا مهم نبود.

 

در آستانه ی سال 1500 هجری هستید و میخواید بدونید صده ی جدید چه شکلی خواهد بود؟

براتون بگم که 1399، مصادف سال 2020 معروف سالی بود که دیگه بعضیا گفتن آخرشه. ازین بد تر نمیشه. یه بیماری همه گیر و کشنده کره زمین رو یه مدت تعطیل کرد و همه ی معادله ها بهم ریخت. 

مخصوصا تو این 10-20 سال آخر این صده چند بار تا مرز نابود کردن همدیگه رفتیم. مخصوصا تو خاور میانه. اتفاقا امروز که دارم اینو مینویسم 11 سپتامبر هست. روزی که خیلی از داستانا از اون روز شروع شد.

 

مردم این دوره از حیات کره زمین چند سالی هست که با اینترنت آشنا شدن و فهمیدن که زندگی بزرگتر از اون چیزیه که فکرش رو میکردن. البته سر درگمی هایی هم به وجود اورده. مثلا چیزای ساده ای که قبلا ها جالب بود مثل دور همی های خونوادگی کمتر شده. نمیدونم شماها خونواده هنوز دارید یا تو بسته بندی از کارخونه در میاید. ماها یه چیزی داریم به اسم خونواده که کسایی هستن که ارتباط خونی باهامون دارن. بعد با اینا احساس نزدیکی بیشتری میکنیم. 

 

ولی خیلی جالبه که الان کامپیوتر همه گیر شده و تکنولوژی و دسترسی به اطلاعات همه جا ممکنه ولی همچنان بلد نیستیم چی کارش کنیم. یکم طول میکشه بفهمیم. مثلا همین کرونا، این بیماریه که گفتم، باعث شد بفهمیم که میتونیم از راه دور هم با هم کار کنیم. یا جلسه بزاریم. لازم نیست پاشیم بریم یه جایی، فیزیکی، تا کار جلو بره. که واقعا الان که مارو نگاه میکنید نخندید بهمون، نمیفهمیدیم که میشه! واقعا نمیفهمیدیم!

 

الان که اینو مینویسم کم کم مردم دارن به سمت رسانه هایی میرن که محتواش رو خودشون انتخاب کنن. قدیما اینجوری بود که از یه جایی یه چیزای مشخصی پخش میشد و شما با گیرنده ات دریافتش میکردی. و نمیتونستی چیزی که میخوای رو ببینی. چیزی که میخواستن رو میدیدی. الان داره اینجوری میشه که محتوایی که میخوای رو خودت انتخاب میکنی. ایرانیا هنوز البته یوتیوب رو به نحوی که شایسته باشه نگرفتن. ولی بزودی میگیرنش. 

 

اینم از چیزای فرهنگی ای که یادم میاد.

فکر کنم قرن 15 ام هجری شمسی دوران جالبی بوده باشه. پر از پیشرفت و درک بیشتر آدما. قرنی که دیگه همه فهمیدن که هرچیزی که میخوان برای ساختن بهشت روی زمین رو دارن. فقط کافیه خودخواهیشون رو کمتر کنن و یکم بیشتر به زمین محبت کنن تا زمین بیشتر بهشون روزی بده. قرنی که آدما فهمیدن لازم ندارن برای شاد تر بودن تو شهر های خاکستری آلوده وقت و زندگیشون رو حروم کنن. شادی رو تو طبیعت و طبیعی زندگی کردن دیدن.

 

راستی من هنوز UFO ندیدم. خیلی دوست دارم این آدم فضایی ها رو ببینم چجوری زندگی میکنن و چه تکنولوژِی هایی دارن و چه فرهنگ و فلسفه ای دارن. امیدورام شماها حداقل دیگه این چیزا براتون عادی شده باشه.

 

راستی یادتونه من کی مُردم؟ الان دارم به اون موقع فکر میکنم!

آخی بیچاره ها شما ها باید زندگی کنید :)))). من که تمومش کردم رفت! سعی کنید لذت ببرید! چون کار دیگه ای نمیتونید کنید.

 

برای بچه های آینده ی زمین، زمین رو آباد کنید. حق اونا هست که روزای رنگی تری داشته باشن.

دنیای ایده آل من

سلام

 

یکی از مکانیزم های جالب این دنیا اینه که آدم ها و اتفاقات زندگی هر کسی در واقع همون فکر هایی هستن که خودآگاه و ناخودآگاه داره. یعنی دلیل این که آقا یا خانم A زمان زیادی رو تو زندگیتونه اینه که اون داره یه بخشی از فکر های شما رو تو واقعیت نشون میده. که بامزه میشه وقتی آدم ببینه که چه مدل آدمایی دور و برش هستن و فکر های متناظرشون رو پیدا بکنه. حالا اگه کسی باعث رنجش ما میشه دلیلش این میشه که فکر متناظر باهاش تو ذهنمون یه مشکلی داره. یا شناختن یه نفر دیگه باعث این میشه که فکر متناظرش توی ذهن خودآگاه یا نا خودآگاه خودمون رو بیشتر بشناسیم. 

مثلا یه چیز خیلی معروف اینه که اگه از یه سری رفتار های یه نفر بدت میاد دلیلش اینه که دقیقا همون رفتار رو خودت هم داری. ولی متوجهش نیستی.

 

خیلی بامزست امتحان کنید برای خودتون.

اینجوری کل کره زمین یه مجموعه فکری میشه که روی همدیگه داره تاثیر میزاره و رفتار های آدما یه چیز سیال میشه. یه نوع موج نسبتا ایستا تو یه نوع میدان میشه که از برهم نهی یه 7.000.000 موج دیگه بوجود اومدن.

 

حالا یکی از چیزایی که از یکی از تفسیر های فیبزیک کوآنتوم میاد اینه که هر لحظه که یه تصمیمی گرفته میشه و اون کپی از شما که حس میکنید شمایید تو یکی از دنیا ها میره. ولی دقیقا یه کپی هم تو اون یکی میره و جلو میره. اینجوری بینهایت دنیای موازی که تو هر لحظه بینهایت بار(زیاد ولی محدود)به دنیاهای موازی تقسیم میشن دارن به وجود میان و ماها داریم توشون حرکت میکنیم. 

دقیقا بر هم نهی این همه دنیا ها روی هم یه تصویر بزرگتر از طبیعت این دنیایی که توش هستیم میده که توش همه چیز سیاله. اتفاقایی که میفته معنی دارن و اتفاقایی که میفته ناشی از اینه که داریم تو ذهنمون هر لحظه به سمت یکی از این دنیاهای احتمالی میریم.

برای همینه که وقتی یه مدت یه نفر رو نمیبینیم اون آدم عوض میشه. یا وقتی یه عادت رو کنار میزاریم یه سری آدم ها از زندگیمون میرن و آدمای جدید میان. یا مثلا وقتی یه چیز جدید رو شروع میکنیم یه تعداد آدم جدید تو زندگیمون میان و آدمای قبلی کم رنگ تر میشن.

حالا آدم باید ببینه با ذهنیتش راجع به دنیا داره دنیایی که توش وجود داره رو به کدوم سمت میببره

 

خیلی خوبه آدم دنیای ایده آل خودش رو بنویسه. این کمک میکنه که واقعیتی که داره تجربه میکنه به سمتی که مدنظرشه بره.

 

دنیای ایده آل من دنیایی هست که

همه به انواع مکانیزم های این دنیا آگاه باشن. بدونن دارن تو چه فضایی زندگی میکنن و دلیل اتفاقات زندگیشون رو متوجه بشن. خوب بفهمنشون که دوره ی درد کشیدنشون از اتفاقات زندگی کمتر بشه و درسای زندگی رو زودتر پاس بشن.

دنیایی باشه که کسی از تجربه کردن نترسه و همه بفهمن که اگه خالق با چیزی مشکل داشته باشه جلوش رو میگیره. حتی اگه آدم تا 99%ش بره جلو خالق خودش جلوش رو میگیره.

دنیایی باشه که هر کسی بفهمه هر اتفاقی که میفته برای فهم بیشتر آدما از طبیعت خالق و نزدیک تر شدن بهشه. که ماها هنوز در حال تکامل هستیم و خیلی هم جا داریم. ماها در مقابل فهم انسان های آینده شبیه آدمایی هستیم که آتیش رو کشف کردن در مقابل ماها. ماها آتیش احساس رو داریم دوباره کشف میکنیم.

دنیایی که ایده آل منه دنیایی هست که مردم راحت احساساتشون رو بیان کنن. کمتر پسیو اگرسیو باشن و کمتر به همدیگه فخر بفروشن. پوچ بودن این دوتا رو درک کنن و بیشتر حرفای خوب بزنن. به احساساتشون واقف باشن و بفهمن که احساساتی که میکنن دلیل زنده بودنشونه و باید به اون احساسات افتخار کنن. چون اون احساس ها دلیل این بودن که خالق خاک رو به این موجود دوپایی که هستن تبدیل کرد. این که صدای قلب صدای خالقه و قرار هم نیست راحت باشه گوش دادن به صداش.

همه متوجه این باشن که گوش دادن به صدای دل، سختی میاره ولی اذیت شدن تو داستان هایی که پیش میاد باعث میشه روحشون پاک تر بشه و جلا پیدا کنه و خودشون رو بیشتر بشناسن.

دنیایی باشه که توش هر کسی برای هر آهنگی که دوست داره یه حسی داشته باشه. اون آهنگ یه قسمتی از زندگیش رو تو ذهنش روشن کنه. 

دنیایی که توش برای همدیگه دعا کنیم و انرژی بدیم. 

دنیایی که بقیه هم دنیای ایده آلشون رو بنویسن تا وارد دنیاهای موازی ای بشیم که شرایطشون بهتره و درد زندگیشون کمتره. یا حداقل درد زندگی برای چیزای با اهمیت تر باشه نه چیزای پوچی مثل پول یا گشنگی یا زنده موندن یا رعایت کردن یا نکردن قوانین قدیمی.

 

ده سوال وبلاگی

سلام

20/6/1399

9/10/2020

 

مرسی از رقیق نیمه راه بابت دعوتش!

 

1- چی شد که به دنیای وبلاگ ها اومدی؟

یادمه حدود سال 86 85 اینا بود که اولین بار اینترنت دار شدیم. من انگلیسی زیاد نمیفهمیدم و در حد کار راه انداختن برای بازی ها و یه سری نرم افزار ها بلد بودم. اون موقع یادمه بیشتر تو سایتایی مثل تبیان و رشد و ... میچرخیدم و بعد هم انجمن هایی مثل انجمن نیک صالحی و .. 

یادمه یه بار یه تبلیغ دیدم که محتواش این بود که یه وبلاگ مجانی میتونی داشته باشی. تبلیغ ایران بلاگ بود که دیگه وجود نداره. برام جالب بود که یه گوشه از این وب میتونه برای من باشه و توش بنویسم. البته که نه ایده ای برای نوشتن داشتم نه این که خواننده ای. دو سه تا ازین وبلاگا با حداکثر چند پست درست شد و گم شد. پستاش چیزایی مثل کارای عجییبی که تو GTA میشه انجام داد یا راجع به مدرسه بود. 

یه بار به یکی از آدم بزرگایی که میشناختم نشون دادم وبلاگمو و بنظرش لحنش بچگونه و غیر رسمی بود (حدس بزنید چرا؟ چون من بچه بودم :|) و اون تا مدتی ریشه ی وبلاگم رو خشکوند.

کم کم به سمت بلاگفا و میهن بلاگ و ... رفتم ولی هیچ کدوم برکتی نداشت.

تا این اواخر که مهدی، دوستم، گفت بیان یه سرویس وبلاگ خوب درست کرده و منم اومدم اینجا و ازون موقع تاحالا بزنم به تخته چرخش میچرخه :)

 

2- هدف از نوشتن؟

اون اولای همین بلاگ بیشتر تجربه های برقیم بود که یادم نره و برای بقیه هم باشه بعدش قاطیش فکرای درون مخم که از passive agressive بودنم میومد بود. رفتارایی که تو بقیه میدیدم و نه بهشون میگفتم و نه دست از فکر کردن بهشون برمیداشتم. وبلاگ یه جایی میشد که خالیشون کنم. بعدا هم که شد زندگی و با اومدن چیزایی که تو کانال یوتیوبم تبلیغشون میکنم کلی خدا شناسی و دنیا شناسی و خودشناسی. که مسیر زندگی یه نفر از زندگی سالم به دیوانگی داکیومنت بشه. 

 

3- بنظرت چرا باید وبلاگ نوشت؟

میل به جاودانگی و این که میتونیم یه قسمتی از خاک این سیاره رو که سیلیکونش به آی سی و هارد دیسک و کامپیوتر ها تبدیل شده رو با انگشتامون و فکرمون تغییر شکل بدیم بنظرم دلیل خوبیه و جالبه. من حتی وصیت نامه ام رو هم نوشتم چند سال پیش و به عنوان یه پست انتشار در آینده گذاشتم و هی تمدیدش میکنم. که جالبش میکنه سر فرصتش!

 

4- وبلاگ ایده آل چه ویژگی ای باید داشته باشه؟

اریجینال باشه. کپی نباشه. هرچی هست خود آدم باشه. البته بنظر من. 

 

5- بیشتر چه وبلاگ هایی رو دنبال میکنی؟

بلاگ هایی که احساسای خودشون رو مینویسن. روز نویسی میکنن. تحلیل میکنن یه موضوعی رو به قلم خودشون. باحال ترن. حس میکنم در زندگی درونگراییشون شریک شدم و وبلاگ منم شریک کردن بقیه تو ذهن خودمه.

 

6- نظرت راجع به سرویس های وبلاگ نویسی چیه؟

خداروشکر. بیان که خیلی خوبه. 

 

7- نظرت راجع به محیط وبلاگ نویسی چیه؟

بنظرم همین که آدم میتونه یه نفر رو در طول زمان ببینه و خودشو در طول زمان ببینه یه خودشناسی ای برای آدم میاره که "نظراتش ثابت نیستن" آدمایی که این رو بفهمن پستای بقیه وبلاگا رو به عنوان نظر نویسنده میدونن و یا نظر میدن و تایید میکنن یا نظر میدن و رد میکنن ولی هیچ وقت تنش درست نمیکنن. که بنظرم یه چیز خوبی برای بالاتر رفتن سطح تمدنه.

 

8- ویژگی ای از بلاگر دیگه ای که دوست داشتید؟

من مخصوصا اون اول ها از این که نیکلا وبلاگش رو خیلی وقت بود نگه داشته بود خیلی خوشم میومد و به خودم گفتم منم باید وبلاگم رو یه مدت زیاد نگه دارم و پاکش نکنم. که همینطور شده بنظرم!

 

9- چند تا از لبخند هایی که در وبلاگستان داشتید؟

:) الان

 

10- بدون تعارف ترین حرف با بلاگ نویس ها

دمتون گرم. این که آدم فکرش رو کلمه کنه کار مقدسیه. یه چیزیه که اجداد ما فکرش رو هم نمیکردن به این راحتی بشه. شما دارید لبه ی فهم بشر رو جلو میبرید با فکر کردنتون. این که آدم روی رفتار های خودش و بقیه و اتفاقای زندگیش فکر کنه و درس بگیره فلسفه ی زندگیه و نوشتنشون و به اشتراک گذاشتنشون یه پله بالاتره. البته نه که کار شاخی کنیما ولی همین میلیمتر به میلیمتر آگاهی بشر رشد کرده و ما هم باید سهم خودمون رو انجام بدیم. حتی اگه شده برای اون صد ها نسل آدمی که توسط خرس و سرما و گشنگی و ... نمردن تا به ما برسه.

 

 

گواهینامههه

سلام

 

میگن هر چیزی رو دقیق پیش بینی کنی و برنامه ریزی کنی درست انجام نمیشه. همیشه باید یکم جا برای خطا بزاری و انشا الله هم نگی دیگه میشه داستان گواهینامه من.

http://mostfet.blog.ir/1395/05/11/%DA%AF%D9%88%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87

 

برنامه ریزی کرده بودم که 4 سال پیش 11 شهریور دیگه گرفته باشمش! تازه 4 سال پیش، 2 سال بود که لفتش داده بودم و بعد 3 بار رد شدن ولش کرده بودم.

 

چند ماه پیش برای امتحان ثبت نامه کرده بودم. مخصوصا الان که تنها تر شده بودم و تو یه شهر بزرگتر بودم که واقعا ماشین نیاز میشد.

بخاطر کرونا تاریخ امتحانم عقب افتاد و نشد و افتاد همین یکی دو هفته پیش.

اینجوری بود که من امتحانم جمعه بود و به یکی از دوستان که از ایران اومده بود قول داده بودم ماشین کرایه میکنیم و شنبه میریم شهر لندن (لندن تو کانادا) که برسونمش خونشون.

اینجوری هم هست که باید ماشین خودت رو ببری سر امتحان و افسر میاد تو ماشین خودت میشینه و تست میگیره. 

منم ماشین همخونه ام رو برده بودم و افسره اومد و اسمم رو پرسید و ...

بعد باید تست فنی میکرد ماشین رو که چراغاش و کلیت ماشین رو تست میکنه.

گفتش راهنما بزنم و نور ها رو خواست و اومد تو ماشین نشست.

یه تبلت داشت. داد بهم و گفت امضا کن اینجا رو

امضا کردم و گفت شما رد شدی :)

گفت چراغ ترمزت یکیش خرابه شیشه جلو هم ترک داره.

گفتم نمیشه حالا بگیری؟ ماشین خودم نیست.

گفت نمیشه

رفت و رفت تو ساختمون.

همخونه ام که اونجا بود با یکی از این مربی ها حرف زده بود و اون گفته بود ماشینش رو میتونم استفاده کنه در ازای یه پولی.

ولی مشکل این بود که بخاطر کرونا اصلا یه نفر یه نفر راه میدادن و صف طولانی ای هم بود. به نگهبان گفتیم راهی داره و میگفت نه. و اصرار هم فایده نداشت. گفتیم میشه با مدیر حرف بزنیم و گفت یه چند دقیقه صبر کن. 

رفتیم تو و یه سیستم کاغذی داشتن که از اون تونست برام یه فرم امتحان جدید درست کنه برام.

اگه این نمیشد امتحانم میرفت ژانویه که نمیدونم 5 ماه دیگس فکر کنم. 

ولی امتحان خوب بود و گرفتمش.

 

فرداش، یه ماشین کرایه کردیم و 1300 کیلومتر تقریبا (رفت و برگشت رو هم) رانندگی کردم :)))

 

اگه نمیگرفتم گواهینامه رو نمیدونم این دوستمون میخواست چی کار کنه! خدا خودش جلو میبره زندگی رو.

 

My way

سلام

 

My way یه آهنگی هست که خیلیا خوندنش. من ورژن اصلیش که Frank Sinatra اجراش کرده رو دوست دارم. Elvis Presely هم میدونم از معروفا خوندتش و Andre Rieu هم بی کلامش رو اجرا کرده که خودش توش ویلون اصلیشو میزنه.

 

متن جالبی داره. یعنی کسی که خوندتش احتمالا همچین حسی داشته که به خودش اجازه داده اجراش کنه. داره لحظه ی مرگش رو توصیف میکنه.

چه قشنگه آدم همچین صحنه ی مرگی داشته باشه. خدا قسمت کنه.

ترجمه دم دستی هم هست دیگه سخت نگیرید.

 

And now the end is near

الان که خط پایان نزدیکه (آخرای زندگی)

And so I face the final curtain

و من به پرده ی نهایی نمایشم میرسم

My friend, I'll say it clear

دوستان من، من اینو بدون تردید میگم

I'll state my case of which I'm certain

داستان خودم رو میگم و بهش اطمینان دارم

I've lived a life that's full

من زندگی کامل و پرباری داشتم

I've travelled each and every highway

و هر بزرگراه و همه ی مسیر ها رو سفر کردم. (مسیر های زندگی)

And more, much more than this

و بیشتر و بیشتر از این حتی

I did it my way

به روش خودم انجامش دادم

Regrets I've had a few

پشیمانی، چند تایی داشتم

But then again too few to mention

ولی انقدر کم هستن که اصلا مهم نیستن که ذکر کنم

I did what I had to do

کاری رو که باید انجام میدادم رو انجام دادم

And saw it through without exemption

و با مسئولیت کامل تا آخرش رو رفتم (برداشت من ازش اینه)

I planned each chartered course

 هر مسیری رو برنامه ریزی کردم(مسیر طولانی دریایی)

Each careful step along the by-way

  هر قدم با احتیاطی کنار جاده (مسیر کوتاه)

And more, much more than this

و بیشتر و از این هم بیشتر

I did it my way

به روش خودم انجامش دادم

Yes, there were times

بله دورانی بود

I'm sure you knew

نمیدونم در جریانش هستید یا نه؟

When I bit off more than I could chew

که لقمه گنده تر از دهنم برداشتم

But through it all when there was doubt

اما در میون همه داستانا هر وقت شک میکردم

I ate it up and spit it out

شک رو میجوییدم و تف میکردم بیرون

I faced it all

من با همه چیز رو برو شدم

And I stood tall

و محکم ایستادم

And did it my way

و به روش خودم انجامش دادم

I've loved, I've laughed, and cried

من عاشق شدم، من خندیدم و گریه کردم

I've had my fill, my share of losing

و سهمم رو گرفتم که سهمم از باختن بود

And now, as tears subside

و الان که اشک ها کنار میرن

I find it all so amusing

همه ی اون داستانا رو خیلی جالب میبینم

To think I did all that

برای این که فکر کنید، من همه ی اونا رو انجام دادم

And may I say, not in a shy way

و بدون خجالت بگم براتون

"Oh no, oh no, not me

اوه نه من یکی نه

I did it my way"

من به روش خودم انجامش دادم

For what is a man, what has he got?

که یک مرد چیه. چه چیز مرد بودنش رو تعریف میکنه؟

If not himself then he has naught

اگه خودش تعریف خودش نباشه اشتباه کرده

To say the things he truly feels

که چیزایی رو که حس میکنه رو بگه

And not the words of one who kneels

نه حرفای کسایی رو که زانو میزنن

The record shows I took the blows

سابقه هام نشون میدن که من سینه ام رو سپر مشکلات کردم

And did it my way

و به روش خودم انجامش دادم

Yes, it was my way

بله. این راه من بود

 

آداب و رسوم!

سلام

 

فکر کنم چند سالی هست که سعی میکنم آخر August که میشه The end of August یانی رو گوش کنم.

یه رسم و رسوم کوچیک شخصی :) بنظرم باحاله آدم ازین چیزا داشته باشه و شخصی خودش باشه.

دقیقا به همون دلیلی که کارای دیگه رو تو طول سال تو روزای مشخص انجام میدیم و یاد سال قبل که اون کار رو کردیم میفتیم.

امروزم آخر آگسته. (شاید بود)

2020/8/31