عشق الهی

سلام

 

یه جوری بعضی وقتا راجع به عشق الهی و ... حرف میزنن انگار چیز عجیب و دست نیافتنی و پیچیده ایه.

 

منطق ساده

 

ما ها به واسطه زندگی تو این دنیا اومدیم و از خدا جدا شدیم و حس یک نفر مجزا بودن داریم.

عشق یعنی وقتی دو نفر میخوان به هم برسن

عشق خدا یعنی وقتی آدم هی میخواد به خدا برسه

رسیدن با خدا هم توسط مرگ امکان پذیره

پس عشق الهی همین زجر و درد هایی هست که تو زندگی تجربه میکنیم که هی ما رو به این جمع بندی میرسونه که میخوایم بگیم پس کی تموم میشه؟/ پس کی میشه تمومش کنم!؟

 

ولی نکته اینه که رسیدن به خدا هم چیز خاصی نیست. کلا قضیه چیز خاصی نیست.

خدا پیوسته در حال خلق کردنه و جدا کردن بخش های خودش از خودش تا بتونه توی خودش بره جلو تر و خودش رو بیشتر درک کنه. یکی از قشنگیای زبون فارسی نزدیک بودن کلمه خود و خدا به همه.

 

 

 

مساله هم اینه که تعریف عاشق و معشوق فقط وقتی معنی داره که به هم نرسیده باشن. مثل دوتا بار الکتریکی که تا وقتی تو یک فاصله مشخص از هم هستن میدان بینشون میتونه شکل بگیره و همدیگه رو جذب کنن. 

وقتی که برسن به هم هم پتانسیل میشن. البته نکته دیگه اینه که انرژی زیادی هم تو رسیدنشون به هم بوجود میاد و هرچقدر این اختلاف پتانسیل بیشتر باشه و بالطبع میدان قوی تر باشه اون رسیدنه شدید تره و انرژی بیشتری آزاد میکنه. 

 

پس برداشت من از قضیه اینه که بنظر میاد وقتی نمیتونیم کاری بکنیم باید سعی کنیم از این مدل عشق عجیب غریب الهی لذت ببریم بلکه بیشتر آرزوی رسیدن بهش رو کنیم.

که همینطور که شاعر میگه:

 

هر که در این بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش میدهند.

 

وقتی که بار های الکتریکی به هم نزدیک تر میشن میدان بینشون قوی تر هم میشه.

 

شاید بار های الکتریکی همون دردی هستن که موجودات بی جون میکشن؟  :)

 

نتیجه درد هم اینه که آدم دنبال دلیل درد میگرده. دنبال معنای پشت کار این خالق میگرده. شما فرض کنید که یک سیمولیشن درست میکردید و هدفتون این بود که یه موجودی توش به وجود بیاد که توش به خودآگاهی برسه. یه چیزی مثل West World. راه این که برای این موجود اون امکان رو فراهم کنید این بود که یه کاری کنید که پشت اتفاقاتی که براش میفته دنبال دلیل بگرده و دنبال معنی بگرده. اینجوری شبیه bootstrap خودش رو بالا میکشه. (فکر کنم داستان بوتاسترپ ازینجا میومد که طرف تو یک باتلاق گیر کرده بود و با کشیدن موهای خودش به سمت بالا میخواست خودش رو بکشه بیرون). این گشتن دنبال معنی بدون کمک بیرونی تنها راهیه که میشه یه موجود نسبتا آگاه، آگاه تر بشه.

 

آگاه تر شدنم معنیش اینه که بیشتر بفهمه که هدف خالقش از خلقش چی بوده.

 

چون موجودی که آگاه بشه و نتونه معنی پشت خلقتش رو بفهمه درگیر درد کشیدن بیخودی میشه. درد وجود داشتن رو میکشه و هیچ چیزی هم بد تر از این نیست. چون عملا از تنها چیزی که واقعا داره که وجودش هست داره درد میکشه. برای همین خیلی ازین فلاسفه و کسایی که آدمای عمیقی بودن خودکشی میکردن.

 

متاسفانه اگه معادله رو فقط با چیزایی که میشه دید کسی بخواد حل کنه راه حلش یا اینه که خودش رو با چیزای بیخود مشغول کنه که به صورت طبیعی وجود داشتنش تموم بشه یا این که باید خودکشی کنه. معادله فقط همین دوتا جواب رو داره.

 

اگه اون بعد بالاتر رو تو معادله اضافه کنیم درد ها همون مکانیزم های صیقل دادن روح از چیزای اشتباه هستن. اگه دردی نباشه یعنی آگاهی نیست. ماها باید به دردمون آگاه بشیم وگرنه زیر شعله رو انقدر زیاد میکنه که بالاخره یه جوری متوجه بشیم که ماها با دردمون همزمان آفریده شدیم. یا تمومش کنیم و یه دور دیگه یه جای دیگه یه استارت دیگه بزنیم بلکه متوجه بشیم.

 

برای موجودات بی جان مثال های زیادی هم هست. مثلا فلز هایی که تو دماهای بالا خالص تر میشن یا الماسی که از تحت فشار و حرارت قرار گرفتن کربن بوجود میاد و دارو هایی که از تقطیر بوجود میان و ...

ماها چون یه مرحله بالاتریم دردمون باعث زیبا تر شدن ظاهرمون الزاما نمیشه، مثل اتفاقی که برای کربن و الماس میفته. ماها یک بعد معنوی داریم و اون خودش رو تو هنر و رفتار و گفتار و چیزای دیگمون نشون میده.

 

بعد دقیقا اینجاست دلیل این که میگه 

 

دو دستم ساقه سبز دعایت
گـل اشـکم نثـار خاک پایـت

دلم در شاخه یاد تو پیچیـد
چو نیلوفر شکفتـم در هوایت

به یادت داغ بـر دل مـی نشانـم
زدیده خون به دامن می فشانم

چو نــی گر نالم از سوز جـدایـی
نیستان را به آتش می کشانم

به یادت ای چـراغ روشـن مـن
ز داغ دل بسوزد دامـن مـن

ز بس در دل گل یادت شکوفاست
گرفتـه بـوی گـل پیــراهن مـن

همه شب خواب بینم خواب دیدار
دلـی دارم دلـی بـی تـاب دیدار

تو خورشیدی و من شبنم چه سازم
نه تـاب دوری و نه تاب دیــدار

سـری داریـم و سـودای غـم تـو
پـری داریـم و پــروای غم تـو

غمت از هر چه شادی دلگشاتـر
دلـی داریـم و دریــای غم تـو

 

آقای قیصر امین پور

http://www.yekfenjan-ghahve.blogfa.com/post/106

 

 

میخوام بگم که کسی که با افزایش آگاهیش متوجه غمش شده دو تا راه داره.

1- برگرده به همون سیستم قبلی که معنیش فراموشیه این آگاهی هست. مثل اون دوستمون تو فیلم ماتریکس که ترجیح میداد داخل ماتریکس خواب باشه ولی معنی لذت خوردن یه استیک رو درک کنه تا این که سوپ برنج بیمزه تو یه سفینه خسته رو بخوره.

2- با همین سیستم بره جلو و غمش از هرچه شادی دلگشا تر باشه.

 

 

کلا تو درد متولد شدیم بابا. اینم روش خالقمونه که درد بده، بعد یهویی خوشحال کنه آدم رو. درد بده خوشحال کنه درد بده خوشحال کنه و ... انقدر که اون لحظه ی وصالش یهویی قدر دو سه تا بمب هیدروژنی انرژی آزاد بشه.

خدایا

 

سلام

 

داشتم فکر میکردم خدا اگه با همین فرمون تا سال بعد حمله ی زامبی ها و قیامت و بقیه داستانا رو برگزار نکنه خیلی خیلی خسته کننده میشه این آخر زمانش.

عکسه هم از فیلم This is the end هست. خیلی خنده داره.

 

عضلات صورت

سلام

 

من وقتی شنیده بودم که پیامبر قه قهه نمیزد فکر میکردم که منظور اینه که آدم سرد و بدون لبخندی بود ولی الان که چند وقته روی زبان بدن دارم فکر میکنم میبینم که چقدر بلند خندیدن و قه قهه زدن کلا زشته.

مثلا یکی از آدمایی که متخصص اجرا کردن یه نمایش پر تنش هستن Louis CK هست که استندآپ کمدین خیلی خوبیه. هر استندآپ کمدینی بنظرم خیلی کار ارزشمند و پیچیده ای داره انجام میده. 

 

کسی که 1 ساعت میتونه خنده بکشه از مردم بیرون واقعا باید روی روش ارتباطیش با بقیه و نحوه داستان گفتنش و چینش داستانش خیلی فکر کرده باشه و رو خودش کار کرده باشه.

 

چیزی که توی جوک گفتن خیلی مطرح هست اینه که کسی که جوک میگه نباید نقشش رو بشکنه و نباید خودش بزنه زیر خنده. این که خودش تحت کنترل هست و داره یه جوک میگه در واقع باعث میشه که بقیه یه تنشی رو حس کنن (هرچند مثبت و خوشحال کننده) و این تنش رو با خندیدن بشکنن.

 

مخصوصا وقتی که جوک تموم میشه و انتظار هست که طرف مقابل بخنده. خیلی مهمه که گوینده جدی باشه. هرچند شکستن جدیت هم تو زمان درست میتونه بخندونه ولی مثل نوت های استثنا توی یه قطعه موسیقی هست که بودنشون یه کمک هایی میکنه ولی نمیشه زیاد باشن.

 

حالا این جدی بودنه معنیش اینه که عضله های صورت و بدن ریلکس باشن و یه فشار خاصی رو درست کنن که یه لبخند ملیحی درست کنه. اگه اینا کنترل نشن طرف میزنه زیر خنده یا لبخندش میچسبه به آخرین حدش و به قول معروف (که اصلا معروف نیست) عضلات صورتش اشباع میشن و حداکثر کارشون رو میکنن که صورت رو زشت میکنه. معنی های دیگه هم میده. مثلا آدما تو شرایط پر تنش فرکانس صداشون رو عوض میکنن و زیر تر میکنن یا سرشون رو میندازن پایین یا یه جهت دیگه رو نگاه میکنن یا با دستاشون زیادی حرکت میکنن و ...

 

خیلی مطالعه ی اجرای این استندآپ کمدین ها میتونه به خودشناسی کمک کنه چون اینا دارن زنده جلوی یه عالمه آدم که انتظار دارن خندودنده بشن اجرا میکنن و میکروسکوپی باید درست انجام بدن همه چیز رو.

 

یه راه خوبم برای کنترل بیشتر عضلات صورت کار کردن روی ابرو ها و عضله های گونه و زیر فک و ... است که اینجا یه سری تمریناشو میشه ببینید. البته ایشون برای شکل دادن به صورت گفته ولی کلا خوبه. 

بعدم آدم باید از خودش فیلم بگیره یا جلوی آینه حرف بزنه تا به خودش آگاه تر بشه. 

 

https://www.foreo.com/mysa/facial-exercises-slim-face/

 

دکور پاییزی

 

سلام

 

رفتم از بیرون برگایی با رنگای مختلف جمع کردم و چند تا کتاب ضخیم برداشتم و برگا رو لای کاغذ گذاشتم و گذاشتمشون لای کتابا.

حواستون باشه اگه خواستید این کارو کنید حتما کاغذ بزارید چون آب برگا رو به خودش میکشه و برگه های خود کتاب ممکنه چروک بشن.

بعدم این که تجربه نشون داده که برگا از کنار شروع میکنن رو خودشون جمع شدن. بهتره از همه طرف محکمشون کنید که مچاله نشن.

در جستجوی معنا

سلام

 

اگه حرف نمیزدیم و کلمه نداشتیم، هر چیزی که میدیدیم بی معنی بود. یعنی معنیش خودش بود. اگه میخواستیم به یه نفر دیگه یه درخت نشون بدیم باید میرفتیم و خود درخت رو بهش نشون میدادیم. و چون هر درختی با درخت دیگه فرق داره باید طرف رو میبردیم پای درخته تا بهش بگیم این درخت منظورمونه.

الان که تصور داریم میتونیم شکل برگ درخته رو با دستمون بکشیم یا مثلا موقعیت درخته رو یه جوری منتقل کنیم به نفر دوم. مثلا تو نقشه مختصات جغرافیاییش که دو تا عدد هستن و یا آدرس درخته رو بدیم بهش که مجموعه یه سری اسم خیابون هست. که در واقع تابلو هایی هستن که سر یه تیکه های آسفالت شده ی زمین زدیم.

یعنی داریم سعی میکنیم که چیزای مختلف رو معنی دار کنیم. مثلا دراز کردن دست و نشونه گرفتن با انگشت اشاره به سمت یه درخت، این مفهوم رو تو ذهن طرف مقابل منتقل میکنه که داریم یه خط فرضی از جایی که دستمون شروع شده در امتداد انگشت اشاره مون تصور میکنیم و اون باید نگاه کنه که انتهای اون خط کجا میشه و بفهمه چی منظورمونه.

در حالی که از بیرون، طرف فقط دستشو دراز کرده و با چشماش به دور داره نگاه میکنه! بی معنیه! :)!

واقعا چرا همچین چیزی معنی داره برامون؟

و هر چیز دیگه ای.

کلمه هایی که استفاده میکنیم، درخت، داره به چی اشاره میکنه؟ درخت چه شکلی رو تو ذهن شما میسازه؟ و چرا این ترکیب حروف که این شکلی هستن: د ر خـ ت ؟ 

ایده ی کی بود که به د بگیم دال؟ و چرا این منحنی د باید انتخاب بشه؟

 

حالا این کالبد شکافی کلمه ها رو بزاریم کنار، جالب تر اینه که از رفتارای طبیعت هم معنی در اوردیم. 

مثلا زیر بارون رفتن و حس کردن زیر بارون بودن، که تو یه سیاره یه سری ابر از مولکول های آب درست شده و داره میریزه پایین و یه نفر که از قضا نسل تکامل یافته شامپانزه ها بوده که موفق به پیدا کردن معنا شده و لباس پوشیده وایساده و به هر دلیلی از حس خوردن این قطره ها به صورتش و چسبیدن لباساش به تنش داره لذت میبره و داره به یه نفر دیگه فکر میکنه.

جدی اگه زبان نداشتیم خیلی بی معنی بود همه چیز. 

چون اصلا معنی با زبان ساخته میشه.

بعد جالب تر اینه که این پست رو نگاه کنید، دارم راجع به زبان با زبان مینویسم! 

خیلی موجود پیچیده و در هم تنیده ایه و همین که این قابلیت رو داره خیلی زیاده. 

کلمه ی پیچیده آدم رو یاد پیچ میندازه که میچرخه و تو خودش میره بالا

در هم تنیده شبیه شاخه های درخت در هم تنیده یا کلاف در هم تنیده یا کابلای پشت کامپیوتر که تو هم رفته باشن رو تو ذهن تجسم میکنه.

حالا اگه بخوایم یه شکل برای زبان در بیاریم، شاید پیچیده و در هم تنیده بودن توصیف هاییه که میتونیم از شکل زبان کنیم. 

و دلیل این که نمیتونیم زبان رو ببینیم اینه که یک موجود ابعاد بالاتره. همون طور که یه موجود دو بعدی فقط قطاع هایی از یه مکعب رو میتونه ببینه:

 

 

ماها هم محدودیتمون تو نفهمیدن ساختار واقعی زبانه و در هر لحظه میتونیم یه کلمه رو تصور کنیم و ارتباطی رو که با کلمه های دیگه داره رو تو ذهنمون بیاریم.

 

و زبان فقط کلمه ها نیست. در واقع مجموعه سمبل هاست. اشاره کردن به یه چیز در دور و نگاه کردن به دور یک سمبل هست که انگار درون هممون هست. هر جایی بری و این کارو کنی بدون زبان مشترک کلامی، این منظور منتقل میشه که آقا نگاه کن اون دور رو.

حالا سمبل ها کلمه ها هستن که تو قابل گروهی به شکل متن و یه استپ بالاتر به شکل شعر در میتونن بیان

سمبل ها نوت های موسیقی هستن که تو مقیاس بزرگتر یک قطعه موسیقی رو درست میکنن که یه حس رو منتقل میکنن

یا همین زبان بدن.

یا چیزای دیگه.

و فکر کنید که آدم بتونه این موجود ابعاد بالاتر رو درک کنه. چقدررر خوب میشه! 

و نهایت این نگاه کردن و درک کردن، فهمیدن خالق هست. چون دنیا رو آفریده که از فکر خودش معنی پیدا کنه. برای همین ماها رو آفریده چون توانایی نگاه کردن و معنی پیدا کردن رو داریم. خیلی موجودات باهوشی هستیم انصافا. خالق خودش سرچشمه ی اون معنی هاست. یعنی اونجایی که آدم معنی پشت همه چیز رو بفهمه کار خالق رو درک کرده و خود خالق رو میتونه ببینه. 

که سخته :)!

امام زمان خود

سلام

 

بنظرم امام کسی میتونه باشه که نسبت به دجال، شیطان زمان خودش، تو فرهنگ خودش قیام کنه و یه نمایشی برای مردم بزاره که مردم انرژی برای مقابله با اون شیطان بگیرن.

حس نکنن که چون زور این شیطان زیاده میتونه هر کاری کنه و باید بهش تسلیم بشه.

حالا برام سوال بود برای غربی ها الان امام زمانشون کیه؟

 

https://www.youtube.com/watch?v=QWLBtMz5OuY

 

دلیلی که به راجر واترز ارادت خاصی دارم اینه که شوخی نداره. بلند میشه و بیشترین هزینه ها رو میکنه و یه تئاتر موزیکال برای دوست داراش درست میکنه و به ترامپ فحش میده.

 

کار امام باید جذب کردن مردم و درست کردن نمایش باشه. مثلا پیامبر ما اومد و نمایش پرستش دور کعبه رو برای پرستیدن یه خدای نادیدنی، که جدش شروع کرده بود، رو دوباره استارت زد. که خیلی کار کولی هست. فکر کنید از بیرون به سیاره مون اگه نگاه کنن میبینن این همه آدم دارن یه حرکت منظم میکنن و یه نمایش رو 1400 ساله دارن جلو میبرن. خیلی باحاله و تو ناخودآگاه مردم اون پرستش خدای یگانه رو جا میندازه. 

 

 

صیاد - علیرضا افتخاری

سلام

 

به پیشنهاد احسان جان یه آهنگ از علیرضا افتخاری!

اینم آهنگ تو یوتیوب

خیلی جالبه دیدن این که شاعرای زبان فارسی عشق رو چجوری بیان و مدل سازی میکنن. یه مدل خیلی جالبش مدل صید و صیاده. چند مدل دیگه هم داره که بعدا شاید بگم.

 

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم .
ای طرفه نگارم .
از دوری صیاد دگر تاب ندارم .
رفتست قرارم .

 

داره خودش رو به صید یا آهو تشبیه میکنه و اون معشوق رو به صیاد. که یعنی صید میاد خودش رو به بیرون expose میکنه تا صیاد شکارش کنه. یعنی خودش رو در معرض دید بیرون قرار میده که صیاد بیاد و دریابتش. منتهی این دوری صیاد آسون نیست و این آهوی زیبا هرچقدر هم صبر میکنه صیاده نمیاد. البته یه صیاد خاصی هم مدنظرش هست فکر کنم. چون صیاد میاد ولی فرار میکنه میره و منتظر شوالیه سوار بر اسب سیاهه که بیاد. که وایسا تا بیاد.

چون آهوی گم گشته به هر گوشه دوانم .
تا دام در آغوش نگیرم نگرانم .

 

دقیقا. دقت کردید آهو ها همیشه انگار یه استرس خاصی دارن؟ یهویی نگاه میکنن و یکم صبر و شروع به دوییدن میکنن میرن.

از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی .
بر دل بنشانی .

 

چشم و مژه ی معشوق تو شعر فارسی خیلی کاربرد داره. با نگاه کردن به چشمش شعر میگن و نگاه به چشمش منتهی به نگاه کردن به مژه هاش میشه و پلک زدنش چون صد تیر بر قلب اون بدبخت میشینه.

چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی .
وای از شب تارم .

 

ایده آل گرایی معشوق تو شعر فارسی موج میزنه. اینم ازین میاد که بیچاره ها به مراد دلشون نمیرسیدن و هی تو ذهنشون بزرگترش میکردن. که البته بد نیستا. کمک میکنه دیدگاه اون معشوق/عاشق اصلی که ما و خدا باشیم رو بشه فهمید چون اون خیلی ایده آله. مثلا شعرای پاپ الان رو نگاه کنید، عاشق و معشوق نیست و انگار به هم رسیدن و تو خیابون راه میرن و چای میخورن و ... قدیما نمیرسیدن. البته این هم مدل کاملی نیست چون کار نمیکنه تو طولانی مدت. انگار قدیما مدل سازی رابطه برای فاصله بیشتر از چند متر بوده. الان پاپ فاصله یک متره. ولی خب مدل کاملی نیست. 

در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم .
از دیده ره کوی تو با اشک بشویم .

 

این معشوق علاوه بر چشماش با موهاش هم دردسر درست میکرده. مینداخته گردن عاشق و بکش بکش میکرده.

و این بکش بکش نتیجه اش گریه زاری عاشق میشده که به حرف دلش گوش داده و گیر افتاده.

با حال نزارم .
با حال نزارم .

 

نزار یعنی تکیده و نحیف. انقدر درد کشیده که چیزی ازش نمونده. غذا هم اشتها نداشته بخوره.

برخیز که داد از من بیچاره ستانی .

 

میگه بابا بسه دیگه پاشو جان مادرت دادم در اومد. که جالبه. اگه چاکرا های بدن رو بررسی کنیم، عشق از چاکرا دوم با رنگ نارنجی که مربوط به چیزای جنسی هست شروع میشه. بعد میره چاکرای سوم که رنگ زرد داره و مسئول ارتباط و ابتکار و نتیجتا خود شیرینی و جالب تر شد برای طرف مقابله میره. بعد میره چاکرای چهارم که قلب با رنگ سبز باشه و اونجا معشوق چاقو میکنه تو قلب یا قلب رو میشکنه و میره چاکرای پنجم یا گلو با رنگ آبی که عشق عاشق به فریاد میرسه. الان به اونجا رسیده.

بنشین که شرر در دل تنگم بنشانی .

 

این جریان انرژی تو اون دوتا چاکرای قلب و گلو به شکل درد قلب و بیان احساسات خودشو نشون میده 

تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی .

 

زهی خیال باطل عزیزم

خوش جلوه نمایی .
ای برده امان از دل عشاق کجایی .

 

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا، سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت. کلا کار معشوق تو شعر فارسی بردن امان از دل عشاق و سربریدنشون بوده.

تا سجده گزارم .
تا سجده گزارم .

گر بوی تو را باد به منزل برساند .
جانم برهاند.

ور نه ز وجودم اثری هیچ نماند .
جز گرد و غبارم .

 

چرا میگن آن را که خبر شد خبری باز نیامد؟ چون که کسی که درست این درک کنه یا باید سر به بیابون بزاره و گم بشه یا به لحاظ ذهنی رد بده یا این که خودکشی عاشقانه کنه که همشون روی هم رفته عجیب بنظر میرسن.

 

ولی جدا از شوخی این شعرا رو میشه بسط داد به رابطه ی خدا با انسان که انسان معشوقه ی سنگدل خداست و خدا رو اذیت میکنه. وجود داشتنش برای خدا زحمته ولی خدا همیشه میخواد عاشقش باشه. برای همین یه دنیای زیبا دور وبرش آفریده ولی انسان کم فهم، خیلی راحت همیشه راه رو گم میکنه و شروع میکنه دنبال چرت و پرت رفتن و خدا رو فراموش میکنه. وقتی که فراموشش میکنه خدا هم ولش میکنه و میزاره به فرمون خودش بره. ولی اگه میومد مثل امام علی قید مادیات رو میزد خدا بیشتر و بالاتر از اون چیزی که میتونست تصور کنه رو بهش میده. که حکومت کل مملکت باشه. که البته برای کسی که تو اون شرایط فکری هست هیچ ارزشی نداره و بهترین اتفاقی که میتونه براش بیفته لحظه شماری برای مرگشه.

که اتفاقا چقدر قشنگ که روزی که داشت میرفت و شمشیر میخورد، کل دنیا شروع کرد بهش سیگنال دادن که نرو.

اون داستان گیر کردن لباس به در و مرغایی که لباسش رو میگرفتن و ... در واقع نشون میده که خود دنیا و سیاره نمیخواست که همچین آدمی رو از دست بده و ایشونم کاملا در جریان بوده که قضیه چیه.

ولی خب برای یه همچین آدمی که این همه مدت انسان ها رو تحمل کرده و سخت زندگی روی زمین رو کشیده یه در باز شده بود که بتونه راحت بشه (اگه آدم بدونه داره میره کشته بشه خودکشی هست ولی خودکشی عاشقانه بحثش جداست!)

اینم سخن پراکنی یک مدعی! 

این مدعیان در خبرش بی خبرانند. آن را که خبر شد خبری باز اصولا نباید بیاید.

 

پاییز - کوروش یغمایی

سلام

 

به مناسبت رسیدن پاییز که به قول محمود که همخونه ایم باشه،

 

پادشاه فصل ها،

 

و به مناسبت رسیدن ماه مهر،

 

که اسمش روشه، قلب ها به هم نزدیک تر میشن و پستای مهربون تر تو بیان دیده میشه! (حیف که فقط یه مدت زیادی این ماه قشنگ با شروع مدرسه ها همزمان بود)

 

یه ترانه از کوروش یغمایی که همیشه آهنگای خیلی ساده میخونده ولی احساسات ساده هم پشتش بوده به اسم پاییز میزارم. اصلا فاز intellectual و فلسفی و صلح جهانی و ... نداره.

 

صرفا یه نفر پیدا شده بوده که رفته با خود پاییز حال کرده و حسش رو بیان کرده.

 

خیلی شخصیت جالبیه این کوروش یغمایی. بنده خدا خیلی درگیر بوده کلا. ولی کاری که کرده این بوده که همین درگیری های ساده رو به آهنگای قشنگی تبدیل کرده که هر کسی که درگیر بشه میتونه باهاشون ارتباط برقرار کنه. نه کلمه های سخت نه موضوعات پیچیده. 

 

الانم اگه درگیر پاییز شدید این آهنگ رو گوش کنید :)

 

https://www.youtube.com/watch?v=eISfXw9NowA

Roger

سلام

 

احتمالش چقدره که بری بیرون با دوچرخه بدون نقشه و سرگردون که به یه جا برسی و یه ویدئو تبریک برای ازدواج دوستت ضبط کنی

بعد موقع برگشت مسیر رو اشتباه بری و وسط راه تازه نقشه رو برداری و ببینی داشتی دقیقا برعکس میرفتی

از تشنگی جلو یه فروشگاه وایسی و یه چیزی بخری و بخوری

و یهویی یه پیر مرد بیاد وسایلش رو بغل نیمکتی که روش نشستی بزاره و یه سیگار روشن کنه

و بعد بگه که قبلا یه جایی ندیده بودمت تو فلان جا کار نمیکردی

تو بگی نه، شاید منو با یکی دیگه اشتباه گرفتی چون ما خاور میانه ای ها شبیه هم ایم احتمالا برای شما

بعد شروع کنه کشورای خاورمیانه رو بشماره برات و 3 ساعت حرف بزنید.

بفهمی که دکتری فلسفه داره و دو تا مستر روانشناسی و یه چیز دیگه داره. و 80 سالشه.

آدما عجیب به همدیگه جذب میشن.

بفهمی که کهنه سرباز راه آزادی بوده. که دغدغه اش تموم شدن جنگ ویتنام بوده زمان خودش.

بفهمی که دنبال آزادی و صلح بوده زمان خودش.

 

خیلی جالبه که اتفاقای زندگی رندوم نیستن.

 

The last refugee

سلام

 

تو یکی از پستام یه آهنگ از استاد راجر واترز معرفی کرده بودم که اسمش Deja Vu بود.

دیروز یه چند تا آهنگ دیگه ازش گوش دادم و به آهنگی به اسم The Last Refugee آخرین پناهنده رسیدم. چند بار گوش دادمش خیلی زیبا بود.

تو آهنگای غربی چیزی که غم رو سعی کنه نشون بده طوری که برای من قابل درک باشه کمه. چیزی که حس درد رو توی صدای خواننده بشه درک کرد. مثلا آهنگای ژانر Blues قراره که ناراحت کننده باشن ولی من حس غم ازشون نمیگیرم. نمیدونم نمیتونم. ولی راجر واترز خیلی خوب بلده این کارو بکنه. 

ترجمه لیریکش نوشتن نداره. بنظرم همین که آدم بشینه ویدئویی که درست کردن براش رو ببینه و داستانی که تعریف میکنه رو تو ذهنش داشته باشه مهمه. البته الان که برگشتم بالا یه ترجمه ای کردم که یه ایده کلی بده ولی خیلی خرابش میکنه. خودشو با ویدئوش رو ببینید و بعدا بیاید پایین اینجا بزارید من خرابش کنم :)

 

موزیک ویدئو یه دختر سفید پوست رو نشون میده که توی یه خرابه است و فکر میکنم داره رادیو BBC گوش میده. پخش رادیو تموم میشه. 

 

دختره داره تنها میرقصه. رقص آرومی هم هست توی این خرابه با لباس هایی که مشخصه مدت زیادی هست عوض نشدن و کهنه شدن. زندگی دختره یه زیر اندازه و پتو و اون رادیو هست ولی خیلی قشنگ داره رقص تنهاییش رو اجرا میکنه. صورت دختره کثیفه و یه غمی تو چهره اش هست. 

چیزی که زیاد تو این زمونه نمیبینیم پناهنده سفید پوسته. معمولا پناهنده ها خاورمیانه ای هستن و قدیما آسیای شرقی بودن. این حرکت راجر واترز که میخواد نشون بده تو این ویدئو که شما سفید پوست ها هم میتونه همین بلا ها سرتون بیاد.

 

فلش بک میزنه به عقب و نشون میده دختر، یه هنرمند بوده و یه صحنه نشون میده که همون رقص رو قدیما داشته با لباس تر تمیز و مناسب انجام میداده. 

ولی دختره چی کار کنه.

 

آخرین پناهنده است و تنها چیزی که از گذشته اش براش مونده همینه.

 

Lie with me now

بیا با من دراز بکش

Under lemon tree skies

زیر آسمون های درخت لیمو. نمیدونم درخت لیمو نماد چیه.

Show me the shy, slow smile you keep hidden by warm brown eyes

به من لبخند آروم پر از خجالتت رو که با چشم های قهوه ای گرمت پنهون میکنی نشون بده 

دختره لبخند داره میزنه ولی سرش رو یکم پایین انداخته طوری که لب هاش رفته پایین و چشم هاش جلوترن و لبخندش اون پایین پنهون شده

 

 

Catch the sweet hover of lips just barely apart

اون شناور بودن لب هایی که فقط یکم فاصله دارن

یه لبخند خیلی جزیی که داره شکل میگیره و لب ها یکم فقط فاصله گرفتن از هم

And wonder at loves sweet ache

و شگفت زده شو از درد زیبای عشق

And the wild beat of my heart

و ضربان خارج از کنترل قلب من

 

Oh, rhapsody tearing me apart

آه. رپسودی من رو داره تیکه تیکه میکنه.

رپسودی یه حس خیلی عمیقه که نمیدونم چی ترجمش باید کرد. یعنی این حسی که دارم تجربه میکنم داره قلبم رو پاره پاره میکنه.

کل آهنگ یه طرف طرز گفتن این مصراع یه طرف

 

البته یه چیز دیگه هم برای دختره مونده

یه عروسک.

 

 

And I dreamed I was saying goodbye to my child

تو رویام یا تو خوابم دیدم که داشتم از بچه ام خداحافظی میکردم

که یعنی نتونسته از بچه اش خداحافظی کنه و انقدر فکرش مشغول اینه که خوابش رو دیده

She was taking a last look at the sea

اون داشت آخرین نگاه رو به دریا میکرد.

 

 

مهاجر ها و پناهنده ها خیلی وقتا از مسیر دریایی میان. خیلی وقتا هم پیش میاد که قایق ها غرق میشن یا یه بلایی سرشون میاد.

راجر واترز تو اون یکی آهنگ هم یه تیکه داشت که شروع میکنه Rant میکنه. یعنی میخواد یه چیزی رو بگه و از روی کینه یا ناراحتی از چیزی شروع میکنه پشت هم حرف میزنه. که خیلی قشنگش میکنه.

 

 

Wading through dreams, up to our knees in warm ocean swells

  در آب های رویا وقتی پاهامون تا زانو توی موج های گرم اقیانوس بود

شعره دیگه نمیشه ترجمه اش کرد. حسش رو داره منتقل میکنه و رویا رو به اقیانوس تشبیه میکنه و همچنین یه اقیانوس هم بوده که برای رسیدن به رویا هاش اون رو پشت سر گذاشته ولی الان همه ی گذشته اش رو ازش گرفته و ...

 

While bathing belles, soft beneath

 

Hard bitten shells punch their iPhone

 

Erasing the numbers of redundant lovers

 

And search the horizon

واقعا نمیتونم ترجمه کنم ولی حسم اینه که 

داره این حس رو منتقل میکنه که در حالی که من این حس رو داشتم تجربه میکردم ازون طرف، در مقابل، یه سری ها هم هستن که خیلی سختی بهشون رسیده وقتی داشتن تو آیفون هاشون شماره های عاشق های تکراری رو پاک میکردن و اضافه میکردن و تو افق داشتن دنبال یه چیزی میگشتن. یه جوری داره نوع دغدغه ها رو بنظرم مقایسه میکنه که یه سری اینجوری، یه سری اونجوری

 

چون بیشتر کار این راجر واترز اینه که به سفید پوستا بدبختی های این مردم دیگه رو بفهمونه میاد ازین عنصر ها استفاده میکنه.

 

 

 

And you'll find my child

و بچه ام رو پیدا خواهی کرد

Down by the shore

بغل ساحل

Digging around for a chain or a bone

دنبال یه زنجیر یا یه تیکه استخوان یا 

Searching the sand for a relic washed up by the sea

با گشتن شن ها برای یه تیکه چیز که دریا اوردش کنار ساحل

که نشون میده که جستجوش برای پیدا کردن یه چیز جزیی از بچه اش به پیدا کردن اون عروسکه رسیده. حتی به یه زنجیر یا یه استخوان هم راضی بود که ازش خداحافظی کنه.

The last refugee

آخرین پناهنده