پایانی بر یک رویا

سلام

 

بر چه گذشتیم و از چه سر در آوردیم، نمیدانم

آنچه در گوشمان خواندند یا آنچه پروردگارمان ز ما خواست فرق داشت

رویای گذشته و شکوفه ی آینده

از چه سر در می آورم خدا میداند

گویی پاکی ذهن کودکانه ی گناه آلود بچگی

با توبه و بخشش از خدا آشیان نیافت

سر گذشت پرواز دلم از خرابه ی جان

ساختن پلی برای گذشتتگان شد

که میبینند و خواهند دید که چرا نشمرده ایم

روزهای مانده تا قیامت را

خروشان و اندوهگین زیارت دل کرده ایم

یا من هو غالب و انا مغلوب

تا فرم بگیریم و در قالب او شویم

آن شکل دهنده ی روح آفریننده من را

سخت به جان آمدیم و لحظه ها گم شد

تا کنده شود پوسته ی آنچه بدرود گفتیم با نگاه به بالا

صافی به جانم زد و روزها است که می آید

گاهی ز خود میپرسم به کجا میرود این کاروان

شاید گناه گذشتگان این بود که از خدا خواستند

قضاوت کند و برپا کند جهنم را برای بد کاران

میدانم که وقتی خدا آید،

نصف رویم سیاه خواهد بود و نصف دیگر رویی که در آن

سوختن و حس کردن آتش، سفید کرده است بخشی از موهایم را

آنروز دیدنیست و لحظه شماری میکنم

تا ببینم نقشه ی شمشیر قضاوت را

آیا برگردنم خواهد زد یا بر شانه ام خواهد نشست

فاصله ای است کم اما نشان میدهد گذر زمانم را

اثر انگشت

 

سلام

 

از شمعی که روی میزم بود قطره های پارافین روی میز ریخته بود و تکه ای که سرد شده بود را کندم.

سمتی که به میز چسبیده بود لایه لایه سرد شده بود و اثری مانند اثر انگشت بر سطح آن شکل گرفته بود.

با خودم گفتم که شاید نشان از این است که اثر انگشتان دست من،

از شمعی که خالق برای روشن کردن اتاقش روشن کرده بود،

شکل گرفت

زیبایی آن در این است که خالق، نیازی به دخالت در جزییات ندارد

در چهارچوبی که خلق کرده خودش را ابراز میکند و باقی ماجرا، 

با جادوی زیبایی آفرین آفریده اش شکل میگیرد.

و هر کدام از آفریده ها، برای خود یکتا میشوند

توصیف زمان

سلام

 

آیا به آن فکر نمیکنی؟ 

چرا که نه، مگر میشود که به آن فکر نکرد،

موضوع گفتگو آن نیست، موضوع گفتنگو میتواند آن باشد ولی آن یک نقطه ی فوکس فکر است
حول آن بینهایت لایه تعریف میشود و آن بینهایت ابراز را میسازند

ابراز یک انسان از خود است که به بودن آن معنی میدهد

چیزی برای نگه داشتن نیست، چیزی برای دنبال کردن نیست

لحظه ای که در آن زندگی میکنیم و خود را بروز میدهیم است که زندگی و بودن ما را تعریف میکند

دنیای درونمون و بیرونمان،

مقایسه ای که باید با بیرون کنیم و خود را بسنجیم

یا مقایسه ای که عناصر بیرون باید بشوند تا احساس بهتری داشته باشیم،

در نهایت تنها زمانی ارزش دارند که به نقاشی تابلوی گفتگو بپردازند

و برای چشم خود و دیگران، صحنه ای آفرینش کنند

صحنه ای که در آن، آنچه برون و درون انسان است به بیرون بروز پیدا کند

و در لحظه ی حال، با قلم زمان نقاشی شوند

گاهی با قلم های ضخیم تر و کلی تر

و گاهی با قلم های نازک تر و با ظرافت و دقت بیشتر

صحنه را در پیش چشمان آفرینش کند

و برای انسان جنبه ای از خدا بودن که آفرینش پیش چشمان خود است را نمایش دهد

مرز باریک بین خواستن و مقاومت کردن

بین جبر و اختیار

بین به حضور رساندن آنچه پنهان است

و به رو آوردن واقعیت 

تا با خودمان یکسو شویم 

و بودن را بر خود بپذیریم.

در آینه خود را ببینیم و آنچه هست را بر نبود ترجیح دهیم

از او متنفر شویم و به او عشق بورزیم

چون تنها کسی که همیشه با ماست ولی هیچ وقت رو در روی ما قرار نمیگیرد 

کسی است که با جادوی آینه بر ما ظاهر میشود

او خود ماست و میخواهد که او را بشناسیم.

حدفاصل

سلام

 

ایام 25-30 سالگی را سعی میکنم دریابم

کودکی مدت زیادی طول کشید

فرق این دوران با کودکی این است که زندگی به شکل گذشته دیکته شده نیست

زندگی در روابط با انسان ها بر دریایی سوار است و هر عملی عکس العملی در این فضای سیال دارد

انرژی و حال خوب باید کسب شود، به مانند کشیدن آب از چاه

وقتی حال خوب نباشد، تصمیم ها بدتر و بدتر میشوند 

تمام عادت ها شبیه مشتی ماسه در کف دست هستند و با گذر زمان و باد از دست میروند

انسان های مختلف نقش های مختلف دارند و نقش ما در میان آنها تعیین میشود

و حسابمان با نقشمان از درون باید صاف باشد 

در قرض به خود بودن نیاز به دروغ دارد و برای دروغ نگفتن باید رو راستی پیشه کرد

و جریان زندگی از انسانی که در مقابل این جریان مقاومت میکند نمیگذرد

فشار پشت سنگ جمع میشود و بیشتر و بیشتر میشود تا جایی که رها شود

زندگی کلاس یادگیری درس است و نمیشود از درس های گذشته و پاس نشده فرار کرد

میشود درس ها را به گوشه ای گذاشت و روی هزاران چیز دیگر با دقت بسیار تمرکز کرد

ولی جایی میرسد که برای فارغ التحصیلی، اگر خیلی دیر نشده باشد، باید بازگشت و 

آنچه پشت گوش انداخته شده بود را گذراند

وگرنه، برای کسی که میخواهد پیش رود، این بزرگترین عذاب میشود

و گره ای میشود به لنگری که رسوب ایام آن را به عمق دریا بافته

و برای ساده ای که بسیار راحت تر میتوانست از آن گذر کند

باید هزینه و وقت بسیار بگذراند.

درخشان

سلام

 

پیچک همیشه به استقامت چوبی که در گلدان بود غبطه میخورد

چوبی که تیغه‌ی مقایسه‌ی درستی یا اشتباه بودن مسیر رشدش بود.

پیچک هرچقدر گردید و گردید برای چوب همچنان نرم بود

گویی که از همان ابتدا چوب شدن کارش نبود،

کار پیچک این نبود که تکیه‌گاه شود،

او برای پیچیدن آفریده شده بود،

مدت‌ها باغبان منتظر سخت شدن پیچک ماند،

پیچکم، کار تو تکیه کردن است، به خود سخت نگیر،

آفرینش تو لطیف بوده و از تو انتظار سخت گیری نیست،

زیبایی تو در پیچش تو در وجود آن کسی است که به آن تکیه کردی،

نه تو قرار است مثل چوب سخت در زمین فرو روی و بر تو تکیه شود،

و نه چوب میتواند مانند تو آزادانه به هر شکلی که میخواهد بپیچد،

تو و چوب دو گونه‌ی متفاوت از وجود آفریدگارتان هستید،

و آنکه شما را آفریده است، کاستی تو را در وجود دیگری قرار داده،

تا زیبا شوید،

تا قدرت و لطافت خود را در کنار هم ببینید،

و هر کدام تلفظ صفتی از خودش شوند،

از خود بیشتر از آنچه هستی طلب نکن،

بالا برو و بپیچ، بزرگ شو،

شاید دیدی پیچش تو به جایی رسید که برای باغبان انگور آوردی،

تا آب میوه ی تو را بنوشد،

و ببیند که تو را همانگونه که هستی دوست دارد.

خواب اعتراض

سلام 

با خودم این چند وقت همش میگفتم که جریان اعتراضات تو ایران اینجوری به راه هست و چند وقت بعد توی پست های وبلاگت هیچ اثری ازشون نیست.

و درسته که توی میتینگ های آنلاینی بودم که صحبت های بقیه رو شنیده ام و یا در جمع دوستان در موردش صحبت کردیم ولی میخواستم چیز نزدیک به حس تری باشه که ازش در وبلاگ بنویسم

 که امشب ( چون هنوز صبح نشده حدود ۵:۳۰ هست) خواب جالبی دیدم

خواب دیدم در خیابانی شبیه انقلاب کنار خیابان و بر یک نیمکت نشسته بودم. دو نفر دیگر همراه من بودند. ناگهان یک سرباز با اسلحه ای که به سمت مردم نشانه میگرفت از خیابان گذر کرد. 

دوستانم واکنشی نشان ندادند و من دو دستم را تا شانه هایم به نشانه ی تسلیم بالا بردم که اسلحه را نشانه نگیرد.

در خواب متوجه بودم که اولین باری است که بعد مدت ها درگیری مردم درگیر این جریان میشوم.

ناگهان سرباز جلو آمد و گفت این به چه معنی است؟

گویی که این یکی از نشانه هایی بوده که معترضان استفاده میکردند و من به اشتباه از خود بروز دادم.

با لوله ی اسلحه به سمت صورتم پرسید

طرفدار کی هستی؟

گفتم راستی هستم

گفت یعنی چی؟ با خشونت

برای من جالب بود که در زمان استرس گفتم I am sorry انگار که برای امنیت به انگلیسی ناخودآگاه رجوع کردم

خودم را تحت کنترل گرفتم و گفتم که سید علی خامنه ای را دوست داشتم ولی همیشه به باز بودن فکر جناح چپ غبطه میخوردم.

....

خوابم به صورت سیاسی مشکل داشت ولی بعد که با خودم بیشتر فکر کردم دیدم و کنار فکر های دنیای واقعیم گذاشتم

نظرم این هست که جناح چپ توی خوابم جناح آشوب گر و تخریب گر و بدون برنامه ریزی شبیه شبکه من و تو هست تا جناح چپ اصلاح طلب. چون در ایران دو بال اصول گرا و اصلاح طلب در واقع شدیدا نزدیک به هم هستند و با هم هیچ تفاوتی ندارند در مقایسه با دوقطبی لیبرال و دموکرات یا محافظه کار و لیبرال.

اصول لازمه ی ساختار یافتن یک جامعه است و تخریب و باز سازی، اگر همراه هنر باشد میتواند باعث اصلاح جامعه شود و در جامعه جهانی به کشور ارزش دهد

که جایی مثل شبکه ی‌ من و تو ثابت کرده که هیچ هنری ندارد و نتوانسته ذر این همه سال، یک ساختار جایگزین مانند سریال friends برای ایرانیان تشنه به فرهنگ جدید به ارمغان بیاورد.

و این عدم آبیاری فرهنگی و خشک شدن فرهنگ پیشین باعث بی ثباتی فرهنگی شده تا جایی که سیستم به فرهنگ جدید به قدری احساس نیاز میکند که حاضر است زمان و انرژی زیادی مصرف کند.

ولی این عدم حضور ساختار فرهنگی جدید باعث میشود که به جای ظهور یک جریان فکری و هنری جدید، آشوب فیزیکی بوجود بیاید و همانند هزاران سال قبل تاریخ، با خون نوشته شود به جای قلم رنگ.

 

داستان ما داستان انقلاب اسلامی و زمان شاه نیست

داستان ما داستان سرکوب فرهنگی است که سال های سال است همراه این خاک و بوم بوده.

ما نمیدانیم که هنر برای چه است.

هنر را تلف کردن وقت میبینیم و چیز زیبایی برای لذت بردن.

ما زندگی را برای لذت میبینیم. مردم ایران از مردم خیلی کشور های دیگر بیشتر لذت میبرند.

و این ناشی از خود بهشتی پندار بودن اسلامی است که درونمان نهادینه شده.

طرز فکری که باعث شده فکر کنیم که میتوانیم جهنم را عقب بیندازیم تا مرگ و بعد از مرگ هم در بهشت باشیم

در حالی که دنیا دار مکافات است. دنیا جایی است که ما باید عذاب خود را یا انتخاب کنیم یا این که به قدری جمع میشود که شبیه یک جوش چرکین زشت بزرگ میشود و تخلیه اش با درد بسیار همراه خواهد بود

هنر ابزار عذاب است. هنر ابزار سوزاندن روح از سیاهی هاست.

هنر ابزار تراشیدن معنی از زندگی است. زندگی ای که به دروغ فکر میکنیم در انتظار دادن بهشت به ماست. 

هنر ابزار ساختن پوسته ای زیرین برای ماست که وقتی به واسطه ی گذر زمان میخواهیم پوسته ی خود را بیندازیم، چیزی برای جایگزینی داشته باشیم نه که گوشت و رگ هایمان به سرمای بیرون لخت شود.

خیلی دیر شده است.

خیلی دیر شده است و هنوز که هنوزه هنر ساختار یافته ای نداریم. هنر مانند مسکنی برای درد های زندگیمان است نه راه حل. 

هنر اکنون برای سوزاندن وقت هاییست که اگر به تنهایی صرف میکردیم وجودمان را میسوزاند.

هنر برای زنده کردن نوستالژی های گذشته است برای ما تا بزرگسالی را فراموش کنیم

هنر برای نشان دادن کشته شدن انسان ها در جنگ بسیار دوری است تا احساس قهرمانی کنیم

همر برای این است که پوچی درونمان را پر کنیم و بگوییم ما هم چیزی داریم برای ارائه

و در عمق، همچنان از زندگی راضی نباشیم و درد های خود را به دیگران منتقل کنیم و فرشته ی عذابشان باشیم.

 

 

کوچک

 

سلام

 

بعضی وقت ها به این IC ها نگاه میکنم و به این فکر میکنم که چقدر فکر بشر در طول زمان میتونه کاری شبیه معجزه کنه

کاری مانند این که جلوی رویمان است. تبدیل خاک به مکعب های خاکستری ای که آفریده ی دست بشر هستند 

مکعب های خاکستری ای که با بینهایت ظرافت در تعداد نزدیک به بینهایت ساخته میشوند

بازی بین کنترل و اعتماد به قانون عالم

بازی تبدیل فکر به مساحت بزرگ و کوچک کردن آن در ابعاد نوک قلم

دیدن تبلور فکر خالق در ذهن هزاران نفر که از هم گسسته هستند ولی با کار کردن با هم میتوانند

کاری نزدیک به نشدنی را انجام دهند

جایی که ظرافت اتم به اتم در یک طرح لحاظ میشود

جایی که در آن ماده به مفهوم انتزاعی و فکری تبدیل میشود

و به آن فکر میشود و نتیجه ی فکر تصمیمی میشود و به ماده اعمال میشود

جریان تلاش هزاران هزار فکر که هزاران دستگاه آفریده ی بشر را هدایت میکنند

دستگاه هایی که از چکیده ی ذهن ده ها هزار نفر انسان دیگر ساخته شده اند

از علمی که نتیجه ی ساعت های بیشمار تفکر و برهم کنش گفتار افراد بوده

و از سر سپردن انسان به یادگیری آنچه از آن به وجود آمده

نتیجه ی این وقف زندگی انسانی، کیمیای خاک به مدار های مجتمع است

گویی که دردانه ی فکر نسل بشر تا به اکنون است

دیدن آن مرا به فکر فرو میبرد

که چقدر زمان و توجه صرف آفرینش آن شده است

در خواب

سلام

 

بر سرم سنگینی میکند، آنچه در خواب دیدم

روی او را، روی آن کسی که دیدنش قلب من را گرفتار خود کرده

نجابتش را، سکوت و خشم مانند آتش در دستانش را،

جذابیت شخصیتش را، اعتمادی که به خود داشت،

سینه ام پر شد از دیدارش،

درگیر شدم در حضور نفس گرمش،

خانه اش رو به دریا بود، 

خانه ای که دیوار های ضخیمش سر از خشکی بیرون زده بود و نمایی به دریا داشت

پنجره های شیشه ای بزرگ که فضای ذهن او را به من نشان دادند

ذهن مستحکم و باز او را که به آزادی مینگرد

دیوار های خاکستری بیرون خانه اش 

نشان از استحکام شکوهمند معماری ذهنش داشت، ذهنی نه سیاه و نه سفید

ذهنی که خود را محدود به هیچ چیزی نمیبیند

او را دیدم که مرا برای خود آفریده بود و از من میدانست

همه چیز مرا میدانست حتی میدانست در آشپزخانه ی خانه ای که در آن زندگی میکنم چه میگذرد

حال که مینویسم قدرتش مرا اسیر خود کرده است

قدرتی که از ذهنش می آید. از ارزشی که ذهنش برایش قائل است

از این که او معمار سیاره ای است که در آن زندگی میکنم

از این که زاویه ی دیدش به جهان خداگونه است

او نماینده ی آفریدگار، شاید خود آفریدگار بود

که در کنجی از آفرینش خود سکونت میکرد

و با مردم آشنا بود و با آنها معامله میکرد

که شاید تنها نباشد، شاید برای این که مشغول باشد

که چرا باید شخصی مانند او هیچ گاه تنها باشد

پارادوکسی است که جهانمان بر پایه آن ساخته شده است

او قادر متعال بود و هر چه میخواست در دستان او بود

او اندیشه گر حال و گذشته و آینده ی زمان بود

او کسی بود که بعد از مدت های زیاد، در حضورش دلم آرام گرفت

نمیدانم او با تنهایی چه میکند ولی تنهایی من را از من گرفت

دوست دارم بار دیگر ببینمش

 

 

نقص

سلام

 

یکی از ابعاد انسان بودن مواجهه با نقص به معنای عدم کمال، imperfection است.

نحوه ی برخورد با عدم کمال یکی از عوامل بسیار تاثیر گذار در اعتماد به نفس است.

هنر و تجربه ی ارائه ی خود، self expression صحنه ی روبرویی انسان با نقص خود 

صحنه ی برخورد صدای منتقد درونی با آنچه از درون میجوشد

و برخورد از دو قدرت که یکی نیاز به عشق دارد و کار یکی ابراز نفرت از عدم کمال است

کیفیت ابراز خود را مشخص میکند

این که شخص با خود چند-چند است

آیا نفرتش پیشی میگیرد یا قبول خود از خود چنان مستحکم است که در مقابل حمله ی منتقد می ایستد

در صحنه ی که دو سوی آن را آتش و مرز حرکت آن را به نازکی لحظه قرار داده اند

با کدامین اعتماد به نفس قدم بر میدارد و به چه چیزی ایمان دارد که حرکت قلم اش را 

تنظیم میکند

چه چیزی درون تخته سنگ مرمری پنهان شده بود که مجسمه ساز آن را از درون سنگ نجات داد

فکر. آگاهی.

تمرکز و تعادل قدرت تخریب گر و سازنده در زمان طولانی 

که حرکت دستان را تنظیم میکرد

یا دستان او بود که جهان اطراف را تنظیم میکرد

نمیدانم

آنچه میدانم این است که هنر در این است که انسان با خودش چگونه است

صدای درونش و بیرونش را چگونه هدایت میکند و با هم کنار می آید

تا آزاد شود

تا بال های روح خویش را مانند یک پروانه یا یک پرنده باز کند، اگر بالی داشته باشد
و یا مانند فرشته ای که بخاطر آگاهی خویش بر زمین سقوط کرد

بال های شکسته ی خود را که از عمل خویش سوزانده است، دوباره بدست آورد

و جریان زمان، مسیری برای او شد که دوباره پرواز کند

و به آفریدگار نشان دهد که میتوانست در مقابل چشم او بایستد 

و نماد آفریدن خود از هیچ شود

تا به او نشان دهد که چگونه میشد 

اگر خود را در آینه میدید

برای آفریدگاری که هیچ گاه صورت خود را ندیده است.

برای آفریدگاری که برای دیدن خود، به اون فهمیدن را نشان داد

و بال هایش را از او گرفت

تا معجزه ی فکر را در دوباره پر گرفتن او ببیند

زبان C

سلام

 

دو هفته ی اخیر دوبار فهمیدم که هنوز که هنوزه زبون C را کامل بلد نیستم.

 

float c[10];

float* ptr_1;

float* ptr_2;

ptr_1 = c;

ptr_2 = &c;

شاید تعجب داشته باشه، شاید هم نه. ولی ptr1 == ptr2 هست و برای اشاره به یک آرایه میشود از جفتشان استفاده کرد.

مورد دوم هم این هست که فکر میکردم دو structure رو نمیشود به همدیگر assign کرد و کمی درست است ولی نه الزاما. assign کردن دو structure شبیه memcpy میماند و در حالتی که در structure ها آرایه هایی با ابعاد متفاوت نباشند کاملا شدنی است.

 

بعد از این برای این که بار دیگر به خودم ثابت کنم که این زبان پایان بسیار دوری دارد، وارد Github شدم و کد زبان cpython را کمی مطالعه کردم تا به خود دیگر جرات ندهم که بگویم C میدانم.