نیروانا

 

سلام

 

یک راه نگاه کردن به واقعیت اینه که ماها هر کدوم تو دنیاهای موازی خودمون زندگی میکنیم و تو این ابر دنیاهای موازی، هرکدوم داریم دنیای خودمون رو به یک سمتی میبریم. همچنین تو زمان هایی که همدیگه رو میبینیم، دنیاهامون با هم برخورد میکنه. تو اون زمان ها دنیاهایی که هستیم تو اون لحظه روی هم منطبق هستن. به محض این که جدا بشیم از هم هر کسی برای خودش زندگی میکنه.

 

اینجوری یعنی ماها هر کدوم مرکز دنیایی هستیم که توش هستیم و تمام آدما و سیاره ها و ستاره ها دور ما دارن حرکت میکنن.

این که چه اتفاقی تو اون دنیا میفته، کاملا وابسته به اینه که خودمون چجوری فکر میکنیم. 

 

برای همینه که هرکسی مسئول کار های خودشه. چون هیچ چیزی بجز شما وجود نداره. شما مرکز جهان هستی.

 

برای همینه که عوض کردن بقیه معنایی نداره، بلکه بقیه صرفا برای این هستن که ماها درون خودمون رو بیشتر بشناسیم.

 

نقاط ضعفشون و بدی هاشون درون خودمون رو نشون میده و ناراحت شدن از اونا معنایی نداره.

 

برای همینه که وظیفه ی هر کسی میشه جلو بردن دنیای خودش و خدای خودش میشه.

 

----------

بنظرم این دنیا بهترین راه فکر کردن بوده. این که بشه ایده ای شبیه این زد، که وارد این دنیا شد و بهش فکر کرد، یکی از بهترین مدل هایی بوده که میشده نیاز فکر کردن خالق رو ارضا کنه. این که مرکز دنیا قرار بگیره و تنها راه شناختن خودش رو شناختن کل آفرینش بدونه بنظرم فوق العاده هوشمندانه بوده. و فکر کردن به داستان هایی که توش هستیم و اتفاق های زندگی تنها وظیفه ی ماها میشه.

و خالی کردن ذهنمون باعث میشه که درگیری ذهنمون با خودش کم بشه و پذیرای ایده هایی بشه که از بالا بر ذهنمون میشینن و میتونیم این پایین، محل تلاقی دنیا های موازی رو زیبا تر کنیم و از خودمون یه اثری به جا بزاریم. 

این اثر باعث میشه که آدم های دیگه بتونن نگاهی به طرز فکر ما بندازن و از اون ایده بگیرن برای دنیای خودشون.

 

خدا شدن یعنی فهمیدن فکر کردن. چون وسط یک "فکر" هستیم.

ایده

هدف و وسیله

سلام

 

یکی از واقعیت هایی که هست اینه که خدا بودن کار آسونی نیست. 

از یک طرف هر کاری که میخوای میتونی بکنی ولی از طرف دیگه تنهایی ناراحت کننده ای داره.

 

یعنی انقدر تنهاییش ناراحت کننده است که آفرینش یک دنیا و 13.8 میلیارد سال صبر کردن تا بتونه به شکل آدم از توی این سیاره در بیاد و تنها نبودن رو تجربه کنه رو توجیه میکنه.

رویای زیبای عشق رو تجربه کنه.

 

که موقتا تنها نبودن و درک شدن توسط بقیه رو حس کنه.

 

یکی از چیزایی که هر آدم خلاق و هنرمندی دوست داره اینه که یه نفر پیدا بشه که کارش رو بفهمه و ازش تعریف کنه. 

 

یکی از مشکلات خدا بودن اینه که هیچ کسی نیست که بتونه 90 میلیارد سال نوری پهنه ی کیهان رو تو ذهنش جا بده و بفهمه که چجوری عین یه ساعت داره کار میکنه.

 

ولی میتونه بیاد پایین و خودش رو کمی به نفهمی بزنه و به خواب بره و به آدم تبدیل بشه بلکه آدمای دیگه که خودش هستن بتونن کمی از کارش رو درک کنن.

 

کل ترسناک بودن بحث یگانگی اینه که واقعا تنهایی چیز سختیه. باعث میشه آدم فکر کنه و عجیب غریب بشه. بیشتر تو خودش فرو بره.

تو ابعاد دیگه x y z t رفتن چیزیه که تجربه اش خیلی مشخصه. مثلا از این جا تا سر کوچه رفتن مشخصه که چقدر طول میکشه و چه مسیری رو میریم. حتی اگه با سرعت های نزدیک سرعت نور هم بریم بازم میدونیم چقدر طول میکشه. منظورم اینه که تهش رو در اوردیم ولی تو خود رفتن رو چی؟ اصلا توی ذهن خود آدم کجاست؟ با چه موجوداتی روبرو میشی وقتی تو خودت میری؟ آیا تاریکی مطلق هست یا یه دنیا اندازه ی همین دنیایی که توش هستیم توشه؟ 

 

که یه نمونه از این که تو خود رفتن چه حسی داره رو الان داریم تجربه میکنیم. انقدر یادمون رفته خدا هستیم که نشستیم داریم وبلاگ مینویسیم و حس میکنیم داریم میفهمیم که چی کار کردیم و هدفمون از این خلقت چی بوده؟ همین که توش هستیم رویای خدا بودنه! ماها خدای به خواب رفته هستیم. چون چیزی به جز خدا وجود نداره. خدا موجودی یگانه و غیر قابل فهم هست و نمیتونیم درکش کنیم. همین که هستیم رو اگه بفهمیم بسه ولی فهمش خیلی سخته.

سیمولیشن

سلام

 

دیروز داشتم با همکارم سر یه موضوعی حرف میزدم که گفتم شاید جالب باشه بنویسمش اینجا.

 

توی شرکت قبلی ای که توش کار میکردم یه همسایه داشتم که خودش رو هیچ وقت ندیدم. 

ایشون اسمش انتوآن بود و موس پدش، عکس یه شیر نر بود. 

بنیان گذار شرکتی که توش کار میکردم بود.

یه خانم خیلی زیبا داشت و دوتا بچه باهوش.

آدم خیلی کاریزماتیک و باهوشی بوده. چهره ی شرکت بوده و تو سایتای خبری اسم و عکسش بوده.

منتها تو اون مدتی که من بودم دو تا گلدون فقط رو میزش بود.

که فکر میکنم سال 2017 خودکشی میکنه.

 

داشتم به همکارم میگفتم که عجب شبیه سازی زیباییه که توش هستیم.

که فکر کردن به پیدا کردن جواب حقیقی مساله ای که توشیم، نتیجه اش مرگ میشه.

 

خیلی وقتا آدما دنبال فنا ناپذیری هستن ولی به قول ترنس مککنا اگه نمیری You missed the point!!! هدف رو گم کردی.

 

که زیباییش به اینه که به زندگی معنی میده. وقتی که وجود داشتن به این شکل رو بهمون هدیه داده، تنها چیزی که داریم جونمون هست. اگه بخوایم واقعا به جواب قضیه برسیم باید برگردیم به جایی که قبل این دنیا توش بودیم. وضعیتی که به لحاظ ادراکی داشتیم. و قشنگی جواب سوال اینه که خیلی واقعیه. روبرو شدن با مرگ واقعی ترین کاری هست که یه نفر میتونه بکنه و تنها جوابیه که این معادله میتونه داشته باشه. 

 

یعنی زندگی عین یه ظرف رنگ میشه که بهمون داده شده که یه تابلو رو نقاشی کنیم و اگه نقاشیمون تموم شد و به همه ی هدف ها رسیدیم و به قول Lana Del Rey زندگیمون رو تبدیل به Art کردیم، دیگه تنها چیزی که میمونه که کاملش کنیم اینه که ظرف رنگ رو بندازیم دور و از تابلو لذت ببریم. 

 

این آدمم آدم فوق العاده باهوشی بوده و اینجور آدما دقیقا مصداق تایید این موضوع هستن که اگه همچین آدمی معادله رو حل کرده و زندگی این دنیاش رو چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ اجتماعی به حداکثر بهره وری رسونده، براش این سوال مطرح شده که معنای پشت این قضیه چیه؟ و معنا رو تو مرگ پیدا کرده. Death is the Road to Awe که از فیلم The Fountain هست و قبلا راجع بهش کمی نوشتم.

 

دارم فکر میکنم شاید بهتر باشه آدم از این جور داستان ها درس بگیره که هدفش، نقاشی کردن یه تابلوی نقاشی باشه که به این زودیا تموم نشه و بعدش له له بزنه برای رسیدن به هدف اصلی. حتی برای دورانی که به روغن سوزی میفته بدنش هم برنامه داشته باشه چون از یه جایی ببعد واقعیت میگه که این بدن کاراییش رو قراره از دست بده. یه جوری معادله رو حل کنه که سر زمان درستش، با مرگ دیدار کنه و تمام مزه های این زندگی رو تو همه ی دوران هاش به شکل درستی چشیده باشه.

 

خیلی جالبه. انتظار داشتیم نتیجه اش چی بشه؟ اصلا چند تا چیز هست که میتونه جواب معادله ی دنیا باشه؟ یه پاکت شیر؟ یه مقدار جواهر؟ یه خونه؟ عشق؟ نفرت؟ اینا همشون زیر مجموعه اند. بزرگترین چیزی که به سمتش میریم مرگه و اگه تو تصمیم هامون همیشه این جواب معادله رو داشته باشیم، به قول اهل ریاضی معادله رو با این شرایط مرزی حل کنیم که تهش مرگه، جواب همه چیز پیدا میشه و تو هر لحظه زندگی به این فکر میکنیم که تو لحظه ی مرگ آیا از این تصمیم راضی بودیم یا نه؟ دوست داریم این تصمیم بخشی از این صحنه از زندگی باشه؟ 

 

قشنگه زندگی.

نیاز به نوشتن

سلام

یکی از مشکلات نوشتن پیدا کردن موضوع نوشتنه.

مثل این که دل آدم گرفته باشه ولی ندونه و نتونه چجکبقرحتقحبحبححبحبحبحبنبنفنقننثنینزنزنزحزخبحب حبحبنبنرک نبنرنن  ننبننقن ن نقنقنن رننقنقنحر۸ ح ۸ق۸رجج جقجرجن نقنبن ننینرنرننن ن نیننبنرن ن نبنبنقنب زییایی نوشتن در نوشتنه و هر کسی بنویسه درکش میکنه همون طور که زیبایی بودن در بودنه و کسایی که باشن میتونن زیبایی بودن رو درک کنن و بفهمن فرقی بین دری وری نوشتن و کلمات موزون نوشتن نیست. هدف نوشته هدف خالی کردن این ماشین در هم پیچیده کلماته که هر چند وقت یه بار نیاز به تولید یه سری جمله ی جدید داره و همین تیتیتثنثنسمسممرم نینیننثنر نقنبنرنیکک نیننبرکت  ننبنبنن ن ن نبنقنقننرحببجچقچیچتردت خ خرحقننقکرکر نوشتن ها هم نوشتنه و واقعا مهم نیست که چی مینویسم. همین که هستم خوبه همین که مینویسم خوبه و دارم تلاشم رو برای احیای هدف گم شده ی خالقم تو پیدا کردن خودم انجام میدم. خالقی که خودش از جنس آشوبه و خودش از جنس بی نظمی و نظم نهادینه شده در بی نظمیه. از جنس پیدا کردن معنی در بی معنایی هست و ماها اصلا درکش نمیکنیم که چه هدفی داره. چون هدفش رو از همین چیزای منظم روبرومون درک میکنیم. دنیای ما خیلی منظمه و بیش از حد منظمه. برای درک کردن فضای زندگی خالق کافیه به رویا هامون رجوع کنیم و جهانی از فکر های شناور که هر لحظه به هر چیزی میتونن تبدیل بشن رو با دنیایی که توش هستیم مقایسه کنیم و بدونیم فضایی که خالق توش هست بشدت بی نظم تر از بی نظمی قابل تصور ماست. و هنرش در حضور در بی نظمیه. 

همینه که ایتستثنمسمثپ پیپیپپرپر نوشتن با نوشتن فرقی نداره چون در هر صورت هیچ چیزی نمیتونه حامل منظور خالق باشه

دلیلش هم اینه که دنبال چرایی قضیه میگردیم. چون چرایی ای وجود نداره. همینه که هست. اگه میتونیم قبول کنیم که هیچ چیزی واقعا دلیلی نداره وجود داشته باشه شاید کمی کوتاه بیایم از نفس متکبر خودمون و سر جلوی خالق تعظیم کنیم.

هیچ دلیلی وجود نداره یعنی صرفا بخاطر این که میتونستم اومدم این دنیا رو ساختم و تو این بدن خودم رو گم کردم که از آفربنش و بودن تو دنیایی که خودم آفریدم لذت ببرم. اگه نمیتونم لذت ببرم هنوز تو جریان آزاد کردن خودم از قفل هایی هستم که خودم روی ذهن خودم زدم.

گشتن تو خودم باعث میشه قفل ها رو کم کم پیدا کنم و دنیای اطرافم آینه ی درونم هست. اگه درونم رو درست کنم بیرون درست میشه. ولی در نهایت هم هیچ چیزی مهم نیست چون همش هنر خودمه. به هیچ کسی هیچ ربطی نداره که چی میشه چون این منم که هستم. همه ی دنیای اطرافمم من هست و این نهایت جنونه و مجنون شدن همین معنی رو داره. هر چقدر هم عجیب بنظر میرسه ولی چیزی که اظهر من الشمسه و چیز قابل مقایسه ای باهاش نیست رو کاریش نمیشه کرد. فقط هر کسی تسلیم تر باشه و بیشتر سر خم کنه به خواست دنیا برنده تره و خواست دنیا چیزای بدیهی نیست. خیلی وقتا پیچیده و سخت میشه.

ساعت مکانیکی

سلام

 

همون طور که احتمالا بدونید ساعت های مچی چند دسته هستن.

 

مکانیکی: که یک فنر درونشون هست و باید هر چند ساعت یه بار فنر رو شارژ کرد و ساعت رو تنظیم کرد که به کارش ادامه بده

اتوماتیک: که یک مکانیزمی درونشون هست که با حرکت مچ فنر رو شارژ میکنه و برای همین اگه دستتون باشه و حرکت کنید کارش رو ادامه میده

کوارتز: که با یک کریستال کوارتز و باتری کار میکنه و بسیار دقیق هست و ارزون تر در میاد.

 

حالا سوال اینه که چرا وقتی ساعت باتری ای وجود داره کسی باید ساعت مکانیکی یا اتوماتیک دست کنه؟ 

 

سوالی که من میپرسم اینه که آیا واقعا الان کسی نیاز داره ساعت دست کنه تا زمان رو داشته باشه؟ نه همه گوشی داریم.

 

 

نکته اینه که ساعت مکانیکی یک اثر هنری مهندسی هست. این که ماها تونستیم فلز ها رو انقدر دقیق شکل بدیم و تو یک فضای کوچیک جا کنیم و پولیش کنیم و برای این که اصطکاک بین چرخدنده ها و محل اتصالشون (برینگ ها) کم بشه جواهر ها رو شکل بدیم تا مناسب این اثر هنری بشن.

 

خیلی وقتا ساعت ها بخاطر پیچیدگیشون(complication هاشون) گرون تر میشن. یعنی صرفا بخاطر این که میتونسته طراح سیستم رو پیچیده تر کنه اومده اونو پیچیده تر ساخته. یعنی پیچیدگی بخاطر پیچیدگی. جایی که مهندسی دیگه هدفش بهینه کردن قیمت نبوده. مهندسی بخاطر مهندسی بوده صرفا. که بنظرم زیباش میکنه. که طراح نشون بده چه کاری میتونه انجام بده. و هر کسی ممکنه اون ساعت رو بگیره دستش کنه. بعضیا بخاطر اسم برند و این که نشون بدن جیب بزرگتری دارن صرفا برن و یه چیزی رو تهیه کنن ولی کسی که سر در بیاره بخاطر هنری که درونش هست درکش میکنه تا حدی که بتونه درکش کنه.

 

و اینا رو گفتم که بگم این جور طرز فکر، طرز فکر خالق هست. 

 

صرفا بخاطر این که میتونسته این دنیا رو انقدر پیچیده آفرینش کنه آفریدتش. بنظرم آدمای زیادی نیستن که دوست داشته باشن به پیچیدگی های خلقت و چرخدنده های پشت این عالم نگاهی بندازن و صرفا از بودن توش لذت میبرن اگه ببرن.

بعضیا مثل فیزیک دان ها عقربه های ساعت رو مشاهده میکنن و فرمول حرکتشون رو در میارن ولی هیچ وقت پا به پشت صفحه ساعت نمیزارن تا ببینن چه خبره چون توانایی فهمش رو ندارن.

 

اون هم با ارزشه برای خودش ولی عمق کار خالق دیدن به هم پیوستگی تک تک اجزاء عالم و پیچیدگی اندر پیچیدگی عالم هستی و اوج هنر خالق که ساختن خودش در قالب آدم روی آفرینش خودش هسته. که بتونه دوباره در آفرینش خودش آفرینش کنه و حتی بیشتر از پیش با خودش حال کنه. صرفا بخاطر این که میتونسته و کسی هم نمیتونسته جلوش رو بگیره. به این میگن اقتدار. داشتن قدرتی که بتونی کاری کنی که هیچ کسی نتونه حتی کامنتی بده بجز مدح آفرینشت.

 

و سوال اینه که چقدر میتونی عمق این اثر هنری رو درک کنی؟ و چقدر توش میخوای عمیق بشی. جرات مواجهه با خالقی که براش هیچ حدی وجود نداره رو داری؟ جرات فهمیدن رو داری؟ و فکر میکنی وقتی که بفهمی میتونی تحملش کنی؟ متوجه هستی که یکی دیگه از تکینگی های این عالم خوار شدن مخلوق در مقابل خالقه؟ که یعنی تو مواجهه باهاش تو همیشه قراره کم بیاری و خوار بشی. به شکل های مختلف قراره مغلوب خالق بشی. هر چقدر هم تلاش کنی همینه. جرات مواجه شدن با فرای فهم خودت رو داری و متوجه هستی که تجربه ی فرای خودت رو نمیتونی تحمل کنی؟ متوجه بشی که جای تو همین پایینه و اجازه نداری مدت زیادی بودن در فرکانس های بالاتر رو تجربه کنی چون نمیفهمی. برات قابل فهم نیست بودن تو جایی که از جنس فکر سیاله در مقابل دنیایی که توش هستیم و همه چیز منظم و چگاله. 

 

همینه که "بودن" خیلی پیچیده و ترسناکه. نشناختن جایی که تحملش رو داریم تجربه ی مغلوب شدن رو به دنبال داره.

 

و دلم نمیخواد حتی فکر کنم کسایی که فکر میکنن میفهمن خالق چه برنامه ای داشته تو چه عذابی هستن. عذاب تکبر در مقابل فکر خالق. 

 

 

تعریف

سلام

 

نمیشه بریم و از متن های قدیمی که دین هامون رو شکل میدن ایراد پیدا کنیم و بگیم برای همین خدایی وجود نداره.

کلا نمیشه هیچ جوره نتیجه بگیریم که یه موجود بزرگتر که به ما احاطه داره و جزیی ازش هستیم وجود نداره. یعنی منطقی نگاه کنیم وقتی تو یه چیزی هستیم نمیتونیم بگیم نیست.

 

هر کاری میخوایم بکنیم، بکنیم. ولی در نهایت باید بودن رو توجیه کنیم. که چی شد که هستیم. و اگر هستیم جزوی از چی هستیم؟ و اون چیز بزرگتر محدوده یا نامحدود؟ 

 

حتی جواب اونو اگه پیدا کنیم، مثلا با نگاه کردن به دور دست ها و پهنه ی گیتی و دیدن گذشته کیهان نتیجه بگیریم که 13.8 میلیارد ساله که اینجاست و قطرشم 90 میلیارد سال نوریه، باز کمکی نمیکنه.

باید بتونیم جواب بدیم اون جزوی از چی هست؟ و چرا هست؟ و اصلا یعنی چی که هست!؟

 

خود کلمه ی بودن یکی از وحشتناک ترین و عجیب غریب ترین چیزاییه که میشه بهش فکر کرد. 

 

یعنی چی که هستیم؟ این که داریم خودمون رو میبینیم و هر روز بیدار میشیم و تو یه فضای محدود (بزرگ ولی محدود) گیر افتادیم یعنی چی؟ قبلش چی بوده و بعدش چی میشه؟

 

و سوال پیش میاد که اگه یه موجودی بینهایت بزرگ باشه. یعنی کل گیتی رو در بر بگیره و حتی multiverse رو در بر بگیره. یعنی بینهایت دنیای دیگه رو هم در بر بگیره چرا  باید این کارو کنه؟

 

دلیلش اینه که تنها کاری که میتونه بکنه همینه. همینه که بشینه و آفرینش کنه و خودش رو در خواب گم شدن در آفرینش خودش فرو ببره و خودش رو مشغول به انجام یه زندگی کنه. به صورت یه شخص زندگی اینجا رو تجربه کنه. به شکل یه گونه زندگی کنه. ممکنه تو یه سیاره یا یه دنیا با فیزیک متفاوت دوست داشته باشه وجود داشته باشه.

این تنها کاریه که معنی داره که انجام بده. همین که از تو این چشما و دست ها تو وبلاگ بنویسه است که بودنش رو ارضا میکنه و از تنهایی خودش فرار میکنه. 

 

خدا بودن، پیدا کردن یه موجود گنده و ریشو نیست. خدا بودن دانلود کردن یه سری کتاب تو سر یه سری آدم و بازی کردن باهاشون نیست. خدا بودن همین انسان بودنه. خدا بودن پیدا کردن خودمه. خدا بودن فهمیدن اینه که منم که این دنیا رو آفریدم و من مرکز این دنیا هستم و خودمو اینجا گیر انداختم که حس کنم تنها نیستم. خدا بودن تجربه ی این زندگی چند ده ساله اینجاست و باید یه جوری ازش لذت برد. 

چون هدف سرگرمی من بوده. هدف غرق شدن تو آفرینش خودم بوده. 

خدا بودن یک وضعیت فکری هست که هر انسانی توانایی دسترسی بهش رو داره اگه بخواد. البته برای رسیدن به اون وضعیت فکری باید خودش رو از دست خودش نجات بده و احساس دوگانگی اش (جدا بودنش از بقیه ی هستی) رو در خودش حل کنه و متوجه بشه که هرچیزی که هست خودشه و هر چیزی در دنیای بیرونش میگذره بازتاب خودشه. اتم به اتم بازتاب خودشه. باید بفهمه هدف همین تجربه ی زندگیه و نه داشتن چیز اضافه ای. اونجاست که داستان خودش رو پیدا میکنه و تو مسیر خودش بودن قرار میگیره. اون موقع هر نفسی که بکشه پرستش خودشه و به بیشتر بودنش و بیشتر فهمیدنش می انجامه. 

 

کلا قضیه اینه که خدایی نیست. منی هم نیست. من همینم که هست. همین که همه چیز وجود داره یعنی من هستم و همین که من هستم هست که همه چیز رو به وجود اوردم. 

حتی یه جورای خاصی میشه تجربه ی Nothingness رو کرد. که آدم متوجه میشه هیچ چیزی در واقع وجود نداره. وجود نداشتن هیچ چیز دقیقا معنیش همینه که توش هستیم.

 

اگه آسون بود N هزار سال طول نمیکشید متوجهش بشیم.

پذیرفتن

سلام

 

این طور که فهمیدم

خدا تنها درخواستش از آدم این بود که

میشه منو همینجوری که هستم بپذیری؟

 

معنیش برای من این میشه که

میشه انقدر قضاوتم نکنی؟ میشه انقدر خوب و بد نکنی؟

میشه باهام کنار بیای و اتفاقایی که سرت میارم رو برای رشد خودت بدونی؟

میشه تحملم کنی چون صاحبت هستم و خالقت هستم و میدونم باید چی کار کنم باهات.

میشه سرتو خم کنی و توجه کنی به چیزی که جلوت گذاشتم چون همه اش رو برای تو آفریدم.

میشه توجه کنی؟ میشه توجه کنی؟ میشه فکر کنی؟

میشه از من بپذیری که باید عذابت بدم بعضی وقتا. عذابت بدم که یاد بگیری. میشه از من بپذیری که بعضی وقتا بهت نعمت بدم و سعی کنی هرجوری که میتونی از اون نعمتا استفاده کنی که خوشحال بشی. 

میشه خودت رو محدود نکنی و احترام برای خودت نگه داری؟ میشه به خودت عشق بدی و دنبال چیز بیرونی نباشی؟ میشه یکم برای من که آفریدمت احساسات نشون بدی؟ این همه عذابت میدم که یکم گریه کنی. گریه کنی که یکم احساس تجربه کنی. میشه انقدر سر سخت نباشی؟

من میدونم چی برات خوبه میشه منو همین شکلی که هستم قبول کنی؟

 

من همه چیز رو آفریدم و هر چیزی که وجود داره خواست من بوده و خوبه. هر چیزی که بنظرت بد میرسه رو من قبل از این که ببینی آفریدم و برای یاد گرفتن تو آفریدم. برای این که قدرت اختیارت ثابت بشه آفریدم که هر کاری میتونی بکنی. میشه چشمت رو به آفریده های من باز کنی و ببینی که من چه موجود عجیبی هستم که ازت میخوام تجاوز و کشت و کشتار و قحطی و 1000 تا چیز زشت دیگه رو ببینی. من دوست مهربونی برات نیستم. من موجود پاکی نیستم. من کاملم و کامل بودن یعنی همه چیز خوب و بد رو با هم داشتن. شیطان رو من آفریدم و پاک ترین مخلوقم هست که این همه زحمت بهش دادم که به شما اختیار رو نشون بده و خودتون انتخاب های اشتباه کردید. حداقل از شیطان برید یاد بگیرید.

 

من قدرتمندم و برام فرقی نمیکنه که همین الان به وحشتناک ترین شکل یکی از موجوداتم رو بکشم. چون نه تو قبلش رو دیدی که چه شکلی بوده و نه بعدش رو میبینی که میخوام باهاش چی کار کنم. 

 

ناظر بودن و یاد گرفتن اصلا سخت نیست اگه خیلی به من گیر ندی که کدوم کارم درسته کدوم کارم غلطه. تو نه تنها مسئول زندگی هیچ آدم دیگه ای نیستی بعضی وقتا یادت میره که مسئول کنترل خدا بودن منم نیستی.

 

من نویسنده و کارگردان این داستانم و هر کاری دوست داشته باشم با هر کدوم از مخلوقاتم میکنم. انسان ها اختیار دارن که تو هر تیمی دوست دارن بازی کنن. 

حکایت درویش با روباه

سلام 

این شعر رو فکر میکنم یادتون باشه. تو کتاب فارسی نمیدونم چندم دبستان بود. پیشنهاد میکنم برای یادآوری بخونیدش. 

یکی روبهی دید بی دست و پای

فرو ماند در لطف و صنع خدای

که چون زندگانی به سر می‌برد؟

بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟

در این بود درویش شوریده رنگ

که شیری در آمد شغالی به چنگ

شغال نگون بخت را شیر خورد

بماند آنچه روباه از آن سیر خورد

دگر روز باز اتفاق اوفتاد

که روزی رسان قوت روزش بداد

یقین، مرد را دیده بیننده کرد

شد و تکیه بر آفریننده کرد

کز این پس به کنجی نشینم چو مور

که روزی نخوردند پیلان به زور

زنخدان فرو برد چندی به جیب

که بخشنده روزی فرستد ز غیب

نه بیگانه تیمار خوردش نه دوست

چو چنگش رگ و استخوان ماند و پوست

چو صبرش نماند از ضعیفی و هوش

ز دیوار محرابش آمد به گوش

برو شیر درنده باش، ای دغل

مینداز خود را چو روباه شل

چنان سعی کن کز تو ماند چو شیر

چه باشی چو روبه به وامانده سیر؟

چو شیر آن که را گردنی فربه است

گر افتد چو روبه، سگ از وی به است

به چنگ آر و با دیگران نوش کن

نه بر فضلهٔ دیگران گوش کن

بخور تا توانی به بازوی خویش

که سعیت بود در ترازوی خویش

چو مردان ببر رنج و راحت رسان

مخنث خورد دسترنج کسان

بگیر ای جوان دست درویش پیر

نه خود را بیفکن که دستم بگیر

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

کرم ورزد آن سر که مغزی در اوست

که دون همتانند بی مغز و پوست

کسی نیک بیند به هر دو سرای

که نیکی رساند به خلق خدای

 

که داستان درویشی هست که روباهی رو میبینه که کار زیادی ازش بر نمیومده. میگه خدایا این چجوری زنده مونده و یکم بعد یه صحنه پیش میاد که یه شیری که شغالی رو شکار کرده میاد و این روباهه هم باقی مونده غذای شیر رو میخوره.

 

بعد ایشون میره میگه اگه اینجوریه و خدا روزی رسونه منم میرم و یه گوشه محراب میشینم و خدا هم روزی میده بهم. میره میشینه و هیچ کاری نمیکنه و وقتی از گشنگی داشته میمرده یه صدا میاد که برو جمع کن خودت رو خودت رو مثل روباه به بی خاصیتی نزن.

 

بعدم جناب سعدی شروع میکنه نصیحت کردن که آدم باید تلاش کنه و دست بقیه رو بگیره و بهترینِ کار ها نیکی رساندن به خلق است.

 

که بنظرم داستانش یکمی ناقصه و از یه دیدگاه محدود میاد نگاه میکنه به قضیه. از دیدگاهی که درویش اومده و خودش رو شبیه روباه به بی دست و پایی زده. تو صحنه ای که درویشه دید روباه واقعا از کار افتاده بود و بنظرم مهم ترین نکته تو اون صحنه این بود که خدا روزی رسان همه ی آفریده های خودش هست. یعنی حتی روباهی که بی دست و پاست، حالا که خلق شده و تو بیشه رفته (تو محیط واقعی زندگی که خطر هست) روزیش از یه جایی داره میرسه. 

 

شاید همه توانایی شیر بودن رو نداشته باشن ولی همه توانایی تو بیشه و تو خطر رفتن رو دارن. این که چقدر به روزی رسان بودن خدا ایمان داشته باشن مهمه و ایمان یعنی احساس امنیت تو حضور خدا کردن. که اگه خدا رو همه چیز در نظر بگیریم، یعنی همین که هستیم و وجود داریم در حضور خداییم. و خود خداییم. حالا این باور و فکر خودمونه که فکر های منفی که اعتماد به نفس رو ازمون میگیرن رو پس بزنیم و بریم تو بیشه یا این که همیشه وابسته به دایره ی امنی بمونیم که توش قرار گرفتیم. 

 

بنظرم ایمان داشتن یعنی که وسعت این دایره امن رو کل گیتی درک کنیم و شروع کنیم مرز های خودمون  رو بشکنیم و سد های فکری که تو بزرگ شدنمون برامون گذاشته شده رو خراب کنیم و بریم جلو.

 

 

 

هیچ چیزی به جز ذهن خودمون محدودمون نمیکنه و هیچ چیزی به جز دنیای درون ذهنمون رو نباید تغییر بدیم. این یعنی خودت رو عوض کن تا دنیای اطرافت عوض بشه. خیلی انتزاعی بنظر میاد ولی کسی که دل به کار بده دیگه هیچ ایرادی تو دنیای بیرون نمیبینه و هر چیزی که هست رو سعی میکنه توی خودش درست کنه. وقتی که تو خودش درست کرد بیرون هم درست میشه. وقت میبره و هیچ چیز یه دفعه ای اتفاق نمیفته و اتفاقات زندگی هم باید بیان و تنش درست بشه که مشکلات زندگی و مشکلات شخصیتمون رو بیاد. وگرنه تو صلح و صفا هیچ اتفاقی نمیفته.

 

آتیش روز های سخت ساختار های فکر رو میسوزونه و خراب میکنه و وظیفه ی ماست که از مخروبه ها خود اصیلمون رو استخراج کنیم و من جدید خودمون رو بسازیم. تا وقتی که همه ی شخصیتمون از طلای ناب بشه. اونجاست که خدا میشیم و کیمیاگری که دنیا رو ساخته به هدفش میرسه.

تئوری عرفان

سلام

 

بخشی از تئوری عرفان که هدف عرفا رو از چیزی که دنبالش بودن توجیه میکنه اینه که ماها هر کاری بکنیم نمیتونیم برای همه ی دیالوگ های زندگی و همه ی صحنه های زندگی آماده باشیم. منظورم اینه که چیدن استراتژی این که آدم تو هر لحظه چی کار باید بکنه که بهترین نتیجه رو تو طولانی مدت بگیره از عهده ما خارجه

 

دلیلش اینه که نمیدونیم چه خبره.

 

ممکنه یه بحثی رو یه جایی برنده بشیم ولی پس فردا باعث یه اتفاق بد بشه.

ممکنه یه بازی رو ببازیم ولی از یه ضرر بزرگ جلوگیری کنه.

یا هر چیز دیگه ای. کلا نمیدونیم.

 

اینجاست که باید آدم سیاست نشون بده و دیپلماسی بلد باشه.

ولی سیاست رو جایی یاد نمیدن. بچه بازی هایی هم که بعضیا فکر میکنن سیاست هست مثل بده بستون های کاری یا مراودات خونوادگی هم سیاست حساب نمیشه برای من. 

 

اینجاست که عارف ها راهش رو پیدا کردن و راهش رو پس دادن قدرت اختیار به پروردگار دونستن. چون کسی که این همه سیستم کهکشان ها و منظومه ها و کل فیزیک و ... رو هر لحظه داره حساب میکنه، مطمئنن صلاح آدم رو خیلی خوب میدونه.

 

اونجاست که میان و نی جسمشون رو خالی میکنن تا نفس پروردگار توش بدمه. یعنی فقط ناظر و بدون قضاوت بودن و دست دراز کردن به نیروی بالاتر. تو هر صحنه ای هرچیزی پیش بیاد رو میدونن بهترین چیزی هست که میتونسته پیش بیاد. و این هم مراتبی داره.

 

مثلا این که آدم بتونه تو هر صحنه حق ترین حرف ممکن که با سیاست ترین معنای ممکن رو با خودش به همراه داشته باشه، لازمه اش اینه که چاکرای گلو و چاکراهای پایینی باز باشن و درست کار کنن. اینا تئوری هایی هست که تو سیستم انرژی بدن پیش میاد ولی خب به طور خلاصه ماها از ریشه امون که چاگرای اول باشه به این دنیای پایین وصلیم و از تاجمون که چاکرای بالا باشه به عالم های بالاتر وصلیم. این که جریان انرژی تو اینا درست انجام بشه نیازمند تمرینه و تجره، مخصوصا تو این دنیایی که هستیم فشار اومدن به چاکرای چهارم که قلب باشه هست. 

 

حالا این نی وقتی تهی باشه و نفس یا انرژی الهی توش جریان پیدا کنه و ماها نخوایم خوب و بد رو توش پیدا کنیم، اتفاقات با جریان های طبیعت همزمان میشن و ما تبدیل به یک واحد همگام و همزمان و هم فاز با طبیعت میشیم.

 

این تکامل چاکراها به طور طبیعی با افزایش سن هم تا حدی اتفاق میفته. برای همین کسایی که سنشون بیشتره معمولا آگاهی خوبی میتونن در اختیار آدم بزارن در مشورت کردن.

 

روزه هم یه راه خالی تر کردن نی هست. همچنین فرصت خوبی به بدن میده که پاکسازی کنه خودش رو برای یه سال دیگه.

از دور دست ها

سلام

 

این آهنگ رو قدیما وقتی حالم خیلی خوب بود گوش میدادم. الانم گوش میدم ولی قبلا ها زیاد گوش میدادم

https://www.youtube.com/watch?v=0wrsZog8qXg

اسمش such great heights هست.

 

البته این پست رو برای این آهنگ ننوشتم. توش یه مصراعی داره که میگه everything looks perfect from far away. همه چیز از دوردست ها عالی بنظر میرسه.

 

داشتم فکر میکردم چقدر برای روابط انسانی صادقه. وقتی آدما کنار هم هستن کلی تنش بوجود میاد. که البته نمیگم بده. این drama ایی که بین آدما تو فاصله نزدیک بوجود میاد خودش یکی از قسمتای حالب زندگیه. 

وقتی دو نفر همدیگه رو مدت زیادی میبینن و دیگه اون ماسک خوبی که بیرون برای خودشون دارن رو مجبورن کنار بزارن و همدیگه رو از نزدیک تر درک میکنن.

دیگه اون قالبی که مناسب چارچوب اجتماعی هست و شاید خیلی ها بهش غبطه میخورن میره کنار و خود واقعی آدما میاد رو. که الزاما چیز کاملی نیست. بستگی داره آدم چقدر خودآگاه باشه و چقدر رو خودش کار کرده باشه.

 

که باعث میشه تنش بوجود بیاد. اگه دو نفر به اندازه کافی بزرگسال باشن تنش های سازنده بوجود میاد و اگه بچه باشن دعوا های بی سر و ته. اگه یکیشون بزرگ باشه اون یاد میگیره و تحمل میکنه.

 

همشون بهمون درس زندگی میده که بتونیم حرف دلمون رو بزنیم. بتونیم خودمون رو ابراز کنیم. که مهم ترین کاریه که به عنوان یه انسان میتونیم انجام بدیم. که اون زیبایی نهفته ی خلقت خدا که درونمون گنجونده شده رو بیرون بکشیم و روی سطح وجودمون بیاریم و برای بقیه آدما به اجرا بزاریم.

 

و وقتی دو نفر آدم از هم جدا میشن تازه میبینن که اون اتفاقاتی که بینشون افتاده چی بوده و وسط چه داستانی بودن. همیشه باید از داستانی که توش هستیم فاصله بگیریم تا بتونیم درکش کنیم. این حتی برای فاز های مختلف زندگی خودمونم صادقه.

 

که خوب یا بد، برمیگرده به این که آدم در لحظه باید کارش رو بکنه و هرچی شد همش خاطره و درس میشه. تنها کاری که نباید کرد کاری نکردن و تلاش نکردنه.