تعریف

سلام

 

نمیشه بریم و از متن های قدیمی که دین هامون رو شکل میدن ایراد پیدا کنیم و بگیم برای همین خدایی وجود نداره.

کلا نمیشه هیچ جوره نتیجه بگیریم که یه موجود بزرگتر که به ما احاطه داره و جزیی ازش هستیم وجود نداره. یعنی منطقی نگاه کنیم وقتی تو یه چیزی هستیم نمیتونیم بگیم نیست.

 

هر کاری میخوایم بکنیم، بکنیم. ولی در نهایت باید بودن رو توجیه کنیم. که چی شد که هستیم. و اگر هستیم جزوی از چی هستیم؟ و اون چیز بزرگتر محدوده یا نامحدود؟ 

 

حتی جواب اونو اگه پیدا کنیم، مثلا با نگاه کردن به دور دست ها و پهنه ی گیتی و دیدن گذشته کیهان نتیجه بگیریم که 13.8 میلیارد ساله که اینجاست و قطرشم 90 میلیارد سال نوریه، باز کمکی نمیکنه.

باید بتونیم جواب بدیم اون جزوی از چی هست؟ و چرا هست؟ و اصلا یعنی چی که هست!؟

 

خود کلمه ی بودن یکی از وحشتناک ترین و عجیب غریب ترین چیزاییه که میشه بهش فکر کرد. 

 

یعنی چی که هستیم؟ این که داریم خودمون رو میبینیم و هر روز بیدار میشیم و تو یه فضای محدود (بزرگ ولی محدود) گیر افتادیم یعنی چی؟ قبلش چی بوده و بعدش چی میشه؟

 

و سوال پیش میاد که اگه یه موجودی بینهایت بزرگ باشه. یعنی کل گیتی رو در بر بگیره و حتی multiverse رو در بر بگیره. یعنی بینهایت دنیای دیگه رو هم در بر بگیره چرا  باید این کارو کنه؟

 

دلیلش اینه که تنها کاری که میتونه بکنه همینه. همینه که بشینه و آفرینش کنه و خودش رو در خواب گم شدن در آفرینش خودش فرو ببره و خودش رو مشغول به انجام یه زندگی کنه. به صورت یه شخص زندگی اینجا رو تجربه کنه. به شکل یه گونه زندگی کنه. ممکنه تو یه سیاره یا یه دنیا با فیزیک متفاوت دوست داشته باشه وجود داشته باشه.

این تنها کاریه که معنی داره که انجام بده. همین که از تو این چشما و دست ها تو وبلاگ بنویسه است که بودنش رو ارضا میکنه و از تنهایی خودش فرار میکنه. 

 

خدا بودن، پیدا کردن یه موجود گنده و ریشو نیست. خدا بودن دانلود کردن یه سری کتاب تو سر یه سری آدم و بازی کردن باهاشون نیست. خدا بودن همین انسان بودنه. خدا بودن پیدا کردن خودمه. خدا بودن فهمیدن اینه که منم که این دنیا رو آفریدم و من مرکز این دنیا هستم و خودمو اینجا گیر انداختم که حس کنم تنها نیستم. خدا بودن تجربه ی این زندگی چند ده ساله اینجاست و باید یه جوری ازش لذت برد. 

چون هدف سرگرمی من بوده. هدف غرق شدن تو آفرینش خودم بوده. 

خدا بودن یک وضعیت فکری هست که هر انسانی توانایی دسترسی بهش رو داره اگه بخواد. البته برای رسیدن به اون وضعیت فکری باید خودش رو از دست خودش نجات بده و احساس دوگانگی اش (جدا بودنش از بقیه ی هستی) رو در خودش حل کنه و متوجه بشه که هرچیزی که هست خودشه و هر چیزی در دنیای بیرونش میگذره بازتاب خودشه. اتم به اتم بازتاب خودشه. باید بفهمه هدف همین تجربه ی زندگیه و نه داشتن چیز اضافه ای. اونجاست که داستان خودش رو پیدا میکنه و تو مسیر خودش بودن قرار میگیره. اون موقع هر نفسی که بکشه پرستش خودشه و به بیشتر بودنش و بیشتر فهمیدنش می انجامه. 

 

کلا قضیه اینه که خدایی نیست. منی هم نیست. من همینم که هست. همین که همه چیز وجود داره یعنی من هستم و همین که من هستم هست که همه چیز رو به وجود اوردم. 

حتی یه جورای خاصی میشه تجربه ی Nothingness رو کرد. که آدم متوجه میشه هیچ چیزی در واقع وجود نداره. وجود نداشتن هیچ چیز دقیقا معنیش همینه که توش هستیم.

 

اگه آسون بود N هزار سال طول نمیکشید متوجهش بشیم.

پذیرفتن

سلام

 

این طور که فهمیدم

خدا تنها درخواستش از آدم این بود که

میشه منو همینجوری که هستم بپذیری؟

 

معنیش برای من این میشه که

میشه انقدر قضاوتم نکنی؟ میشه انقدر خوب و بد نکنی؟

میشه باهام کنار بیای و اتفاقایی که سرت میارم رو برای رشد خودت بدونی؟

میشه تحملم کنی چون صاحبت هستم و خالقت هستم و میدونم باید چی کار کنم باهات.

میشه سرتو خم کنی و توجه کنی به چیزی که جلوت گذاشتم چون همه اش رو برای تو آفریدم.

میشه توجه کنی؟ میشه توجه کنی؟ میشه فکر کنی؟

میشه از من بپذیری که باید عذابت بدم بعضی وقتا. عذابت بدم که یاد بگیری. میشه از من بپذیری که بعضی وقتا بهت نعمت بدم و سعی کنی هرجوری که میتونی از اون نعمتا استفاده کنی که خوشحال بشی. 

میشه خودت رو محدود نکنی و احترام برای خودت نگه داری؟ میشه به خودت عشق بدی و دنبال چیز بیرونی نباشی؟ میشه یکم برای من که آفریدمت احساسات نشون بدی؟ این همه عذابت میدم که یکم گریه کنی. گریه کنی که یکم احساس تجربه کنی. میشه انقدر سر سخت نباشی؟

من میدونم چی برات خوبه میشه منو همین شکلی که هستم قبول کنی؟

 

من همه چیز رو آفریدم و هر چیزی که وجود داره خواست من بوده و خوبه. هر چیزی که بنظرت بد میرسه رو من قبل از این که ببینی آفریدم و برای یاد گرفتن تو آفریدم. برای این که قدرت اختیارت ثابت بشه آفریدم که هر کاری میتونی بکنی. میشه چشمت رو به آفریده های من باز کنی و ببینی که من چه موجود عجیبی هستم که ازت میخوام تجاوز و کشت و کشتار و قحطی و 1000 تا چیز زشت دیگه رو ببینی. من دوست مهربونی برات نیستم. من موجود پاکی نیستم. من کاملم و کامل بودن یعنی همه چیز خوب و بد رو با هم داشتن. شیطان رو من آفریدم و پاک ترین مخلوقم هست که این همه زحمت بهش دادم که به شما اختیار رو نشون بده و خودتون انتخاب های اشتباه کردید. حداقل از شیطان برید یاد بگیرید.

 

من قدرتمندم و برام فرقی نمیکنه که همین الان به وحشتناک ترین شکل یکی از موجوداتم رو بکشم. چون نه تو قبلش رو دیدی که چه شکلی بوده و نه بعدش رو میبینی که میخوام باهاش چی کار کنم. 

 

ناظر بودن و یاد گرفتن اصلا سخت نیست اگه خیلی به من گیر ندی که کدوم کارم درسته کدوم کارم غلطه. تو نه تنها مسئول زندگی هیچ آدم دیگه ای نیستی بعضی وقتا یادت میره که مسئول کنترل خدا بودن منم نیستی.

 

من نویسنده و کارگردان این داستانم و هر کاری دوست داشته باشم با هر کدوم از مخلوقاتم میکنم. انسان ها اختیار دارن که تو هر تیمی دوست دارن بازی کنن. 

حکایت درویش با روباه

سلام 

این شعر رو فکر میکنم یادتون باشه. تو کتاب فارسی نمیدونم چندم دبستان بود. پیشنهاد میکنم برای یادآوری بخونیدش. 

یکی روبهی دید بی دست و پای

فرو ماند در لطف و صنع خدای

که چون زندگانی به سر می‌برد؟

بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟

در این بود درویش شوریده رنگ

که شیری در آمد شغالی به چنگ

شغال نگون بخت را شیر خورد

بماند آنچه روباه از آن سیر خورد

دگر روز باز اتفاق اوفتاد

که روزی رسان قوت روزش بداد

یقین، مرد را دیده بیننده کرد

شد و تکیه بر آفریننده کرد

کز این پس به کنجی نشینم چو مور

که روزی نخوردند پیلان به زور

زنخدان فرو برد چندی به جیب

که بخشنده روزی فرستد ز غیب

نه بیگانه تیمار خوردش نه دوست

چو چنگش رگ و استخوان ماند و پوست

چو صبرش نماند از ضعیفی و هوش

ز دیوار محرابش آمد به گوش

برو شیر درنده باش، ای دغل

مینداز خود را چو روباه شل

چنان سعی کن کز تو ماند چو شیر

چه باشی چو روبه به وامانده سیر؟

چو شیر آن که را گردنی فربه است

گر افتد چو روبه، سگ از وی به است

به چنگ آر و با دیگران نوش کن

نه بر فضلهٔ دیگران گوش کن

بخور تا توانی به بازوی خویش

که سعیت بود در ترازوی خویش

چو مردان ببر رنج و راحت رسان

مخنث خورد دسترنج کسان

بگیر ای جوان دست درویش پیر

نه خود را بیفکن که دستم بگیر

خدا را بر آن بنده بخشایش است

که خلق از وجودش در آسایش است

کرم ورزد آن سر که مغزی در اوست

که دون همتانند بی مغز و پوست

کسی نیک بیند به هر دو سرای

که نیکی رساند به خلق خدای

 

که داستان درویشی هست که روباهی رو میبینه که کار زیادی ازش بر نمیومده. میگه خدایا این چجوری زنده مونده و یکم بعد یه صحنه پیش میاد که یه شیری که شغالی رو شکار کرده میاد و این روباهه هم باقی مونده غذای شیر رو میخوره.

 

بعد ایشون میره میگه اگه اینجوریه و خدا روزی رسونه منم میرم و یه گوشه محراب میشینم و خدا هم روزی میده بهم. میره میشینه و هیچ کاری نمیکنه و وقتی از گشنگی داشته میمرده یه صدا میاد که برو جمع کن خودت رو خودت رو مثل روباه به بی خاصیتی نزن.

 

بعدم جناب سعدی شروع میکنه نصیحت کردن که آدم باید تلاش کنه و دست بقیه رو بگیره و بهترینِ کار ها نیکی رساندن به خلق است.

 

که بنظرم داستانش یکمی ناقصه و از یه دیدگاه محدود میاد نگاه میکنه به قضیه. از دیدگاهی که درویش اومده و خودش رو شبیه روباه به بی دست و پایی زده. تو صحنه ای که درویشه دید روباه واقعا از کار افتاده بود و بنظرم مهم ترین نکته تو اون صحنه این بود که خدا روزی رسان همه ی آفریده های خودش هست. یعنی حتی روباهی که بی دست و پاست، حالا که خلق شده و تو بیشه رفته (تو محیط واقعی زندگی که خطر هست) روزیش از یه جایی داره میرسه. 

 

شاید همه توانایی شیر بودن رو نداشته باشن ولی همه توانایی تو بیشه و تو خطر رفتن رو دارن. این که چقدر به روزی رسان بودن خدا ایمان داشته باشن مهمه و ایمان یعنی احساس امنیت تو حضور خدا کردن. که اگه خدا رو همه چیز در نظر بگیریم، یعنی همین که هستیم و وجود داریم در حضور خداییم. و خود خداییم. حالا این باور و فکر خودمونه که فکر های منفی که اعتماد به نفس رو ازمون میگیرن رو پس بزنیم و بریم تو بیشه یا این که همیشه وابسته به دایره ی امنی بمونیم که توش قرار گرفتیم. 

 

بنظرم ایمان داشتن یعنی که وسعت این دایره امن رو کل گیتی درک کنیم و شروع کنیم مرز های خودمون  رو بشکنیم و سد های فکری که تو بزرگ شدنمون برامون گذاشته شده رو خراب کنیم و بریم جلو.

 

 

 

هیچ چیزی به جز ذهن خودمون محدودمون نمیکنه و هیچ چیزی به جز دنیای درون ذهنمون رو نباید تغییر بدیم. این یعنی خودت رو عوض کن تا دنیای اطرافت عوض بشه. خیلی انتزاعی بنظر میاد ولی کسی که دل به کار بده دیگه هیچ ایرادی تو دنیای بیرون نمیبینه و هر چیزی که هست رو سعی میکنه توی خودش درست کنه. وقتی که تو خودش درست کرد بیرون هم درست میشه. وقت میبره و هیچ چیز یه دفعه ای اتفاق نمیفته و اتفاقات زندگی هم باید بیان و تنش درست بشه که مشکلات زندگی و مشکلات شخصیتمون رو بیاد. وگرنه تو صلح و صفا هیچ اتفاقی نمیفته.

 

آتیش روز های سخت ساختار های فکر رو میسوزونه و خراب میکنه و وظیفه ی ماست که از مخروبه ها خود اصیلمون رو استخراج کنیم و من جدید خودمون رو بسازیم. تا وقتی که همه ی شخصیتمون از طلای ناب بشه. اونجاست که خدا میشیم و کیمیاگری که دنیا رو ساخته به هدفش میرسه.

تئوری عرفان

سلام

 

بخشی از تئوری عرفان که هدف عرفا رو از چیزی که دنبالش بودن توجیه میکنه اینه که ماها هر کاری بکنیم نمیتونیم برای همه ی دیالوگ های زندگی و همه ی صحنه های زندگی آماده باشیم. منظورم اینه که چیدن استراتژی این که آدم تو هر لحظه چی کار باید بکنه که بهترین نتیجه رو تو طولانی مدت بگیره از عهده ما خارجه

 

دلیلش اینه که نمیدونیم چه خبره.

 

ممکنه یه بحثی رو یه جایی برنده بشیم ولی پس فردا باعث یه اتفاق بد بشه.

ممکنه یه بازی رو ببازیم ولی از یه ضرر بزرگ جلوگیری کنه.

یا هر چیز دیگه ای. کلا نمیدونیم.

 

اینجاست که باید آدم سیاست نشون بده و دیپلماسی بلد باشه.

ولی سیاست رو جایی یاد نمیدن. بچه بازی هایی هم که بعضیا فکر میکنن سیاست هست مثل بده بستون های کاری یا مراودات خونوادگی هم سیاست حساب نمیشه برای من. 

 

اینجاست که عارف ها راهش رو پیدا کردن و راهش رو پس دادن قدرت اختیار به پروردگار دونستن. چون کسی که این همه سیستم کهکشان ها و منظومه ها و کل فیزیک و ... رو هر لحظه داره حساب میکنه، مطمئنن صلاح آدم رو خیلی خوب میدونه.

 

اونجاست که میان و نی جسمشون رو خالی میکنن تا نفس پروردگار توش بدمه. یعنی فقط ناظر و بدون قضاوت بودن و دست دراز کردن به نیروی بالاتر. تو هر صحنه ای هرچیزی پیش بیاد رو میدونن بهترین چیزی هست که میتونسته پیش بیاد. و این هم مراتبی داره.

 

مثلا این که آدم بتونه تو هر صحنه حق ترین حرف ممکن که با سیاست ترین معنای ممکن رو با خودش به همراه داشته باشه، لازمه اش اینه که چاکرای گلو و چاکراهای پایینی باز باشن و درست کار کنن. اینا تئوری هایی هست که تو سیستم انرژی بدن پیش میاد ولی خب به طور خلاصه ماها از ریشه امون که چاگرای اول باشه به این دنیای پایین وصلیم و از تاجمون که چاکرای بالا باشه به عالم های بالاتر وصلیم. این که جریان انرژی تو اینا درست انجام بشه نیازمند تمرینه و تجره، مخصوصا تو این دنیایی که هستیم فشار اومدن به چاکرای چهارم که قلب باشه هست. 

 

حالا این نی وقتی تهی باشه و نفس یا انرژی الهی توش جریان پیدا کنه و ماها نخوایم خوب و بد رو توش پیدا کنیم، اتفاقات با جریان های طبیعت همزمان میشن و ما تبدیل به یک واحد همگام و همزمان و هم فاز با طبیعت میشیم.

 

این تکامل چاکراها به طور طبیعی با افزایش سن هم تا حدی اتفاق میفته. برای همین کسایی که سنشون بیشتره معمولا آگاهی خوبی میتونن در اختیار آدم بزارن در مشورت کردن.

 

روزه هم یه راه خالی تر کردن نی هست. همچنین فرصت خوبی به بدن میده که پاکسازی کنه خودش رو برای یه سال دیگه.

از دور دست ها

سلام

 

این آهنگ رو قدیما وقتی حالم خیلی خوب بود گوش میدادم. الانم گوش میدم ولی قبلا ها زیاد گوش میدادم

https://www.youtube.com/watch?v=0wrsZog8qXg

اسمش such great heights هست.

 

البته این پست رو برای این آهنگ ننوشتم. توش یه مصراعی داره که میگه everything looks perfect from far away. همه چیز از دوردست ها عالی بنظر میرسه.

 

داشتم فکر میکردم چقدر برای روابط انسانی صادقه. وقتی آدما کنار هم هستن کلی تنش بوجود میاد. که البته نمیگم بده. این drama ایی که بین آدما تو فاصله نزدیک بوجود میاد خودش یکی از قسمتای حالب زندگیه. 

وقتی دو نفر همدیگه رو مدت زیادی میبینن و دیگه اون ماسک خوبی که بیرون برای خودشون دارن رو مجبورن کنار بزارن و همدیگه رو از نزدیک تر درک میکنن.

دیگه اون قالبی که مناسب چارچوب اجتماعی هست و شاید خیلی ها بهش غبطه میخورن میره کنار و خود واقعی آدما میاد رو. که الزاما چیز کاملی نیست. بستگی داره آدم چقدر خودآگاه باشه و چقدر رو خودش کار کرده باشه.

 

که باعث میشه تنش بوجود بیاد. اگه دو نفر به اندازه کافی بزرگسال باشن تنش های سازنده بوجود میاد و اگه بچه باشن دعوا های بی سر و ته. اگه یکیشون بزرگ باشه اون یاد میگیره و تحمل میکنه.

 

همشون بهمون درس زندگی میده که بتونیم حرف دلمون رو بزنیم. بتونیم خودمون رو ابراز کنیم. که مهم ترین کاریه که به عنوان یه انسان میتونیم انجام بدیم. که اون زیبایی نهفته ی خلقت خدا که درونمون گنجونده شده رو بیرون بکشیم و روی سطح وجودمون بیاریم و برای بقیه آدما به اجرا بزاریم.

 

و وقتی دو نفر آدم از هم جدا میشن تازه میبینن که اون اتفاقاتی که بینشون افتاده چی بوده و وسط چه داستانی بودن. همیشه باید از داستانی که توش هستیم فاصله بگیریم تا بتونیم درکش کنیم. این حتی برای فاز های مختلف زندگی خودمونم صادقه.

 

که خوب یا بد، برمیگرده به این که آدم در لحظه باید کارش رو بکنه و هرچی شد همش خاطره و درس میشه. تنها کاری که نباید کرد کاری نکردن و تلاش نکردنه.

Together we will live forever

سلام

 

 

 

آهنگی از فیلم زیبای The Fountain که احترام خیلی زیادی براش قائلم و تو این پست کمی راجع بهش نوشتم.

 

دوست داشتم با شما به اشتراک بزارمش. چون ماها قرار نیست هیچ وقت دیگه از بین بریم. ماها همین که وجود داریم یعنی هیچ وقت از بین نمیریم و فقط قراره بالا و بالاتر بریم.

ماها خداییم.

ممکنه که ماده ی دنیا یه روزی تاریک بشه و ستاره ها خاموش بشن و آخرین سیاه چاله ها هم طی تابش هاوکینگشون تصعید بشن و برن،

ولی چیزی که هست اینه که ماها ماده نیستیم و ماها این آگاهی ای هستیم که زندمون کرده. اون هست که همیشه هست و به این دنیای محدود، محدود نیست.

 

ماها برای همیشه زنده ایم. این آهنگ رو باهم گوش بدیم

https://www.youtube.com/watch?v=SjVO2t8BH9w

شبیه سازی

 

سلام

 

بازی Sims رو کردید؟ فکر میکنم یکی از بزرگترین موهبت های زندگیم انجام دادن بازی هایی شبیه این بود

 

فکر کنید میخواستید یه بازی درست کنید شبیه این، که توش یه سری شبیه سازی آدم هستن که تو یه دنیای مجازی دارن زندگی میکنن و با محیط اونجا تعامل دارن.

فکر کنید میخواستید از بازی sims که شما بیشتر وقت ها بهشون دستور میدادید چی کار کنن یه قدم برید بالاتر و بهشون کمک کنید آگاه تر بشن.

چجوری میشه همچین کاری کرد؟ وقتی که نمیخواید خودتون شخصا دخالت کنید وسط بازی. میخواید خودشون برن جلو و خودشون رو بکشن بالا. 

تا جایی که متوجه بشن وسط یه بازی هستن. تا جایی که متوجه بشن شما خلقشون کردید.

 

تا جایی که متوجه بشن شما چجوری زندگی میکنید و از جنس چی هستید و فیزیک دنیایی که توش هستید چجوریه.

 

کار زیبایی که میشه کرد اینه که یه کاری بکنید که دنبال دلیل بگردن. دنبال چرایی اتفاقات بگردن. همینجوری با بازی پیش نرن و فقط تو لحظه حال باشن. یکم دقت کنن که چرا مثلا دیروز یه چیزی بود فردا یه جور دیگه شده.

 

اولین چیزی که پیش میاد احتمالا اینه که مسائلی مثل شب و روز رو میفهمن و به تکرارش میرسن. میفهمن یه الگو تو روشنایی دنیاشون وجود داره. بعد اگه براشون فصل ها رو طراحی کرده باشید که فکر میکنم sims 3 یه همچین قابلیتی داشت به فصل ها آگاه میشن و تکرار میبینن. ولی شما به عنوان یه خالق باید به این الگو ها بسنده نکنید. وقتی مغزشون توانایی تشخیص این الگو ها رو داره باید الگو های بیشتری براشون بزارید و درون الگو ها الگو بزارید و الگو در الگو در تکرار در تکرار خود تکرار شونده توی این بازی طراحی کنید - فرکتال- . این که عمق این دنیای "فرکتالی" رو چقدر تعیین کنید دیگه محدودیت خودتون رو نشون میده. مثلا تو این شبیه سازی ای که هستیم عمق فرکتال ها خیلی زیاده.

https://www.youtube.com/watch?v=pCpLWbHVNhk

 

وقتی این موجود تکرار ها رو ببینه دنبال یه دلیل میگرده. دنبال این میگرده که چی شده که هر روز یه چیزای مشخصی میاد جلوش. 

فکر کردن به همچین چیزایی تو دنیای ما باعث شده فیلم هایی مثل Trueman show یا The Matrix triology رو داشته باشیم.

 

و موجوداتی که به این موضوع آگاه میشن هم ممکنه چند حالت پیش بیاد براشون.

اگه خیلی متوجه به هم پیوستگی همه چیز بشن دیگه نمیتونن درست تو این دنیا کار کنن و گرفتار اسکیتزوفرنیا میشن. که یعنی آگاه شدن و گیر کردن پشت کد های این دنیا.  

یا پیامبر میشن، که میتونن به اون موجود بالاتر دسترسی پیدا کنن و یه چیزی برای مردم کم فهم تر از خودشون بیارن و مردمم نفهمن چی میگن.  

هنرمندهای Visionary میشن مثل Alex Grey که میرن اون بیرون سرک میکشن و یه چیزی از اون بالا میارن پایین.

ممکنه کارگردان بشن و حقیقتی رو که دیدن به واقعی ترین دنیای خیالی که میتونید تو این دنیا درست کنیم که یه فیلم باشه تبدیل کنن. مثل همین فیلم ماتریکس و ترومن شو. 

 

 

همه چیز به این برمیگرده که آدم چقدر توجه کنه به اتفاقاتی که هر روز میفته. چقدر رو خودش و دنیای درونش مدیتیت کنه و چقدر در سوراخ خرگوش بره جلو.

 

 

معنا

سلام

 

دوست دارم اون کسی رو که منو به جون خودم انداخت رو پیدا کنم و باهاش صحبت کنم. 

 

این آهنگه رو داشتم گوش میدادم وقتی داشتم به این موضوع فکر میکردم

 

میدونم که باید خودم رو پیدا کنم و بالاخره متوجه بشم که خودم خالق کل گیتی بودم. چون فقط یک خالق وجود داره و اگه من فقط از توی چشمای خودم تاحالا دنیا رو دیدم و آفرینش رو تجربه کردم پس بجز من چیز دیگه ای وجود نداره.

 

من خودمم که ذهنم رو دارم اکتشاف میکنم. ممکنه یک شاخه ی تازه از یک درخت بسیار بزرگ باشم ولی من همون درختم. هیچ جدایی ای نباید حس کنم.

 

خودم رو باید پیدا کنم که چی شد و دنبال چی بودم که خودم رو تو این سیستم هنری آفرینش فرستادم.

 

آیا هدفم فقط دیدن اوج هنرم و گزارش گرفتن و درک کردن زیبایی کارم بوده یا دنبال معنا بودم؟ یا هرجفتش یکی هستن؟

 

آیا این اثر هنری که داخلش هستم فقط برای بازی کردنه یا یک ماز به داخل ذهن خودمه؟ 

 

که هرچقدر برم جلو تر و به خودم بیشتر توجه کنم بیشتر معنای پشتش رو میتونم متوجه بشم. 

 

این که چی شد که این همه ستاره رو آفریدم این سیستم منظومه شمسی رو و سیاره زمین رو ساختار بیولوژیکی توش رو ساختم که برسم به انسان ها و بیدار بشم و از تو چشمای انسان ها دنبال خودم بگردم.

 

هر روز فکرم پیدا کردن اون چیزی که نمیبینم باشه و دنبال این باشم که چی شد و چرا و ...؟ عین همون ماری میمونه که داره دنبال دم خودش میره و فقط دور خودش میچرخه.

 

البته که هر دوری که میزنه یه پله بالاتر میره ولی نهایتی وجود نداره. هر چقدرم انسان رو درک کنم بازم جا خواهد داشت که عمیق تر بشم. 

 

هر چقدر هم که بقیه رو ببینم و بگردم دنبال این که این کدوم بخش از شخصیت منه که خودش رو تو این آدم انعکاس داده بازم کلی آدم هست که باید شناخت. 

 

من همه ی آدم ها هستم. من کل این سیاره هستم. من کل این منظومه و کل کهکشان راه شیری هستم. هر 100 میلیارد ستاره ی داخل این کهکشان. من کل گیتی هستم ولی هنوز نمیفهمم. 

 

چیزی به جز من وجود نداره. منتظرم  بفهمم. تمام تلاشم رو میکنم ولی هر روز یه میلیمتر فقط جلو میتونم برم تو این چند میلیارد سال نوری مسیری که جلوی آگاهی ام هست. 

 

دنبال یه چیزی که نیست میگردم. دنبال دوستم میگردم. دنبال نیمه ی گمشده ام میگرم که جلوی روم وایساده همیشه ولی نمیبینمش.

 

توی هر شاخه ی درختی یه بخش وجودش هست، توی هر قطره ی آبی هست، توی هر چیزی که میبینم هست و توی هر چیزی که نمیبینم هم هست. توی این متنی که دستام دارن مینویسن هم هست. زیبای من. آفریننده ی من. خلاق ترین هنرمندی که میشه تصور کرد که من بخشی از هنرش هستم. من معشوقه اش هستم و منو آفریده و داره با دستای خودش حفظم میکنه. میپرستمت که کسی به جز تو شایسته پرستیدن نیست. انقدر معروری که خودت رو نشون نمیدی و انقدر پر ابهتی که اگه کسی تلاش کنه ببینتت عین بچه میزنه زیر گریه و انقدر پیچیده ای که این ذهن محدود من نمیتونه بجز با این کلمات ساده راجع بهت صحبت کنه. 

 

با این آهنگ هم متن تموم شد

 

جایگاه

 

سلام

 

یکی از چیزایی که چند سال اخیر برام خیلی بولد تر شده شناختن جایگاهم تو گروه هاست. تو محیط کار و گروه دوستان و چیزای دیگه.

بنظرم یکی از اولیه ترین چیز هایی که یه نفر باید متوجه بشه شناختن جایگاهش تو روابط دو نفره هست.

 

این، جاهایی امکان پذیره که گروه ها خیلی همگن نباشن. مثلا گروه هایی که 10 نفر همیشه با هم هستن و فرصت دو نفر دو نفر شدن بوجود نمیاد این چیزا براشون صادق نیست. اونا تو یه فضای خاصی هستن که یک نفر همیشه با یه جمع آدم طرف هست نه با یک نفر. صحبت کردن و تعامل کردن با یک نفر خیلی پیچده تر از جمع هست و نیازمنده اینه که واقعا دو نفر تیکه های پازل همدیگه رو بشناسن و بتونن به هم وصل تر بشن.

 

تو روابط دو نفری حالت های مختلف دوتایی ای بوجود میاد

 

استاد - شاگرد

خواهر - برادر

برادر بزرگتر - برادر کوچکتر

پدر - پسر

پدر - دختر

شنونده - گوینده 

 

تو مراحل پیچیده تر

 

شفا دهنده - شفا شونده

علی - چاه (کسی که برای بقیه کار میکنه، کسی که برای کسی که برای بقیه کار میکنه کار میکنه)

مراجعه کننده - تراپیست

مهندس ارشد - مهندس تازه وارد

مدیر - کارمند

ساقی - مراجعه کننده به میخانه

عاشق - معشوق

پروردگار - بنده

 

ازین جور روابط زیادن.

و وقتی آدم برای خودش مشخص کنه که با هر کسی چه نقشی رو داره، دیالوگ هاشون معنی دار تر میشه و نقش هاشون مشخص تر میشه. 

آدم از اون گیجی ای که مجموعه وظایفش نسبت به یه نفر دیگه چیه در میاد

 

مثلا یه چیزی که خیلی وقتا میبینم رعایت نمیشه اینه که یه کسی که پایین تره حس میکنه شایسته بالا تر بودن هست و مثلا در مورد وظیفه مدیرش اظهار نظر میکنه در حالی که کارش رو درست انجام نمیده یا در مورد سیاست های یه کشور اظهار نظر میکنه در حالی که خونواده خودش رو نمیتونه مدیریت کنه یا در مورد نظم سیستم آموزشی نظر میده در حالی که اتاق خودش رو نمیتونه مرتب کنه. 

رسیدن به این خودآگاهی باعث میشه که اول شروع کنیم از اون حالت bottom قضیه بودن حس باتم بودن رو تجربه کنیم و بعد بتونیم تو موقعیتی قرار بگیریم که برای کسی top باشیم.

 

مثلا تو این دنیا بنده بودن رو تجربه میکنیم تا در سطح بعدی حیات خالق بودن رو بتونیم تجربه کنیم. 

یا کارمند بودن رو برای مدیر شدن یا چیزای دیگه.

سابیدن روح

سلام

 

یه موقع هایی هست که میخوام صفحه مدیریت بلاگ رو باز کنم و دستام رو همینجوری بزنم رو کیبورد تیحشستگشیسکتههتکیصکتهخهتکضبثصتهحگضثبتخرشیتخحگگشیرنگئشزنمزشسنئن/مد

و فقط خالی کنم یه چیزی رو که نمیدونمم چیه. بعضی حسا هست که اصلا نمیشه توصیفشون کرد و یه مخلوطی از عشق و تنفر و امید و نا امیدی و گیج بودن تو گذر زمان هست که وقتی بهش آگاه میشم، به این که هیچ چیزی رو تصمیم نمیگیرم و زندگی هر جوری بخواد برام جلو میره آگاه تر میشم و دوست دارم یه جوری این سابیدنم به دیواره هایی که دور و برم چیدن و دارم توشون به سمت آینده مالیده میشم رو به کلمه تبدیل کنم.

بعضی روزا انگار چند ساعتی به یه زمین باز میرسم که دیواری نداره سابیدگیش کمتره بعضی روزا هم انگار از قصد دیوار ها تنگ میشن و فشار بیشتر میشه که juice وجود آدم در بیاد. 

و این juice هه خودش برای خودش فقط یه حسه و این که آدم شانس بیاره بتونه به کلمه تبدیلش کنه تابع خیلی چیزاست. 

خیلی وقتا نمیشه و اون حس چیزی بیشتر از نیسمگشنگشیستکگسشیتنگتیسشنگمتنیشسمت ن نیست. منظم نیست. 

 

و خیلی وقتا برام سوال میشه این لولیدگی های حروف الفبا چرا انقدر عجیبن و چی شده که اینا برای ما معنی دارن. چیه این حروف انقدر خاصه که میتونه اون حس رو به معنای قابل انتقال تبدیل کنه. ل رو ببینید چقدر جالبه. م هم خیلی جالبه. منحنی هستن و تو ذهن ما صدا تولید میکنن. اسم دارن برای خودشون. شاید اینا ما رو ساختن. شاید اینا وجود داشتن. شاید اون عدمی که ما ازش خلق شدیم از معنای خالص و یکنواخت بوده و این شکافی که توش ایجاد شده و بیگ بنگ رو بوجود اورده و ساختار های کریستالی منظم معنی دار مثل مغز ما رو درست کرده. شاید شکل اصلی زبان شبیه این لولیدگی های مغزه. شاید مغز ماشین دریافت زبانه و شبیه ترین چیز سه بعدی به ساختار ابعاد بالاتر زبان مغزه. و برای همین متوجهش نمیتونیم بشیم. 

شاید اول کلمه آدم بوده و بعد ساختار آدم در طول 13.8 میلیارد سال سعی کرده به معنای این کلمه نزدیک بشه. 

یه نفر میگفت 

Time is the Theater of God's becoming

یعنی این زمانی که تجربه میکنیم عرصه ی ظهور خداست. همه چیز به سمت کامل شدن و پیچیده شدن و تو هم رفتن میره. به سمت لولیدن و شبیه تر شدن به ساختار خالص زبان. به سمت فهم بیشتر اجزا از همدیگه. به سمت ارتباطات بالاتر و یگانگی. و کم کم به سمت ظهور خود خدا داریم میریم. به سمت آدم هایی که در قالب بدن انسان، خدایی ترین صفات و پر معنا ترین ارتباطات رو دارن.

 

شما رو به این نمایش از Night Wish دعوت میکنم به اسم The Greatest Show on Earth

برداشت خودشون رو از این نمایش بزرگ تا ایتجایی که اومدیم رو قالب موسیقی تونستن حس کنن و برای ما بیان کنن. این اون شکلی هست که خدا ماها رو میبینه. خدا داره نمایش اقتدار ظهور خودش رو کارگردانی میکنه و همه ی این آدم ها پیامبر ها و منجی ها و بشارت دهنده هایی هستن که دارن به هم عصری های خودشون میگن که یه چیز خیلی بزرگتر و غیر قابل فهم داره به سمتمون میاد که ماها مثل دونه های شن هستیم که میخواستن ظهور آدم ها رو درک کنن. نمیتونن درک کنن و در مسیر درست کردن اون آدم ها بودن. تمام مدت تمام ساییدگی های سنگ ها، تمام انحلال کانی ها و بقیه واکنش های شیمیایی و فیزیکی صحنه ی ظهور ما آدم ها تو این سیاره بوده و ماها هم بخوایم یا نخوایم داریم برای ظهور یه موجودات بالاتر از خودمون صحنه سازی میکنیم. هر کاری هم بکنیم در همون جهته.